Zastępczy dom rodzinny

Ośrodek jest otwarty dla wszystkich zainteresowanych, a w swojej ofercie ma różnorodne propozycje: terapia indywidualna, grupowa, terapia systemowa rodzin, zajęcia relaksacyjne oraz muzykoterapia. Planowane są szkolenia dla rodziców, które dotyczyć będą m.in. macierzyństwa, ojcostwa, praktycznej opieki nad niemowlęciem, wychowania dziecka, sztuki porozumiewania się w rodzinie, sztuki zabawy, przyczyn problemów wychowawczych itp. Ośrodek udziela również specjalistycznej pomocy psychologicznej i pedagogicznej.

Ośrodek Wspomagania Dziecka i Rodziny ŚWIATEŁKO przy Towarzystwie Przywracania Rodziny pracuje dzięki wsparciu ze środków Mechanizmu Finansowego EOG oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego, a także budżetu Rzeczypospolitej Polskiej w ramach Funduszu dla Organizacji.

Towarzystwo Przywracania Rodziny, pracując już od dwudziestu lat, tworzy małe placówki opiekuńczo-wychowawcze, które nie przypominają typowych domów dziecka. Są to niewielkie ochronki dla sześciorga dzieci, mieszczące się w domkach jednorodzinnych na osiedlach, wśród innych domów. Placówki te mają na celu ochronę dziecka przed pobytem w dużych dziecka, do czasu powrotu do własnej rodziny, albo umieszczenia w rodzinie zastępczej lub adopcyjnej.

Pobyt dziecka w ochronce trwa od kilku miesięcy do kilku lat (przeciętnie ok. półtora roku). Ochronki są przeznaczone głównie dla dzieci młodszych. Założeniem Towarzystwa Przywracania Rodziny jest – jak sama nazwa wskazuje – przywrócenie dziecka rodzinie. Jedynie w rodzinnym gnieździe dziecko znajdzie to, czego potrzebuje do rozwoju – miłość i bezpieczeństwo, które są nieodzowne do budowania właściwych relacji w dorosłym życiu.

Co dla rodziców zastępczych, którzy przyjęli do swej rodziny dziecko, jest najtrudniejsze?

AS: Najczęściej rodziny zastępcze nie potrafią zaakceptować tego, że dziecko przychodzi do nich ze swoją historią życia, że posiada rodziców, którzy są i zawsze będą dla niego ważni. Rodzice zastępczy mają dużą trudność w nawiązaniu właściwej relacji do rodziców naturalnych dziecka, a gdy dziecko czuje, że jego najbliżsi nie są zaakceptowani, nie potrafi w pełni zaufać opiekunom.

Pozostaje sfera tabu, która utrudnia, a czasem całkowicie uniemożliwia adaptację dziecka w nowej rodzinie. Dlatego tak ważna jest współpraca opiekunów zastępczych ze specjalistami w celu nauczenia się, w jaki sposób można współpracować z rodzicami naturalnymi, aby ta relacja dla dziecka i dla rodziny zastępczej nie była zagrażająca, lecz przeciwnie, aby przyczyniała się do uzdrawiania psychiki dziecka i przepracowania zranień emocjonalnych zadanych czasem przez rodziców.

Oddawanie dzieci, które już zżyły się emocjonalnie z rodziną zastępczą, nie jest zapewne sprawą łatwą...

AJ: To częste pytanie, musimy poradzić sobie z tym, że do nas jako do rodziny przychodzą osoby z zewnątrz i przez jakiś czas również są jej członkami. Meritum problemu stanowi sieć wzajemnych relacji. Żyjemy ze sobą przez wiele miesięcy albo lat i codziennie tę rodzinę budujemy. Musimy podzielić swoją uwagę i czas. Dzieci ze sobą rywalizują, między nimi także dochodzi do spięć, ich relacje bywają skomplikowane.

Przychodzi moment, kiedy z dzieckiem trzeba się rozstać i jest to niewątpliwie trudne dla obu stron. Ale w każdej rodzinie takie momenty się zdarzają. To jest po prostu część życia.
Dziecko musi mieć ciągłość swojej tożsamości życiowej. Kolejne etapy życia powinny być świadomie dobudowywane, nazywane i przedstawiane w pozytywnym świetle.

Dziękujemy bardzo za rozmowę.
Dorota Mazur i Jolanta Tęcza-Ćwierz