Alibi grzesznika

Zadowoleni z siebie

Byli święci, którzy do sakramentu pojednania przystępowali bardzo często. Nie znaczy to, że byli uporczywymi grzesznikami. To ich przyjaźń z Panem Bogiem i silne przyzywanie Jego miłości podpowiadały im, co mogą mniemać o sobie. Nasze banalne grzechy nie są banalne, bo życie nikogo z nas nie jest banalne. Jest wydarzeniem jedynym i niepowtarzalnym. Każda zmarnowana okazja do dobra jest nieodwracalna, każde dobro może być jeszcze lepsze, miłość bardziej bezinteresowna, a więź z Bogiem głębsza i czystsza. Zadowolenie z siebie, jak wynika z Ewangelii, jest murem, którego nawet Boska wszechmoc – szanująca wolność i rozumność człowieka – nie jest w stanie przebić. Można tworzyć dla innych i dla siebie biografie, z których wyłania się autor, co nigdy w życiu nie zbłądził ani nie zgrzeszył. Pana Boga jednak na taki towar nabierać nie warto. Jezus stronił od tego rodzaju doskonałych. Wolał siadać do stołu z osobnikami marnej reputacji, którzy nie udawali doskonałych. I właśnie oni potrafili Go rozpoznać i pokochać.

Grzechy wciąż te same?

Nigdy się nie powtarza tych samych grzechów. Nawet wtedy, gdy wyznanie win ubieramy w takie same słowa, zawsze dotyczą one nowych faktów. Nie ma nic dziwnego, że się potykamy na tych samych progach, bo przez te same progi każdego dnia musimy przechodzić. Ci sami są nieznośni bliźni, których mamy kochać, te same nużące, codzienne obowiązki, to samo zmęczenie, te same zakorzenione w nas nawyki i nałogi – jednym słowem powtarzające się sytuacje, w których czasem zwyciężamy, a czasem ulegamy. Sakrament pojednania broni nas przed rutyną zła i kapitulacją. Słabe w naszym życiu miejsca przez ten sakrament wystawiamy na działanie Boga. Jest w akcie pokuty zawarta modlitwa Psalmisty: „Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego” (Ps 51). Jest to jedna z modlitw najczęściej wysłuchiwanych. Bóg-Stwórca wkracza w nasze wysiłki i nas uzdrawia.