Kościół w Polsce – taki jak na Zachodzie?

Czy przyszłość polskiego Kościoła będzie powtórzeniem historii Kościoła zachodniego, a religijność Polaków w miarę modernizacji kraju zacznie wygasać, podobnie jak to się stało z religijnością zachodnich Europejczyków? Zastanawiali się nad tym uczestnicy debaty „Kościół z Polski w Europie” zorganizowanej w Warszawie przez Katolicką Agencję Informacyjną i Fundację Konrada Adenauera.

Powyższe pytania krążą po Polsce od bez mała 20 lat, a z całą pewnością ów niepokój o polską religijność i najbardziej czarny scenariusz pojawił się w latach 90., kiedy to dokonywały się prawne regulacje kościelno-państwowe (nauczanie religii w szkołach, ustawa aborcyjna i przyjęcie Konkordatu), a wolne media podnosiły alarm, ostrzegając przed groźbą państwa wyznaniowego. Socjologowie mierzący dziś zjawisko religijności w Polsce dają raczej optymistyczne prognozy, choć nadal z pewną – czasem nawet niemałą – dozą niepokoju.

Droga polskiej religijności

– Laicka Europa z chrześcijaństwem zamkniętym w muzeum to raczej szeroko rozpowszechniony przesąd niż rzeczywistość społeczna – przekonuje prof. Tadeusz Szawiel, wicedyrektor Instytutu Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Powołując się na badania socjologów z Cambridge, twierdzi, że chrześcijaństwo wciąż wyraźnie i trwale określa wartości i przekonania Europejczyków. Choć od lat 60. spada odsetek wierzących i praktykujących, to jednak są kraje, gdzie poziom religijności jest wciąż stabilny (Wielka Brytania, Włochy, Grecja).

Prof. Szawiel przytacza wyniki badań religijności przeprowadzonych w 2006 r. w 24 krajach Unii Europejskiej. Z ich analizy wynika, że Niemcy wschodnie, Szwecję, Estonię, Francję i Norwegię zaliczyć można do krajów zdecydowanie niereligijnych, natomiast Polska, Włochy, Słowacja, Portugalia, Ukraina, Szwajcaria i Irlandia to kraje wciąż religijne, choć poziom ich religijności obniża się, czasami dość porażająco. Przykładem jest tradycyjnie katolicka Irlandia, w której w 1982 r. praktykowało 83% dorosłych, a w 2006 r. już tylko 46%; w odniesieniu do irlandzkiej młodzieży te statystyki są jeszcze bardziej zatrważające 70%, w 1990 r., a w 2006 r. już tylko 16%.

Polscy socjologowie stawiają dziś pytanie: Czy polska religijność podąży drogą Irlandii lub Hiszpanii (w której procesy laicyzacyjne przebiegły w podobnie radykalny sposób)? Czy może polscy chrześcijanie zapatrzą się bardziej w stronę Stanów Zjednoczonych, gdzie liczba osób regularnie praktykujących od lat utrzymuje się na tym samym poziomie, a nawet nieznacznie wzrasta (z 40% w 1939 r. do 43% w 2006)?

– W Polsce istnieje potencjał oraz zasób, który przetrwał okres zmian ustrojowych (politycznych i ekonomicznych) i istnieją też religijne oczekiwania, brakuje natomiast „formuły”, która by spięła jedno z drugim – odpowiada prof. Szawiel. I dodaje za Benedyktem XVI, że może potrzebni są „przede wszystkim charyzmatycy – ci, którzy potrafią rozpalić życie”.

Dziś socjologiczne wskaźniki religijności ciągle jeszcze sytuują Polskę na pierwszym miejscu w Europie, co z uwagi na to, że od lat zachodzą w naszym kraju dość radykalne procesy modernizacyjne, jest niezwykłym zjawiskiem społecznym. Tymczasem w dyskusjach europejskich polityków coraz częściej pojawia się niepokojące pytanie o tożsamość Europy wobec narastającej różnorodności światopoglądowej i religijnej (radykalny ateizm, islam).

Pojawia się też nieśmiała propozycja powrotu do chrześcijańskich korzeni (stawia ją m.in. kanclerz Niemiec Angela Merkel i prezydent Francji Nicolas Sarkozy). W takim europejskim kontekście nie sposób nie zapytać także o to – mówi prof. Szawiel – na ile kreatywne i znaczące mogą być „religijne zasoby Polski”. To jest ważny problem.