Religia już tam jest

Droga Chrystusa

Henri Bouchet w książce Skauting i indywidualność ujął rozważany problem w bardzo wyrazistą klamrę:
– z jednej strony pokazał, że religijność harcerska nie ma nic wspólnego z klerykalizmem lecz stanowi szkołę szacunku dla sumienia bliźniego, że ta religijność jest przeciwieństwem religijności niedzielnej jako postawa wobec Boga wypełniona miłosierdziem wobec ludzi;
– z drugiej strony zaprezentował Chrystusa, który żył na świeżym powietrzu, przenosząc się ciągle z miejsca na miejsce, spał byle gdzie, często posiłki spożywał pod gołym niebem, był wielkim przyjacielem przyrody i bratem wszystkich, wspierał nędzę, szedł z miejsca na miejsce czyniąc dobrze.

Do Boga może wieść także harcerska droga. Na tej drodze świadectwo wiary i służby Bogu wyrażone modlitwą przed porannym apelem, odświętnością niedzielnego dnia na obozie, wspólnym odśpiewaniem modlitwy harcerskiej, nie wychodzi poza rytm dnia. „ZHR nie staje się w ten sposób ruchem religijnym lecz jeszcze jednym domowym Kościołem”.

Z tego też powodu na obozie należy dążyć do uczestnictwa we mszy świętej w „obozowej parafii” czyli w najbliższym kościele.

Formy działania harcerskiego duszpasterstwa

Od początku lat osiemdziesiątych w każdym środowisku, w którym grupa świeckich instruktorów decydowała się na podjęcie inicjatywy zorganizowania pracy duszpasterstwa harcerskiego, rozpoczynano od odprawiania harcerskich mszy świętych.

Większość duszpasterstw organizuje rekolekcje adwentowe i wielkopostne, dla instruktorów i harcerzy szkół średnich. Rozważania rekolekcyjne koncentrują się wokół tematów ideowych harcerskich i ich wymiaru religijnego.