Znak wydezynfekowany

Rządzący krajem Cervantesa socjaliści planują usunięcie wszelkich symboli religijnych - krzyży, wizerunków świętych, szopek bożonarodzeniowych itp. – ze szpitali, internatów, szkół państwowych, żłobków, koszar wojskowych, a także rezygnację z ich używania w czasie pogrzebów i uroczystości państwowych.

Minister sprawiedliwości Francisco Caamaño zapowiedział już, że socjalistyczny rząd chce „stworzyć przestrzeń publiczną neutralną religijnie”. A przecież ostateczny projekt ustawy „o wolności religijnej i wolności sumienia” i tak jest łagodniejszy od pierwotnej wersji, zakładającej, że z miejsc publicznych usunięte zostaną również symbole religijne należące do dziedzictwa hiszpańskiej kultury. Co więcej, niektórzy członkowie socjalistycznego rządu domagali się nawet, by krzyże zniknęły także z wież i ścian zewnętrznych kościołów!

Poważne zmiany prawne szykują się również na Wyspach Brytyjskich. Przygotowywana właśnie w Londynie ustawa „równościowa” zakłada, że jeśli krzyż czy inny symbol religijny znajdujący się na terenie instytucji kościelnej urazi lub będzie „nękać” któregokolwiek z pracujących tam ateistów czy wyznawców innej religii, będzie musiał zostać usunięty.

Projekt ustawy definiuje przy tym „nękanie” jako „zachowanie mające na celu lub skutkujące naruszeniem ludzkiej godności lub stwarzające, wrogie, poniżające lub obrażające otoczenie”. W rezultacie takiego zapisu to nie ateista będzie musiał udowodnić, że krzyż go obraża, ale pracodawca, że tak nie jest. „Jeśli sprzątaczka będąca ateistką uzna krzyż za obraźliwy, prawnie nie będzie żadnych podstaw obrony przeciw oskarżeniu o nękanie” – ocenił propozycję rządu ks. Andrew Summersgill, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Anglii i Walii.

Jak po zarazie

Sposób, w jaki traktuje się dziś symbole religijne, najtrafniej określił chyba ojciec Jacek Salij, mówiąc, że zostały one po prostu świadomie w sferze publicznej „wydezynfekowane”. „Sądzę, że słowo to dobrze podkreśla „okropność” tego „zła”, jakim jest religia i jej najmniejsza nawet obecność w życiu publicznym” – napisał z przekąsem dominikanin w swoje książce „Wybierajmy życie”. Jego zdaniem dzieje się tak, ponieważ „w społeczeństwie światopoglądowo wielorodnym - ten argument jest powtarzany najczęściej - przestrzeń publiczna powinna być światopoglądowo neutralna”.

Tylko, czy taki postulat jest w ogóle możliwy do realizacji? Bo czy - przykładowo - skrajnie laicka Francja jest rzeczywiście neutralna światopoglądowo? Kiedy francuski rząd wprowadzał ustawę zakazującą noszenia ostentacyjnych symboli religijnych w szkołach państwowych, zaprotestowała nawet zwykle bardzo poprawna politycznie Helsińska Międzynarodowa Federacja Praw Człowieka (IHF). „Nacisk, z jakim państwo francuskie promuje laickość sprzeciwia się zasadzie neutralności, do której przywiązanie to państwo deklaruje” –głosił komunikat IHF.

Owa źle rozumiana poprawność politycznej oraz nadgorliwe i mylne interpretowanie praw mniejszości sprowadza się w istocie rzeczy do jednego: „Aby osiągnąć pluralizm i prawdziwą demokrację, trzeba usunąć element pluralizmu, jakim jest katolicyzm lub nie uszanować większości, jaką stanowią wierzący” – celnie zauważył wspomniany już na wstępie kard. Eduardo Martínez Somalo. I to jest właśnie główny cel antykrzyżowców na najbliższe lata.

Świetnie widać to na przykładzie tegorocznej walki o krzyże w Boston College - jezuickiej uczelni w Newton, w amerykańskim stanie Massachusetts. Choć 70 proc. studiujących tam osób stanowią katolicy, a symbole chrześcijańskie mają przypominać o katolickiej misji uczelni, to niewielka grupa kadry naukowej zażądała ich usunięcia. Ich zdaniem szkoła okazała się „nieczuła” wzglądem ludzi innych wyznań, a symbole religijne „są sprzeczne z duchem i literą dyskursu intelektualnego”…