Czy trąd jeszcze istnieje?

Ks. Wiśniewski zmarł w 1987 r., po 26 latach pracy wśród trędowatych, a 18 latach w Jeevodaya. Nie doczekał się następcy, choć w planach Bożych już był. Wspomniana dr Helena Pyz o tragicznej sytuacji trędowatych, których w dalekich Indiach nie przyjmie zwykły lekarz, dowiedziała się od polskich pallotynów, którzy po raz pierwszy odwiedzili dzieło swojego współbrata w 1986 r. Sama niepełnosprawna od 10. roku życia, poczuła się solidarna z tymi, którzy bywają nazywani najbiedniejszymi z biednych.

Jak św. Damian nie szukała ich ani w swoim powołaniu do instytutu świeckiego, którego misją jest maryjna służba Polsce, ani w studiach medycznych, których pragnienie zrodziło się podczas długich pobytów w szpitalach ortopedycznych. Usłyszała, że po śmierci chorego kapłana kilka tysięcy ludzi zostanie bez opieki medycznej, i odczytała to jako wezwanie dla siebie. Kiedy tam przyjechała, bez przygotowania, bez znajomości lokalnego języka, bez prawa pobytu (miała jedynie 3-miesięczną wizę turystyczną, na którą czekała prawie 2 lata), poczuła, że to jest jej miejsce. Od tamtej pory wszystkie przyjazdy do Polski traktuje jako urlopy, a do Jeevodaya wraca jak do domu.

Dr Helena przede wszystkim leczy, ale też wychowuje: słowem, czasem nawet ostrym, częściej przykładem, a także zdobywa i rozdziela środki na funkcjonowanie ośrodka, którego jest skarbnikiem. Gdy przyjechała do Jeevodaya, prawie całkowicie ustała pomoc Polonii - nikt nie potwierdzał otrzymanych darów, nie dziękował za nie i z czasem przestawały przychodzić. Dotychczasowi darczyńcy też po prostu starzeli się, umierali. Trzeba było znaleźć nowych ofiarodawców.

Był rok 1989. Pomoc z Polski okazywała się możliwa, a ludzka wrażliwość nie mniejsza. Z czasem powstał w Polsce Sekretariat Misyjny, zajmujący się organizowaniem i przekazywaniem pomocy dla Ośrodka Jeevodaya. Sukcesem okazała się akcja Adopcja Serca, rozpoczęta przez Jeevodaya, a obecnie podejmowana przez większość wspólnot czy organizacji, które wspierają różne ośrodki misyjne.

„Nie jesteśmy w stanie uratować całego świata i przejąć się biedą wszystkich głodnych, niemających szansy na naukę dzieci, ale jedno konkretne dziecko – tak, jednemu mogę pomóc!” – mówili ludzie, którzy po raz pierwszy usłyszeli o takiej idei. W Jeevodaya taką adopcją objęte są wszystkie dzieci mieszkające w internacie, maluchy – dzieci pracowników ośrodka i sieroty oraz absolwenci uczący się nadal w szkołach zewnętrznych. W sumie na koniec 2009 r. – 496 dzieci. Jeevodaya dla nich właśnie jest ŚWITEM ŻYCIA. Niektórzy już ukończyli uniwersytety, troje studiuje w Polsce i przeciera szlaki dalekich horyzontów i marzeń.

Instytut Prymasa Wyszyńskiego
Sekretariat Misyjny Jeevodaya
ul. Młodnicka 34, 04-239 Warszawa
tel. (22) 673-02-65, www.jeevodaya.org