Tacy sami jak oni. Tacy sami jak my

Znalazłam środowisko

Viola Milej, studentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim, aktorka w spektaklu, jest odpowiedzialna za grupę młodszych dzieci we wspólnocie. Związana jest z „Królewskimi dziećmi” od końca gimnazjum. – Przyszłam tu, mając 15 lat. Jest to czas, w którym się szuka. Dla mnie był to idealny moment, aby wejść we wspólnotę osób, które myślą podobnie lub tak samo jak ja – opowiada Viola Milej. – To była pewna nowość, że znalazłam się w takim środowisku, bo choć pochodzę z wielodzietnej rodziny katolickiej, żadne z rodzeństwa i rodziców nie było w żadnej wspólnocie. Od momentu, kiedy tu przyszłam, wiara stała się dla mnie niezwykle żywa. Otworzyłam się też na ludzi. Zaczęłam się dzielić swoimi doświadczeniami i swoim przeżywaniem wiary.

„Królewskie Dzieci” na przestrzeni blisko 15 lat istnienia stworzyły kilkanaście programów artystycznych. Najczęściej wspominają spektakl słowno-muzyczny z tekstami św. Faustyny. I ten obecnie wystawiany, a zrealizowany przed półtora roku: o błogosławionej salezjańskiej piątce.

Warto, by patriotyzm stał się modny

Jeszcze jako uczeń szkoły podstawowej do wspólnoty trafił też Stanisław Sarnecki. Dziś, podobnie jak Andrzej Michalski, student pierwszego roku Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie na wydziale tańca. – Marzyło nam się od jakiegoś czasu zagrać, zatańczyć coś większego – mówi Stanisław Sarnecki. – Kiedy dostaliśmy płytę „Piątka” zespołu „New Day”, poświęconą piątce błogosławionych, pomyśleliśmy, wspólnie z Wojciechem Michalskim, żeby do tej muzyki zrealizować choreografię. Taki był pierwszy zamysł. Później powstał koncept, by dorobić scenki. Jednocześnie, w miarę jak postępowała praca nad spektaklem, zaczęliśmy odkrywać tych fantastycznych pięciu chłopaków. I okazało się, że tytuł jednej z piosenek – „Tacy sami jak my” jest dla nas niezwykle prawdziwy. Kiedy się czyta ich listy, pisane tuż przed śmiercią, pełne wiary, to jest się pod wrażeniem. Marzyłbym o takiej wierze, jaką oni mieli. Ja gram Franka Kęsego, a Andrzej – Cześka Jóźwiaka. Poznając te postaci, nagle zaczęliśmy odkrywać, że jesteśmy do nich podobni, a ich historie zbliżone są do epizodów z naszego życia.

– Zostałem wychowany przez rodziców niezwykle religijnie i patriotycznie. Również przez babcię, która wiele nam opowiadała o historii Polski – mówi Andrzej Michalski. – U nas była po prostu krzewiona miłość do ojczyzny. Mieliśmy zawsze w rodzicach dużą podporę. Nie wszyscy jednak mają takie rodziny, a telewizja przekazuje młodym, że patriotyzm to zło, że Kościół to zło. I podsuwa im jakieś obce wartości. Niestety, młodzi nierzadko to kupują… Pamiętam, jak obce mi było, kiedy w liceum któryś z moich kolegów mówił, że jak tylko skończy 18 lat, zaraz wieje z Polski. Lubię wyjeżdżać za granicę, żeby zwiedzać, ale nigdy nie miałem wątpliwości, że Polska jest moim domem, jest moją ojczyzną. I jestem dumny z tego, że jestem Polakiem. Niektórzy ludzie, szczególnie w moim wieku, mają z tym problem. Z patriotyzmem. Z chrześcijaństwem. Rozmawiam czasem z kolegami, którzy patriotyzm kojarzą tylko z wojną. I mają tego dość. Cały czas, powiadają, jakaś martyrologia… I może faktycznie nie ma co się skupiać tylko na cierpieniu. Choć temu cierpieniu często towarzyszą fantastyczne historie o ludzkiej odwadze, przyjaźni i wzajemnym zaufaniu. Chcieliśmy więc zrealizować spektakl nie moralizatorski, ale prostą opowieść o piątce zwyczajnych chłopaków. I sądzimy, że jest to fajna droga ewangelizacji. Przychodzi tu wielu ludzi, którzy mówią po naszym spektaklu, że ani patriotyzm, ani Kościół nie jest taki straszny, jak im się wydawało. Dzielimy się tym, co jest dla nas ważne. I nie próbujemy im na siłę tego wciskać. Ale to, co oni z tego spektaklu wezmą, to jest ich.

– Spektakl uczynił wiele dobrego. Młodzi integrują się z parafią, mają świadomość, że mogą tutaj rozwijać swoje talenty artystyczne – mówi ks. kan. Dariusz Gas, proboszcz parafii Wniebowstąpienia Pańskiego. – Jestem z nich niezwykle zadowolony, bo grupa nie tylko formuje w działalności artystycznej. Przekazuje nie tylko umiejętności recytatorskie, aktorskie czy taneczne, ale również wartości duchowe. A przy tym ci młodzi dają konkretne przesłanie związane z ewangelizacją. Bo spektakl ma charakter ewangelizacyjny i promujący patriotyzm. Pokazuje, jak wiara pomagała w życiu tych młodych ludzi, których doprowadziła do heroizmu, a Jan Paweł II ich beatyfikował. To było pokolenie wspaniałych ludzi. I dla tych współczesnych młodych ta sztuka to nie tylko odtwarzanie – to katecheza, formacja. Oni opowiadają o ludziach, którzy mieli wielką wiarę i ogromny patriotyzm, którzy potrafili oddać życie. To nie jest bajka ani legenda. To jest wydarzenie autentyczne. „Królewskie Dzieci” są więc przykładem na to, że można w Kościele rozwijać zdolności artystyczne i że na tym również powinna polegać nowa ewangelizacja.