Pokazała drogę do nieba

Życie po życiu

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny stawia katolikom bardzo konkretne pytania egzystencjalne. Ze źródeł biblijnych niewiele możemy się dowiedzieć o tym, jak będzie wyglądało nasze ciało po zmartwychwstaniu. To oczywiście nie znaczy, że jesteśmy tu zupełnie pozbawieni jakichkolwiek wskazówek. Kościół o rzeczach ostatecznych wypowiada się zarówno w odniesieniu do całej historii zbawienia, jak i w odniesieniu do każdego indywidualnego człowieka. O ile więc koniec świata wiąże się w teologii katolickiej z powtórnym przyjściem Chrystusa (Paruzją), o tyle każda indywidualna śmierć również oznacza zamknięcie ziemskiego rozdziału ludzkich dziejów. Paruzja natomiast wiąże się dodatkowo ze zmartwychwstaniem ciał. Śmierć bowiem oznacza odłączenie się duszy człowieka od ciała. Po śmierci może ona pokutować albo otrzymać wieczną nagrodę czy też karę. Już czyściec jest zatem stanem, o którym możemy myśleć z nadzieją, bo droga przez czyściec prowadzi właśnie do nieba.

Pytania o niebo należą do kategorii pytań najczęściej stawianych duszpasterzom. Najczęściej też przy okazji ich stawiania pojawiają się poważne błędy metodologiczne. Nie można bowiem rozważać tematu nieba w połączeniu z kategorią czasu czy miejsca. Teologia w pojęciu «niebo» widzi metaforę stanu wiecznego zjednoczenia z Bogiem w miłości. Wystarczy odwołać się w tym miejscu do doświadczenia ludzi zakochanych, którzy wybierają się na randkę. Nieważne jest dla nich miejsce, a przynajmniej przesuwa się ono w cień, a czas – o tyle traci na znaczeniu – o ile się o nim zupełnie nie pamięta na randce, w towarzystwie ukochanej osoby.

Dla chrześcijanina najważniejszym pytaniem w kontekście nieba jest pytanie o to, jak można się do niego dostać. Przeszkodą jest tutaj grzech ciężki. Warto więc pamiętać o spowiedzi sakramentalnej, a także o doskonałym żalu za grzechy, który w niebezpieczeństwie śmierci uwalnia nas od każdej winy.

Od perspektywy czyśćca może nas z kolei uwolnić odpust zupełny, czyli darowanie kar za życia i po śmierci, związanych z czynami, które zostały przebaczone. O odpuście warto myśleć też w odniesieniu do najbliższych, którzy – jak mówi Kościół – wyprzedzili nas w drodze do wieczności. Za nich możemy ofiarować odpusty, a – co ważniejsze – zamawiać intencje mszalne, gdyż ofiara Chrystusa jest tutaj najskuteczniejsza.

PRZEPUSTKA DO NIEBA

Łaska uświęcająca – jak sama nazwa wskazuje, wolność od grzechu ciężkiego gwarantuje człowiekowi zbawienie. Człowiek otrzymuje ją w sakramencie pokuty i pojednania, ale w niebezpieczeństwie śmierci doskonały żal za grzechy również usuwa przeszkody do zbawienia.

Odpust zupełny – darowanie doczesnych kar za winy, które już zostały odpuszczone. Można zdobywać te odpusty także za zmarłych, skracając im czas czyśćcowej pokuty. Msza św. za zmarłych – zamawianie intencji mszalnych jest bardzo ważne ze względu na zbawczą skuteczność Ofiary Chrystusa, której owoce można ofiarować za dusze czyśćcowe. Modlitwa za zmarłych – Jak wynika już z 2 Księgi Machabejskiej, piękną i zbawienną rzeczą jest modlić się za zmarłych (por. 2 Mch 12,43 nn.).