U progu życia

Czy problem polega na tym, że księża nie potrafią mówić o seksie, czy na tym, że tak trudno nam uwierzyć, iż Bóg naprawdę stał się człowiekiem, a każdy człowiek jest dzieckiem mamy, taty i Boga? To z Jego woli akt tchnienia ducha w „glinę” następuje po czymś tak bardzo ludzkim, zwyczajnym, a zarazem tak bardzo wyłącznie jego i jej. Może gdybyśmy bardziej wierzyli, że to jest miejsce, które sobie wybrał Bóg na mieszkanie i spotkanie człowieka, nie trzeba by tłumaczyć, dlaczego wszelkie manipulacje od „wylewania nasienia”, poprzez pigułki, kondomy, spirale, do zapłodnienia in vitro i klonowania są jak zbliżanie się w sandałach do gorejącego krzewu.

Spektrum barw

Z wątpieniem mamy naprawdę dużo do czynienia. Wylewa się z mediów razem z szyderstwem i kpiną. Nie potrzeba sarkazmu nad „szczerym przylgnięciem do nauki Kościoła”. Potrzeba świeżego języka, który głosiłby dobrą nowinę o świętości życia. Potrzeba rozbudzenia i podtrzymania wiary.

Przed ślubem wiedziałam, że on jest mój, a ja jego. Byłam pewna, że małżeństwo to tylko nasza sprawa, do której nikt nie ma prawa się wtrącać. Po kilkunastu latach widzę, że ten aspekt wyłączności to jakby czerwień w tęczy sakramentalnego związku, i że są jeszcze inne kolory. Nie widziałam w małżeństwie „podstawowej komórki organizmu społecznego”, a w Bogu – źródła naszej miłości. Kiedy ktoś używa antykoncepcji, to zawęża spektrum barw. To jest złe i prowadzi do zła, nawet jeżeli małżonkowie nie mają złej intencji.

Dostajemy wielki dar: dwoje stają się jednym. Możemy tylko ten dar z wdzięcznością przyjąć, z „całym dobrodziejstwem inwentarza”. Kiedy uważam za nieodpowiedzialne powiększenie mojej rodziny, to nie podejmuję współżycia.

Antykoncepcja jest rozwiązaniem łatwym i uzależnia. Jeśli para jest przyzwyczajona do tego, że współżyje zawsze, gdy ma na to ochotę, to trudno będzie jej zachować wstrzemięźliwość i budować więź poza sferą seksualności – a w czasie niepłodnym osiągać pełną radość.

Współczucie

Znam krzyk serca: „Błagam, nie, żeby to nie było to”. Ale po kilku latach siedzimy razem przy stole i choć świat się wtedy zdawał walić, to teraz nie wyobrażam sobie, by to krzesło mogło być puste. Kobiety biadolą, widząc mnie z gromadką. Na moje zdziwienie, że czasy nie są takie straszne (pralki automatyczne, pampersy, obiady w szkole), coś w nich pęka i wyznają żal, że nie zdecydowały się na więcej dzieci – a bo mąż nie chciał, bo to, bo tamto. Musimy próbować patrzeć na całe życie człowieka, a nawet sięgać dalej: w perspektywę przyszłych pokoleń i w perspektywę wieczności.

Bywają sytuacje skrajnie trudne, a stres związany z lękiem przed ciążą kładzie się cieniem na codzienność. Czy współczucie jest jednak wystarczającym argumentem, by zmieniać ogólną normę? Gdzie są ci współczujący, gdy kobieta w końcu uznaje, że dziecko chce mieć, a okazuje się, że mieć nie może? Logiczny krok: in vitro. A jeśli została zgwałcona, jeśli może być niepełnosprawne? – aborcja. A jeśli pogorszy się jej wzrok? A jeśli nie dostanie się na studia? A jeśli marzyła o chłopcu? A jeśli miało być jedno, a są dwoje? Antykoncepcja, in vitro, aborcja i eutanazja to ta sama filozofia, choć ranga czynów różna. Trzeba widzieć przyczynę i skutki. Ktoś musi krzyczeć: „Nie zbliżaj się tu! Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą”.