Tacy sami jak oni. Tacy sami jak my

Na trzy kwadranse przed śmiercią 23-letni Czesław Jóźwiak pisał: „Przed chwilą wyspowiadałem się i zaraz przyjmę Komunię świętą do swego serca. Ksiądz będzie mi błogosławił przy egzekucji...”. Edward Kaźmierski zaś dziękował „Najłaskawszemu Zbawcy, że nie wziął nas nieprzygotowanych z tego świata, lecz po pokucie, zaopatrzonych Ciałem Jezusa w Dzień Maryi Wspomożenia Wiernych. O, dziękujcie Bogu za Jego niepojęte miłosierdzie”. Franciszek Kęsy zapewniał: „Nie żałuję, że w tak młodym wieku schodzę z tego świata. Teraz jestem w stanie łaski, a nie wiem, czy później byłbym wierny mym przyrzeczeniom Bogu oddanym. Kochani (…) właśnie przyjąłem Najświętszy Sakrament”. Z wolą Bożą godził się też Edward Klinik: „Jakże mogę się nie cieszyć, że odchodzę do Pana i mojej Matuchny Najświętszej zaopatrzony Ciałem Jezusa. (…) Do ostatniej chwili z moją silną wiarą w sercu idę spokojnie do wieczności...”. A najmłodszy z nich – 20-letni Jarogniew Wojciechowski pisał do siostry: „Pomyśl, jakie prawdziwe szczęście! Odchodzę zjednoczony z Jezusem przez Komunię świętą...”.

Poznańscy chłopcy, straceni w obecności kapłana ponad 70 lat temu, umierali, patrząc na krzyż i śpiewając pieśni religijne. W 1999 r. znaleźli się wśród 108 Męczenników beatyfikowanych przez Jana Pawła II.

Zachowana korespondencja więzienna z rodziną pięciu straconych przyjaciół z salezjańskiego oratorium, prowadzona przez 2 lata, przejmująco świadczy o ich niezwykłej dojrzałości patriotycznej i duchowej. O mądrości i dystansie do swojego krótkiego życia. W przerażającej codzienności snuli wprawdzie plany na przyszłość poza murami więzienia, lecz dopuszczali także najgorsze – więzienie oraz śmierć.

Prosto i bez patosu

Układają się sceny widowiska słowno-muzycznego „Tacy sami jak my”. Autorzy scenariusza i reżyserii to czwórka młodych ludzi: Barbara Wegner – animatorka wspólnoty „Królewskie Dzieci”, działającej przy warszawskiej parafii pw. Wniebowstąpienia Pańskiego, młoda nauczycielka przyrody oraz trójka wychowanków wspólnoty: Andrzej Michalski i Stanisław Sarnecki – studenci szkoły teatralnej oraz Krzysztof Michalski – student biologii. W godzinnym spektaklu, złożonym z dramatycznych i tanecznych scen, przy muzyce zespołu „New Day”, młodzież i dzieci pokazują zarówno codzienność, jak i dramat wojennego pokolenia. Są tacy jak tamci. Patriotyczni. Wierzący. Chłopcy i dziewczęta z warszawskich podwórek. Uczniowie pierwszych klas podstawówki. Gimnazjaliści. Licealiści. Studenci uniwersytetów i szkoły teatralnej. Młodzi. Dynamiczni. Z poczuciem humoru. Bez sztuczności. Amatorzy w najlepszym tego słowa znaczeniu. W scenach zbiorowych zaś ci z pierwszych klas podstawówki to zawodowcy w swej naturalności, wdzięku i dziecięcej nieporadności. Dorośli tańczą jak profesjonaliści.

Królewskie, zwykłe i niezwykłe

Wspólnota „Królewskie Dzieci” powstała 14 lat temu przy kościele na warszawskim Ursynowie – dzielnicy betonowych domów. Jej założycielami byli: Małgorzata Borowicz, Anna Sadowska, Krzysztof Walczak i Wojciech Michalski, który prowadzi kilkudziesięcioosobową wspólnotę do dnia dzisiejszego. We wspólnocie wychowały się, i do dziś ją wspierają, jego dorosłe dzieci: Andrzej i Krzysztof oraz córka Barbara Wegner, która do społeczności „wciągnęła” swojego męża Andrzeja. Grupę dzielnie wspiera żona i mama Sylwia. Senior, Wojciech Michalski, jest z wykształcenia fizykiem, na co dzień zajmuje się biostatystyką. Od początku „Królewskie Dzieci” wspomaga brat Wojciecha – Piotr, zawodowy aktor teatru „Baj”, wraz z żoną Beatą, a trójka ich dzieci również należy do wspólnoty. – Przed kilkunastu laty córka Basia powiedziała do mnie, że to wszystko, czym żyjemy w domu, to nie jest prawda – wspomina dziś Wojciech Michalski. – Że na zewnątrz, w rodzinach innych dzieci tak nie jest. To mnie zaniepokoiło. Zrozumiałem, że w wychowaniu w wierze sama rodzina nie wystarczy. Zacząłem więc szukać środowiska, w którym dzieci mogłyby znaleźć potwierdzenie swojej wiary. Któregoś dnia dostałem taśmę wideo z koncertem grupy „Praise Kids”, należącej do międzynarodowego ruchu „King’s Kids”. I to mnie zainspirowało. Bo tam dzieciaki żyły wiarą, tańcem i śpiewem, uwielbiając Boga. Zachęciłem wówczas znajomego – Krzysztofa Walczaka i z Bożą pomocą zaczęliśmy budować wspólnotę. Otrzymaliśmy wsparcie od p. Małgorzaty Stupnickiej, prowadzącej wcześniej podobną grupę w kościele protestanckim, oraz kontakt do p. Ani Sadowskiej, która jako dziecko należała do grupy „King’s Kids” w Warszawie i pamiętała wiele układów tanecznych. Z ruchu „King’s Kids” zaczerpnęliśmy potrzebne wzory i zaadaptowaliśmy je do środowiska katolickiego.

We wspólnocie są dzieci w różnym wieku. Istnieją dwie grupy – młodszych dzieci: „Betel” i młodzieży: „Damaszek”. W każdej z nich prowadzona jest formacja duchowa. Później już razem tworzą koncerty ewangelizacyjne, a ostatnio spektakl. – Jednak pierwszym celem – podkreśla Wojciech Michalski – jest poznawanie Boga. Boga jako Ojca. Osoby bliskiej, do której można się zwracać nie tylko na klęczkach, kiedy odmawiamy pacierze. Drugim celem jest dzielenie się osobistą wiarą z innymi.