Ocalić od zapomnienia młodego poetę

Pragnął stabilnego domu z codziennym obiadem, ciszą, z rodzinnym ciepłem i hierarchią ról, gdzie mama jest mamą, a nie „Basią”. Z czasem zaczął przejmować rolę opiekuna, chciał troszczyć się o matkę. Namiastką owej stabilności były wizyty w domu ojca - Leopolda, jego żony i przyrodniego brata Grzegorza, ich wspólne, wakacyjne wyjazdy.

Potrzebę ofiarowywania troskliwości i uczuciowości uzewnętrzniał w relacjach ze swoją dziewczyną. To nie był jakiś flirt grzecznego chłopca z ładną panienką, ale intensywny związek non stop, mocno i do końca. Miłość, jaka przytrafia się tylko poetom: rano w szkole - karteczki na lekcjach, uśmiechy na przerwach, potem gdzieś w mieście albo w pokoju u Grzegorza. On grał na gitarze, ona przykładała ucho do pudła. Nikt wtedy nie miał prawa tam wejść, nawet matka. Izolował swoją dziewczynę od tego, co działo się za ścianą, jakby szkoda mu było czasu.

Domowa atmosfera...

rozstanie rodziców, choroba matki i prześladowania za jej działalność niepodległościową pogłębiały wewnętrzne konflikty Przemyka i spowodowały, że wcześnie wydoroślał i był dojrzalszy od swoich rówieśników. Wspominają go oni jako człowieka wrażliwego, otwartego i tolerancyjnego, o serdecznym, życzliwym stosunku do ludzi i pogodnym usposobieniu. Niekiedy bywał dominujący w swojej skłonności do literackiego ekshibicjonizmu, potrzeby twórczej autoprezentacji. Mawiał: Chodźcie posłuchać, napisałem wiersz. Stworzył wokół siebie kółko wielbicieli.

Lubił siadywać z gitarą, winem i papierosem. Czytał wiersze, grał na gitarze, śpiewał Wysockiego i Cohena, parodiował Kaczmarskiego, bo go nie lubił. Nosił chlebak odziedziczony po Edwardzie Stachurze i z papierosem w ustach ochrypłym głosem wykonywał jego piosenki.

Wszyscy mu mówili, że jest podobny do Wojaczka – również niegdysiejszego przyjaciela domu. Z nim się utożsamiał.

Z namaszczeniem mówił wiersze francuskich poetów przeklętych: Baudelaire, Verlaine i Rimbaud. Także stylizował się trochę na poetę przeklętego. W jednym z zeszytów zanotował: "poeta musi mieć stygmat oraz piętno grzechu, w oczach gniew, bunt".