Życie za życie

Zazwyczaj nie trapimy się poszukiwaniem ochotnika, który byłby gotów za nas umrzeć. Prośby o podobną przysługę ze strony rodziny czy przyjaciół też nie spędzają nam snu z oczu. Może to nawet trochę zaskakujące jak na naród wspominający (zwłaszcza w listopadzie) bohaterskie czyny przodków, którzy w kolejnych powstaniach czy wojnach oddawali życie w obronie Ojczyzny. Czasy się zmieniły i to niewątpliwie na lepsze: zasłużenie cieszymy się wolnością i tym, że nikt nie wymaga od nas poświęceń z własnego życia.

Ta radość może jednak okazać się płytka i chwilowa, jeśli zapomnimy o tym, że życie nieustannie toczy się w cieniu dramatu i każda kolejna chwila może być wstępem do wyboru, który na zawsze je zmieni. I co gorsza, ta chwila zastanie nas zupełnie nieprzygotowanymi.

Historia uczy, że gotowość do złożenia ofiary z siebie wcale nie była i nie jest przywilejem wyjątkowych jej momentów. Wprost przeciwnie, bohaterskie czyny zazwyczaj rodzą się w szarej codzienności, są sprawdzianem naszego człowieczeństwa i wartości, którymi żyjemy. Dlatego ten temat zawsze jest aktualny, a warto go podjąć właśnie w dziale poświęconym psychologii, bo praktycznie nie pojawia się on na łamach popularnych poradników psychologicznych. A co to za psychologia, która nie pomaga w naprawdę trudnych momentach życia?

Życie w cieniu dramatu

Od dramatu dzieli nas tylko krok. Wystarczy drobiazg – np. nieoczekiwana choroba, nieszczęśliwy wypadek, niechciana ciąża itp. – a w jednej chwili nawet najszczęśliwsza historia przeistoczy się w klasyczny dramat lub tragedię.

Oczywiście nie zawsze ceną, którą trzeba zapłacić, jest nasze własne życie, ale nawet jeśli nie ono jest zagrożone, to zagrożona jest jego jakość; cóż to za życie bez ukochanej osoby lub z sumieniem obciążonym pamięcią jakiegoś niegodziwego czynu... Skupmy się jednak na sytuacji, w której ceną za życie jest życie innej osoby. Wbrew pozorom po przykłady nie trzeba sięgać w zamierzchłą przeszłość czy w meandry wyobraźni. Każdego dnia wszędobylskie media przynoszą nam ogromną ilość użytecznego w tym temacie materiału do refleksji. Tylko czasu na refleksję zwykle nam brak.

W tym roku byliśmy świadkami przynajmniej jednej historii, która na naszych oczach przeistoczyła się w dobrowolny akt oddania życia za życie. Agata Mróz, znana polska siatkarka, dla ratowania zdrowia swego poczętego dziecka wstrzymała się pół roku z przeszczepem szpiku kostnego, koniecznego w leczeniu jej białaczki. Była w pełni świadoma, że taka decyzja może zaważyć na jej własnym zdrowiu, a nawet życiu. Urodziła zdrową córeczkę, lecz sama zmarła parę tygodni po przeszczepie szpiku kostnego. Przegrała z chorobą, ale zdobyła serca ogromnej rzeszy ludzi.

Dała całej Polsce lekcję znacznie cenniejszą niż setki pobożnych kazań czy mądrych książek: przypomniała aktualność tej podstawowej prawdy o miłości, która nie cofnie się nawet przed ofiarą z własnego życia. Warto przy tym podkreślić, że Agata Mróz nie była żadną świętą z obrazka. Wprost przeciwnie, w niczym nie odbiegała od modelu nowoczesnej, pełnej życia kobiety, której bliskie były marzenia o sławie, powodzeniu, urodzie i tym podobnych sprawach.

Przecież pozwoliła sobie nawet na “rozbieraną” sesję fotograficzną dla jednego z kolorowych czasopism dla mężczyzn. To jednak w niczym nie umniejsza szlachetności jej czynu i osoby, a może nawet czyni ją jeszcze bliższą, ludzką i zrozumiałą.