Są znakiem dla świata

W Złoczewie, na skrzyżowaniu ruchliwych dróg do Łodzi i Opola, znajduje się klasztor mniszek kamedułek. Pisk opon TIR-ów hamujących przed światłami często wdziera się do cel. Trudno wyobrazić sobie mniej odpowiednie miejsce dla sióstr kochających odosobnienie, ciszę i milczenie. – Widocznie tu jesteśmy potrzebne, widocznie Bóg chciał, aby nasz klasztor był znakiem dla świata właśnie w tym miejscu – mówi matka Weronika Sowulewska OSBCam.

Przyjechały pekaesem

Siostry są w Złoczewie od 1949 r. Dzięki listom i zapiskom sprzed 60 lat można odtworzyć trudne początki wspólnoty. Jej założycielką i pierwszą przeoryszą była matka Gemma Szukiełojć. Urodzona w Żupranach, niewielkim miasteczku koło Oszmiany, zdała maturę w Wilnie. W 1935 r. rozpoczęła postulat w klasztorze sióstr kamedułek w miasteczku La Seyene-sur-Mer niedaleko Tulonu.

W Polsce od 300 lat istniały klasztory ojców kamedułów, ale żeńskiej gałęzi tego zakonu nie było. Po II wojnie światowej rozpoczęto starania o osiedlenie się sióstr na ziemiach polskich. Władze kościelne były przychylne, ale realizacja celu niełatwa. Siostry, które przyjechały z Francji, by założyć klasztor w Polsce, długo szukały siedziby.

Na pewien czas osiedliły się w Szczecinie, potem wznowiły poszukiwania.
Dzięki pomocy biskupa włocławskiego trafiły do pobernardyńskiego klasztoru w Złoczewie. Matka Gemma wspominała: „Przyjazd nasz do Złoczewa sprawił niemałe poruszenie. Widok zakonnic dla tutejszych mieszkańców był czymś nowym. Skoro wysiadłyśmy z autobusu, otoczyła nas gromada dzieci i troskliwych osób starszych”.

Był listopad 1949 r. Siostry rozlokowały się w liczącym trzy i pół wieku budynku klasztornym, gdzie trzeba było szklić okna, łatać dach, naprawiać tynki. Jakby na przekór trudnym warunkom do kamedułek zaczęły zgłaszać się kandydatki.

Nie trzeba spać w trumnie

Aby zrozumieć dzisiejsze życie sióstr kamedułek, trzeba cofnąć się o tysiąc lat. Założycielem Zakonu był św. Romuald, wywodzący się z raweńskiej rodziny książęcej. W wieku 20 lat odsunął się od świata, ale prawdziwą radość życia odnalazł dopiero w życiu pustelniczym. Na przełomie X i XI wieku założył lub zreformował ok. 30 eremów i klasztorów, dając początek nowemu zakonowi. Za datę powstania zakonu przyjmuje się rok 1027 – rok śmierci św. Romualda. Nazwa „kameduli” powstała od eremu w toskańskim Camaldoli. W ciągu wieków zakon dał Kościołowi ponad 400 świętych, błogosławionych i sług Bożych.

Życie sióstr wyznacza od wieków modlitwa, praca, asceza i milczenie. Ludziom współczesnym, gotowym bardzo wiele poświęcić dla wartości materialnych i kariery, trudno zrozumieć, że młode, ładne i wykształcone kobiety decydują się na życie w przestrzeni oddzielonej murem papieskiej klauzury, w rytm dni rozpoczynających się zawsze o 5 rano, wyznaczonych godzinami modlitwy i pracą wykonywaną najczęściej w samotności.

– Staramy się realizować to, co zapoczątkował św. Romuald – mówi matka Weronika Sowulewska, która z wykształcenia jest doktorem muzykologii.

Staramy się trwać w nieustannej Bożej obecności, przylgnąć do Boga całym sercem, całym umysłem i wolą, a zarazem całkowicie wydać się na służbę bliźnim. Wiemy, że wielu osobom świeckim trudno jest zrozumieć nasz wybór. Zdarza się, że informacja, iż nasz Zakon ma charakter pustelniczo-pokutniczy, wywołuje pytanie: Czy siostry się biczują? A może śpią w trumnach? Tymczasem każdy chrześcijanin powinien starać się zbudować wewnętrzny mur oddzielający go od natłoku niepotrzebnych i złych informacji, od pokus. Nie trzeba spać w trumnie, by centrum naszego życia stał się Pan Bóg, a najważniejszym celem troska o zbawienie własne i bliźnich.