Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia – czas pełen łaski

Już wcześniej pod wpływem św. Faustyny, a przede wszystkim ze świadomością, że jest to wola Boża – co zresztą wielokrotnie ona podkreślała, zwłaszcza w ostatnim przed jej śmiercią spotkaniu z nim – podjął się on szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego i starań o ustanowienie święta tej nazwy w pierwszą niedzielę po Wielkanocy. To przesłanie przejął z całą powagą i odpowiedzialnością św. Jan Paweł II, najpierw jako arcybiskup Krakowa, następnie biskup Rzymu, i dał Kościołowi Faustynę jako świętą, a drugą niedzielę wielkanocną jako Święto Miłosierdzia. O wielkim zaangażowaniu św. Jana Pawła II, a przede wszystkim o jego postawie miłosierdzia, najlepiej świadczy tytuł Papież Bożego Miłosierdzia, umieszczony w Litanii św. Jana Pawła II. Kolejny następca Piotra, papież Franciszek, który prawdę o Bożym Miłosierdziu podkreśla od początku swojego pontyfikatu i sam określa siebie misjonarzem miłosierdzia, urzeczywistnia również to przesłanie. Wyrazem tego jest zapowiedziany w Bulli papieskiej „Misericordiae vultus” Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia, jako pełen łaski czas dla Kościoła, który rozpoczął się w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, 8 grudnia 2015 roku.

W tej sytuacji owo podkreślenie, cześć i uwypuklenie nie ogranicza się tylko do pierwszej niedzieli po Wielkanocy, do święta Miłosierdzia, w którym kapłani mają mówić całemu światu o tym wielkim miłosierdziu (Dz. 300.570). Teraz obejmuje ono wszystkie dni Roku Świętego, który kapłani przez słowa i posługę sakramentalną mają uczynić momentem łaski i odnowy duchowej. Dobitnie wybrzmiewa to w ostatnim fragmencie Bulli: „Niech Kościół stanie się echem słowa Boga, które brzmi mocno i przekonująco jako słowo i jako gest przebaczenia, wsparcia, pomocy, miłości. Niech się nie zmęczy nigdy ofiarowaniem miłosierdzia i niech będzie zawsze cierpliwy w umacnianiu i przebaczaniu”. To jest najwyższa konieczność, gdyż ludzkość dotknięta jest epidemią grzechu, a większość nic sobie z tego nie robi. Coraz bardziej widoczny staje się obraz dwóch dróg z wizji św. Faustyny (Dz. 153, por. Mt 7,13n). Po jednej szerokiej, wygodnej, pełnej zmysłowych przyjemności i nieprawości aż do wynaturzania i zatracania godności człowieka i dziecka Bożego, idzie wielka liczba rozbawionych dusz. Jak podkreśla św. Faustyna, liczba tak wielka, że nie można było ich zliczyć (!). Po drugiej wąskiej, kamienistej, pełnej cierni idą ze łzami dusze zbolałe, cierpiące, upadające i powstające. Dusze, które zaparły się siebie, wzięły swój krzyż i naśladują Mistrza (Mt 16,24), dusze wytrwałe aż do końca.

Czas nam dany i zadany

Decyzja papieża Franciszka jest znakiem czasu, którego nie można zignorować, zbagatelizować, który trzeba dobrze rozeznać i odczytać. Należy to uczynić także w kontekście treści Dzienniczka, który jest wyjątkową „Księgą miłosierdzia”, z woli samego Pana Jezusa napisaną dla nas. Na początku bowiem Dzienniczka św. Faustyna przyznaje: „Mam spisać zetknięcia się duszy mojej z Tobą, o Boże, (…). Mam pisać o Tobie, o niepojęty w Miłosierdziu (…). Mam ten nakaz przez tego, który mi Ciebie, Boże, tu na ziemi zastępuje, (…). Ale każesz pisać, o Boże, to mi wystarcza” (Dz. 6). W ostatniej zaś części zapisała słowa samego Pana Jezusa do niej skierowane: „Sekretarko najgłębszej tajemnicy mojej, (…); twoim zadaniem jest napisać wszystko, co ci daję poznać o moim miłosierdziu dla pożytku dusz, które czytając te pisma, doznają w duszy pocieszenia i nabiorą odwagi zbliżać się do mnie” (Dz. 1693). Dla nas ważna jest też przestroga, jaką usłyszała św. Faustyna: „Wiedz o tym, że jeżeli zaniedbasz sprawę malowania tego obrazu i całego dzieła miłosierdzia, odpowiesz za wielką liczbę dusz w dzień sądu” (Dz. 154). Dzieło miłosierdzia dane jest nie tylko dla nas, dla naszej odnowy duchowej, ale i dla innych przez nas. Nie jesteśmy bowiem odpowiedzialni tylko za swoje zbawienie, ale i za zbawienie innych dusz.

