Nasze Emaus. Medytacja o niedzielnej Mszy Świętej

8. Ich powstanie z miejsca (gr. anástasis) i powrót do Jeruzalem, do Piotra i wspólnoty uczniów, to prawdziwe duchowe zmartwychwstanie. Są przemienieni, na nowo zdolni do życia we wspólnocie i do składania świadectwa o Jezusie żyjącym: w Jerozolimie i w Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi (Dz 1,8).

Dwaj uczniowie opowiadają o swoim odrodzeniu i uzdrowieniu z duchowego paraliżu. Łamanie chleba przeżyte z Jezusem staje się dla nich misją, którą podejmują niezwłocznie, w tej samej godzinie (w. 33). Stają się podobni do Dziewicy Maryi, która niosąc w sobie Jezusa idzie z pośpiechem i radością do Elżbiety i Zachariasza, gdzie nastąpi wymiana daru duchowego (por. Rz 1,11n): uwielbienie Boga, doświadczenie obecności Zbawiciela i udzielanie się Ducha Świętego (por. Łk 1,39nn). Oni również niosą w sobie Zbawiciela i to przynagla ich, by zanieść Go braciom (2Kor 5,14). Swoje doświadczenie zanoszą jako dar Piotrowi i całej wspólnocie, nie traktują tego przeżycia jako swojej prywatnej własności. Wzajemne świadectwo wiary tworzy między jednymi i drugimi głęboką więź komunii w Jezusie, buduje żywy Kościół.

Podsumowując naszą medytację spróbujmy popatrzeć w świetle tej perykopy na nasze przeżywanie mszy świętej, by dostrzec istotne elementy opisanej tu drogi uczniów w niedzielnej liturgii.

a. Jezus Zmartwychwstały objawia się swoim uczniom i uczennicom w niedzielę, w dzień zmartwychwstania, co podkreślają wszyscy Ewangeliści (Mt 28,1.9; Mk 16,9; Łk 24,1.13; J 20,1.19.26). Jest to uprzywilejowany czas, w którym Pan objawia się swojemu Kościołowi (Ap 1,10), dlatego w tym właśnie dniu wierzący gromadzą się na słuchanie Ewangelii i Łamanie Chleba (Dz 20,7). W szabat Paweł i inni Apostołowie chodzą do synagog, by ewangelizować Żydów, a na Eucharystii spotykają się po domach w dniu następnym.

b. Akt pokuty na progu liturgii mszalnej stawia nas przed Jezusem, byśmy mogli odpowiedzieć Mu na pytanie: z czym przychodzicie? co przeżywacie? co was męczy? Jest to moment, by wszelkie troski przerzucić na Niego, bo Jemu zależy na nas (1P 5,7). Czasem idąc na niedzielną mszę świętą trzeba wcześniej przeprowadzić szczerą rozmowę i pojednać się z kimś z bliskich; niekiedy musi ona odbyć się w formie sakramentalnej spowiedzi.

c. W liturgii słowa nasze oczekiwania i plany zostają skonfrontowane z Bożymi planami, skłaniając nas niejednokrotnie zmiany sposobu myślenia, czyli do nawrócenia. Niezbędne jest tu nadprzyrodzone światło promieniujące z Pism. Pismo święte w czasie liturgii otwiera i wyjaśnia nam sam Chrystus. On jest obecny w swoim Słowie, albowiem gdy w Kościele czyta się Pismo święte, wówczas On sam mówi (Vat. II, Sacrosanctum Concilium, 7). Chodzi o to, by nie przesypiać tych niezmiernie ważnych momentów, lecz pozwalać Jezusowi przemieniać nasze myślenie i rozpalać serca.