Pedofilia – problem społeczny, a nie kościelny

Warto więc porównać te liczby z danymi dotyczącymi nadużyć seksualnych kleru:

– w diecezji bostońskiej, gdzie w 2002 r. wybuchł skandal, lista oskarżonych o tego typu nadużycia obejmowała 80 księży; 540 osób – ofiar pedofilów – wytoczyło proces diecezji;

– w Irlandii raport ujawnił, że w latach 1975-2004 ofiarami 46 księży padło 320 nieletnich;

– w Australii skazano ogółem niewielu ponad 100 księży i zakonników za nadużycia seksualne dokonane w ostatnich kilkudziesięciu latach;

– w Niemczech z danych opublikowanych niedawno przez tygodnik „Der Spiegel”, który przeprowadził dochodzenie w 27 diecezjach, wynika, że od 1995 r. ok. 94 duchownych lub świeckich nauczycieli szkół katolickich dopuściło się nadużyć seksualych. Ujawniono również nadużycia seksualne w latach 70. i 80. ubiegłego wieku – ich ofiarami mieli być również uczniowie sławnego kolegium jezuickiego w Berlinie (problemem tym biskupi niemieccy mają się zająć na najbliższym spotkaniu w lutym).

Dane te mogą – zresztą słusznie – szokować wiernych, ale wydają się czymś marginalnym w stosunku do skali zjawiska, jakim stało się we współczesnym świecie seksualne wykorzystywanie nieletnich.

200 tys. Ofiar

A jak nie wspomnieć o ohydnym zjawisku pedopornografii, z którym walczy wspaniały ks. Fortunato Di Noto zwany „łowcą pedofilów” (aby przybliżyć czytelnikom „Niedzieli” postać tego sycylijskiego kapłana i jego heroiczną działalność, w 2008 r. przeprowadziłem z nim wywiad). Według ks. Di Noto, do produkcji materiałów pornograficznych wykorzystuje się na całym świecie ok. 200 tys. dzieci, począwszy od niemowlaków! W 2009 r. organizacja „Meter”, którą kieruje ks. Fortunato, odkryła i zasygnalizowała policji pocztowej aż 7 249 pedopornograficznych stron internetowych. Środki masowego przekazu z reguły przemilczają wkład rzeszy księży, misjonarzy i misjonarek, którzy na całym świecie starają się zapewnić najmłodszym spokojne dzieciństwo i walczą – między innymi – z ich seksualnym wykorzystywaniem.

Dziennikarzom i adwokatom, którzy z taką energią tropią dziś pedofilów – niestety, jedynie wśród księży – należałoby przypomnieć, że najłatwiej jest ich znaleźć na brazylijskich plażach, w ubogich dzielnicach Bombaju, w tajlandzkich kurortach Pattaya i Pukhet (chociaż od kiedy pedofile odkryli tańszą od Tajlandii Kambodżę, „obrońcy dzieci” powinni udać się także na wybrzeże przy Sihanoukville). Tam ich jednak nie widać, co mogłoby świadczyć, że skandalem nie jest sam fakt wykorzystywania nieletnich, lecz ich wykorzystywanie przez kler.

Prawdziwy skandal

Aby unaocznić, jak bardzo selektywnie wybierane i nagłaśniane są wiadomości dotyczące skandali pedofilskich, chciałbym przytoczyć chociaż dwa wydarzenia. W 2002 r. w Portugalii odkryto wielki skandal: przez 30 lat VIP-y stolicy wykorzystywali seksualnie dzieci – 11-,12-letnich chłopców – z najsłynniejszego sierocińca państwowego „Casa Pia” (działa on od ponad 200 lat). Dwa lata później na ławie oskarżonych zasiedli politycy z partii socjalistycznej (w aferę zamieszany był dawny minister pracy i wicesekretarz partii Paulo Pedroso), znany prezenter telewizyjny Carlos Cruz, dawny ambasador Portugalii przy UNESCO Jorge Ritto, dawny dyrektor sierocińca Manuel Abrantes oraz Carlos Silvino, pracownik „Casa Pia”, który oskarżony był o 1164 gwałty. Mało kto słyszał o tych szokująch faktach (widać pracownikom mediów nie zależało na krytykowaniu kolegów dziennikarzy i towarzyszy portugalskich).