Św. Faustyna przytacza słowa Pana Jezusa: „Nim przyjdę jako Sędzia sprawiedliwy, przychodzę wpierw jako Król miłosierdzia”. Nim nadejdzie dzień sprawiedliwy… (Dz. 83), dzień strasznej przepaści czyli otchłani piekielnej (Dz. 153) dla wszystkich dopuszczających się nieprawości (Mt 13, 41-43), dla tchórzy, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelakich kłamców (Ap 21,8) teraz nadszedł wielki dzień – Święty Rok Miłosierdzia. Kościół Święty, Matka nasza, wszystkim swoim dzieciom, a szczególnie tym, którzy odwrócili się od Boga wzgardziwszy przykazaniami Jego, daje czas pełen łaski, czas miłosierdzia. Wobec tak wielkiego i wymownego znaku czasu nie można być ślepym i głuchym, jak faryzeusze, którym Jezusa zarzucał, że nie odczytują danego im znaku czasu, choć powinni (Mt 16, 1-14). Wobec Boga, który jest miłością zniżającą się do ludzkiej nędzy, biedy, do ludzkiego grzechu, nie można przyjąć postawy bezczynności, obojętności, zlekceważenia czy wzgardy.

Jak przeżyć Święty Rok, który zakończy się 20 listopada 2016 roku w uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata? Jak przygotować się do przejścia przez Bramę Miłosierdzia, gdzie każdy wchodzący będzie mógł doświadczyć miłości Boga, który pociesza, przebacza i daje nadzieję? Już na początku Bulli papież Franciszek wskazuje na trzy podstawowe działania, które w jego zamyśle mają pomóc otworzyć serce i doświadczyć wielkich owoców Jubileuszu. Nie są one trudne do wykonania, nie przekraczają naszych codziennych możliwości, nie wymagają heroicznego zaangażowania sił i czasu. Są proste, łatwe i praktyczne, jak zresztą wszystkie dotychczasowe wskazania i podpowiedzi ze strony Ojca Świętego.

Nieustannie kontemplować tajemnicę Miłosierdzia

Czym jest kontemplacja? Jako najwyższy stan duchowy życia ludzkiego na ziemi jest rodzajem modlitwy, w której człowiek aktywizuje wszystkie władze duchowe, by zbliżyć się do pełnego zjednoczenia z Bogiem. Pewnego razu św. Faustyna obserwowała swego Anioła Stróża, widzialnie towarzyszącego jej w podróży pociągiem. Anioł modlił się kontemplując Boga, a jej myśl szła za nim (Dz. 490). Kontemplacja skłania do modlitwy, która płynie z głębi serca. Istotnym elementem kontemplacji jest przylgnięcie ducha i serca do Boga. Pomocą jest milczenie i skupienie, samotność nie tylko zewnętrzna, ale i wewnętrzna, oraz głębokie ogołocenie się z przywiązań czysto ziemskich.

Współczesnemu człowiekowi trudno się wyciszyć, oderwać od świata i jego zgiełku, ograniczyć swoje różnorakie przywiązania materialne, emocjonalne, bo zawsze wymaga to wielkiego samozaparcia i pomocy z nieba. Kiedy św. Faustyna rozpoczynała ośmiodniowe rekolekcje, zwróciła się z prośbą: „Jezu, Mistrzu mój, dopomóż mi, abym jak najgorliwiej odprawiła te święte ćwiczenia rekolekcyjne. Niech mnie prowadzi duch Twój, o Boże, w głębie poznania Ciebie, Panie (…), bo o tyle Cię kocham, o ile Cię poznam”. Jezus odpowiedział na tę prośbę: „Córko moja, te rekolekcje będą nieprzerwaną kontemplacją, wprowadzę cię w te rekolekcje jako na ucztę duchową. Przy moim miłosiernym sercu rozważysz wszystkie łaski, jakich doznało serce twoje, a głęboki spokój będzie towarzyszył duszy twojej. Pragnę, aby wzrok twej duszy zawsze był utkwiony w moją świętą wolę” (…). „Podczas wszystkich ćwiczeń trwać będziesz przy sercu moim…” (Dz. 1326n). Dla św. Faustyny kontemplacja to trwanie przy najsłodszym Sercu swojego Boga i słodka rozmowa z Nim (Dz. 1330). Ale nie była to kontemplacja idealna, bez żadnych zakłóceń. Ona odczuwała też jak wszystko ciągnie człowieka do ziemi, i tylko wiara żywa utrzymuje duszę w wyższych sferach (Dz. 210). I my sami dobrze wiemy, że im bardziej człowiek pragnie być blisko Boga, oddać się sprawom ducha, tym bardziej odczuwa, jak wszystko ciągnie go ku ziemi.