Widział łzy Matki Bożej

Wieczorem 9 czerwca 1995 r. wysoki mężczyzna z dużą torbą wszedł do Watykanu. Skierował swe kroki na dziedziniec Pałacu Apostolskiego, skąd windą wjechał na ostatnie piętro Pałacu. Na progu papieskiego apartamentu powitał go ks. prał. Dziwisz, sekretarz Jana Pawła II. Chwilę później mężczyzna otworzył torbę i wyciągnął jej zawartość – chodziło o „przedmiot”, o którym głośno było nie tylko w Watykanie i we Włoszech, ale i na całym świecie: małą statuetkę, która przejdzie do historii jako płacząca Madonna z Civitavecchia. Mężczyzna, który przyniósł figurkę Papieżowi, nazywał się Girolamo Grillo i był biskupem portowego miasta na wybrzeżu regionu Lacjum, 60 km na północny zachód od Rzymu, gdzie od lutego 1995 r. miały miejsce łzawienia statuetki Matki Bożej przywiezionej przez rodzinę Gregori z pielgrzymki do Medjugorie. Jan Paweł II tak bardzo chciał zobaczyć figurkę, że zaprosił bp. Grillo na kolację, prosząc, by przywiózł ją ze sobą.

Włodzimierz Rędzioch: – Co Ekscelencja pamięta z tego niezwykłego wieczoru sprzed 15 lat spędzonego w papieskim apartamencie?

Bp Girolamo Grillo: – Kiedy wszedłem do papieskiego apartamentu, ks. prał. Dziwisz zaprowadził mnie do pokoju sąsiadującego z pokojem stołowym, gdzie umieściłem figurkę Matki Bożej. Gdy przyszedł Papież, już razem zaczęliśmy się modlić przed figurką. Następnie przeszliśmy do jadalni i usiedliśmy do kolacji. Ojciec Święty poprosił mnie, bym przedstawił mu fakty. Zacząłem więc moją relację, ale po kilku zdaniach Papież przerwał mi i sam tłumaczył znaczenie i sens łzawień. Kilka razy zacytował teologa von Balthasara oraz wyjaśnił mi, że z krwawymi łzami Matki Bożej łączy się tajemnica. Jednym słowem – Jan Paweł II rozumiał wówczas to, czego ja jeszcze nie mogłem zrozumieć. Po kolacji raz jeszcze pomodliliśmy się przed figurką, na którą Papież nałożył złotą koronę i różaniec, również ze złota.

Tego wieczoru Ojciec Święty nakazał mi milczenie, powiedział jednak: „Przyjdzie dzień, kiedy Ksiądz Biskup powie światu, że Jan Paweł II oddał cześć Matce Bożej z Civitavecchia”. Następnie dodał: „Teraz przekażemy wszystko w ręce Ratzingera…”. Nie wyjaśnił mi jednak, o jaki dzień chodzi, lecz uważam, że dziś – 15 lat po tamtych wydarzeniach i 5 lat po śmierci Papieża – mogę o tym swobodnie mówić. Chociaż czasami wydaje mi się, że Papież, używając tego sformułowania, myślał o dniu jego beatyfikacji.

– Wizyta u Papieża była ważnym etapem historii, która zaczęła się pięć miesięcy wcześniej. 2 lutego pięcioletnia dziewczynka o imieniu Jessica stwierdziła, że statuetka Maryi, kupiona przez jej rodziców w czasie pielgrzymki do Medjugorie i umieszczona w ogrodzie willi w peryferyjnej dzielnicy Pantano, roniła czerwone łzy. Jak Ksiądz Biskup zareagował na niezwykłą wiadomość o odkryciu płaczącej figurki Matki Bożej?

– Pozwoli pan, że przeczytam notatki z mojego dziennika dotyczące tych niezwykłych dni: „Co to za straszna historia – Madonny, które ciągle płaczą. Zawsze się znajdzie jakiś żartowniś, któremu sprawia przyjemność papranie przedmiotów religijnych. (…) A na dodatek proboszcz, ks. Pablo Martin, bierze na serio te głupstwa! Mater boni consilii, módl się za mnie!”. Jak wynika z tych zapisków, byłem wściekły również dlatego, że prasa poświęcała figurce bardzo wiele miejsca. Krytykowałem „niezdrową” ciekawość mas i postępowałem zdecydowanie, ponieważ byłem przekonany, że diabeł ucieka się do każdego podstępu, by zwodzić ludzi. Dlatego poprosiłem wicekomendanta policji w Civitavecchia – nazywał się Vignati, aby przeprowadził śledztwo w sprawie rodziny Gregori. Chciałem odkryć, czy to oni stali za „oszustwem”.

– Czy to prawda, że Ekscelencja chciał zniszczyć figurkę?

– Tak, to prawda. W pierwszej chwili chciałem, aby zniszczono figurkę, lecz gdy dowiedziałem się, że tego nie uczyniono, postanowiłem ją „zarekwirować”. Problem w tym, że rodzinia Gregori nie chciała mi jej dać, uciekłem się więc do fortelu: powiedziałem, że należy przeprowadzić badania statuetki. Nie ufali mi jednak i pytali o szczegóły – wytłumaczyłem więc, że chcę, aby prof. Angelo Fiori z Instytutu Medycyny Sądowej Polikliniki Gemelli zrobił analizę krwi łez oraz tomografię figurki. Gregori zgodzili się, pod warunkiem że przy badaniach miał być obecny wybrany przez nich specjalista z rzymskiego Uniwersytetu „La Sapienza”. Tomografię wykonano 10 lutego, a jej wynik był jednoznaczny – figurka była pełna i nie było w niej żadnych mechanizmów, a co za tym idzie – łzawienie nie było wywołane w sposób mechaniczny. Jednym słowem – nie mieliśmy do czynienia z jakąś „sztuczką”.

– Czy po zaznajomieniu się z rezultatami tych badań zmienił Ksiądz Biskup swoją opinię o całej sprawie?

– Nie. W dalszym ciągu myślałem, że za całą tą sprawą kryje się jakiś „dowcipniś”.

– Lecz badania były kontynuowane…

– Tak. 16 lutego 1995 r. powiadomiono mnie, że krew na figurce była krwią ludzką, co więcej – dalsze analizy pozwoliły ustalić, że mamy do czynienia z krwią mężczyzny. Muszę przyznać, że rezultaty badań krwi spowodowały, że zaczęły mnie ogarniać wątpliwości. Nic już z tego nie rozumiałem. A na dodatek, od kiedy miałem u siebie figurkę Madonny, po moim mieszkaniu rozchodził się wspaniały zapach.