Piękne życie - święte dzieci

Wiara jak powietrze

Głęboka pobożność była dla Ledóchowskich czymś całkowicie naturalnym. Tworzyli prawdziwy domowy Kościół. Dzieci często widziały swojego tatę modlącego się w swoim pokoju przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Ich mama - gdy nie mogła spać - modliła się za zmarłych. Cała rodzina uczestniczyła we Mszy świętej niedzielnej, w święta, a także w dniu imienin wszystkich domowników. Bardzo często przystępowano do sakramentów świętych, wspólnie odmawiano pacierz, Anioł Pański, modlitwy przed i po posiłkach. - Dzień mojej matki zaczynał się od pójścia na Mszę świętą, jeśli tylko zdrowie i pogoda dopisywały - wspominała Maria Teresa.

Antoni wprowadzał dzieci w tajemnice wiary, czytał im żywoty świętych i Biblię. W niedzielę i święta wspólnie zgłębiano Słowo Boże i omawiano religijne tematy. Małżonkowie należeli do pobożnych bractw. Antoni do św. Michała, Sefina - Adoracji Najświętszego Sakramentu.

Oboje ofiarnie służyli bliźnim i Kościołowi. Pomagali im słowem i czynem. Antoni m.in. przyczynił się do powstania kas pożyczkowych, Sefina z pomocą dzieci wspierała materialnie biednych i chorych, rozdając leki, żywność, drewno na opał, odzież - m.in. własnoręcznie dziergane rękawiczki i skarpetki.

Rodzinne krzyże

Przez wiele lat Sefina drżała o życie chorowitego Ignasia. O wielką boleść przyprawiały ją choroba i śmierć Maryni, obawa o życie chorej na tę samą chorobę (tyfus) - Marii Teresy, śmierć matki. Doświadczyła także goryczy utraty dwojga nowo narodzonych dzieci - Józefy (żyła kilka dni) i Stasia (żył niespełna tydzień). Po stracie Józefy pisała: "Antoni przyniósł mi wiadomość, że moje dziecko nie żyje. I choć uwielbiłam Boga, który przecież kieruje wszystkim dla naszego dobra, to jednak serce pękało mi z bólu. Oczywiście nie na darmo cierpiałam, gdyż mój aniołek do nieba się dostał, ale tę radość musiałam złożyć na krzyżu Pana. Nawet choćby było ósme, jest zawsze moim dzieckiem, moim ciałem i moją krwią, które przez długi czas było ze mną ściśle złączone i po którym pozostaje głęboka tęsknota". Krzyżem dla Sefiny były napady melancholii u Antoniego. Mimo to dziękowała Bogu za wszystko - za radość i za cierpienie. "Bóg zesłał mi ten ciężki krzyż, z wdzięcznością chcę go przyjąć z jego ręki" - pisała. Często prosiła tylko Boga, żeby krzyż stał się nieco lżejszy.