Bóg jest większy

Święty Paweł bronił pryncypiów; Prawa Bożego nie rozmywał, i tu nigdy nie ustępował. Jednocześnie zawsze dostrzegał, co jest drugorzędne, wtórne i dyskusyjne. Po mistrzowsku ukazywał uniwersalizm ludzkiej natury i specyfikę kultury ludów i narodów oraz interakcje między nimi zachodzące.

To Święty Paweł przekazał nam świetlane Słowa Objawienia:

Miłość Chrystusa przynagla nas (2 Kor 5,14);
Jedni drugich brzemiona noście i tak wypełnicie prawo Chrystusowe (Gal 6,2);
A jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest nasza wiara (1 Kor 15,14);
Gdybym (...) miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice i posiadał wszelką wiedzę i wszelką wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym (1 Kor 13,2).

Święty Paweł będąc protoplastą wielkich Ojców i Doktorów Kościoła, jeszcze w czasach apostolskich, wypracował teologię w postaci nie tylko dojrzałej, ale stale aktualnej i odkrywczej. On też bez przerwy przypominał i pokazywał dlaczego i jak Kościół jest z natury misyjny. W świetle jego nauczania rozumiemy ostrzeżenie: Kościół, który nie jest misyjny – zanika i umiera.

Stąd Święty Paweł będzie nam przewodnikiem Nowej Ewangelizacji; dokonującej się nie tylko po krańce geograficzne naszej ziemi, ale i po granice antropologiczne naszej współczesnej świadomości – wielkiego misyjnego kraju świadomie lub nieświadomie oczekującego światła Ewangelii – Lumen Gentium. Kraju, gdzie ludzka wolność spotyka się z Prawdą i Bożą miłością.

Z woli Ojca Świętego Benedykta XVI zostałem mianowany trzecim biskupem ordynariuszem Diecezji Warszawsko Praskiej. Dzięki moim Czcigodnym Poprzednikom i ich współpracownikom obejmuję Diecezję doskonale zorganizowaną, mimo jej młodego wieku już bardzo dojrzałą, przebogatą nie tylko w struktury pastoralne i szybko wzrastająca liczbę miejsc kultu, ale również obfitującą w bardzo zróżnicowane instytucje charytatywne, kulturalne i prospołeczne o wielorakim przeznaczeniu.

Wszystkie one starają się w sposób kompetentny i ofiarny odpowiedzieć na duchowe i materialne potrzeby nie tylko diecezjan, lecz także wszystkich mieszkańców diecezjalnego terytorium. Ich uwaga skierowana jest na najbardziej potrzebujących: biednych, chorych, opuszczonych i pozbawionych innych form pomocy.