EURO na targowisku

Na niższym poziomie znajdują się większe stoiska, gdzie skupia się głównie handel hurtowy. To tu przez lata był prowadzony główny obrót przemysłem odzieżowym w naszym kraju. Wiele osób zdążyło się już ze stadionu wyprowadzić. Założyli swoje sklepy i hurtownie w bardziej cywilizowanych miejscach.

Stadion wrósł już dość mocno w krajobraz stolicy Polski. Obecnie zdanie: „Jadę na stadion” nie kojarzy się już z rozgrywkami sportowymi, a jedynie z zakupami. Dla niektórych przyjezdnych jarmark jest nawet atrakcją turystyczna. Bo kto nie chciałby zobaczyć, jak największy stadion w Polsce, który był niegdyś chlubą władzy ludowej, legł w gruzach pod ciężarem drobnego, chodnikowego i międzynarodowego kapitalizmu...

17 czerwca

W 1983 r. na Stadionie X-lecia rzesze Polaków słuchały homilii w czasie Mszy św. celebrowanej przez Jana Pawła II. Była to II pielgrzymka Papieża, tym razem w wyjątkowo trudnej sytuacji politycznej, w jakiej znalazła się Polska po wprowadzeniu stanu wojennego. Właśnie na Stadionie X-lecia, jednym z symboli zwycięskiego komunizmu, rozbrzmiały pamiętne słowa: „Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej tego, który duszę i ciało może zatracić w piekle”.

Od stadionu do bazaru

Początki osławionego Stadionu X-lecia sięgają powojennych lat PRL-u – epoki wielkich zrywów społecznych, stymulowanych i wykorzystywanych przez władze komunistyczne.

Jako lokalizację wybrano tereny na prawym brzegu Wisły, które w latach 1945-54 służyły jako wysypisko gruzu ze zniszczonej podczas wojny stolicy, a później również zwykłych śmieci.
Olbrzymim wysiłkiem społecznym wysypisko w jeden rok zamieniono w stutysięczny stadion – wyniosły pomnik dla panującego socjalizmu. Jego otwarcie wyznaczono na dzień 22 lipca 1955 r. (rocznica manifestu PKWN). Na uroczystościach otwarcia obecny był prezydent Bierut, elita partyjna KC PZPR oraz zagraniczne delegacje z „bratnich republik”: radzieckiej i chińskiej.