Poczucie osamotnienia u dzieci

Drugim kluczem jest empatia, pomagająca we właściwym zrozumieniu tego, co się słyszy, i wczuwaniu się w rzeczywiste intencje osoby, z którą się rozmawia. Ten moment komunikacji też często bywa zakłócany, bo nieraz własne domysły myli się z faktycznym stanem rzeczy. Interpretowanie tego, co mówi druga osoba, zależy w dużej mierze od własnych doświadczeń i nastroju chwili, trzeba więc kontrolować się, czy jest prawidłowe. Dla upewnienia się w tym wypadku potrzebne jest uzyskiwanie tzw. informacji zwrotnych, czyli po prostu pytanie, czy dobrze zrozumiało się drugiego...

Rodzice często chcieliby czegoś się od dziecka dowiedzieć, chcieliby słuchać tego, co dziecko mówi, ale ono zamyka się i milczy. W tej sytuacji bardzo potrzebna jest umiejętność słuchania. Jeżeli dziecko o czymś powie, to nie można zamykać dialogu natychmiastową radą lub oceną. Oto przykład rozmowy zamykającej: dziecko mówi: „Boli mnie dziś głowa”. na co rodzic: „Zaraz dam ci proszek”. Taka odpowiedź kończy sprawę. A można spróbować inaczej, spróbować zrozumieć, o co dziecku naprawdę chodzi. Może ma jakiś kłopot, czymś się niepokoi? Trzeba powiedzieć, co się zrozumiało, a jeśli nawet domysł jest błędny, trzeba dać sygnał, że próbuje się zrozumieć. Wówczas rozmowa nie jest skończona, dopiero się zaczyna. Tyle że na taką rozmowę potrzeba czasu. Wspólne spędzanie czasu jest więc szczególnie ważnym sposobem ochrony przed poczuciem osamotnienia wśród ludzi. Oczywiście rodzice mają bardzo dużo obowiązków, ale rozmowa z dzieckiem jest jednym z najważniejszych.