Tajemnica nawiedzonego domu

Poznać słabe punkty

Doświadczenie własnej słabości było według Ojców Pustyni podstawową i czasami niezbędną lekcją w walce duchowej. Uczyło pokory, która jest jedynym lekarstwem na pychę. Zgoda na siebie uwalnia od bezcelowych oskarżeń, od jałowego grzebania się w sobie; otwiera na zewnątrz. Możesz wreszcie dostrzec, że ktoś chce ci pomóc. Jesteś grzesznikiem - mówili Ojcowie - ale tego grzesznika pokochał Chrystus. Ta świadomość pozwala kontynuować walkę. Jan Chryzostom, lubiący batalistyczne porównania, pisząc o walce duchowej, która w nas się odbywa, twierdził: jeśli zostałeś powalony przez złego ducha, nie powinieneś się zniechęcać, bo dopiero teraz wiesz, gdzie są twoje słabe punkty. Wiedza ta czyni cię jeszcze bardziej przygotowanym do kolejnej bitwy.

Tacy też byli Ojcowie Pustyni, nie gorszyli widząc nawet najbardziej plugawy grzech. Zachował się apoftegmat opowiadający o oburzonych braciach, którzy nie mogąc znieść występku jednego z nich, ślą wiadomości do najbardziej doświadczonego starca: „Przyjdź osądzić brata, którego złapaliśmy na gorącym uczynku". Ale Abba odmówił. Zaproszony ponownie, wyruszył w drogę z dziurawym koszykiem wypełnionym piaskiem, który zarzucił sobie na plecy. Ci, którzy wyszli mu na spotkanie, zapytali, co to ma oznaczać. Starzec im odpowiedział: „Nie widzę jak moje grzechy sypią się za moimi plecami, a wezwaliście mnie, abym osądzał cudze winy". Bracia, usłyszawszy to, rozeszli się zawstydzeni. Dla tego grzesznego mnicha - sugerował doświadczony starzec- była to być może szansa na dopłynięcie w czasie wielkiej burzy do portu, w którym powinien zostać podtrzymany na duchu i umocniony, a nie wypchnięty z powrotem na sztorm. Dopóki jednak nie uznasz, że nie ma takich grzechów, których nie byłbyś wstanie popełnić, będzie w tobie pokusa potępiania innych i siebie.

Tylko pokora rozbija skorupę, w której zamyka nas rozpacz. Otwiera na Boga i pozwala odczuć Jego bezwarunkową miłość. Dzięki niej rodzi się nadzieja. Dlatego święci są tak bardzo pokorni. A przecież tak trudno nam ich dostrzec, ich twarze są pospolite, nie wyróżniają się w tłumie. Niedawno pewna osiemdziesięcioletnia staruszka opowiedziała mi, że kiedy jest smutna, przychodzi do niej Anioł, wtula swoją głowę w poduszkę tuż obok niej i tak razem płaczą sobie przez całą noc. Kiedy jest wesoła, Anioł siada w nogach jej łóżka i wspólnie się śmieją. Ktoś mógłby powiedzieć, że to histeryczka, która przechwala się swoimi stanami mistycznymi. I ja tak myślałem. Kiedy jednak poznałem historię jej życia, musiałem zmienić zdanie. Spotkało ją w życiu wiele cierpienia. Na Syberii, gdzie do niedawna mieszkała, zostawiła całą swoją rodzinę. Wszyscy pomarli albo zostali zabici przez NKWD. Również w Polsce nie jest jej łatwo, żyje w wielkim poniżeniu, dotykającym ją każdego dnia. Do dziś nie potrafię wyjść z podziwu, że pomimo całego bagażu bolesnych doświadczeń, bije z niej jakaś niesamowita nadzieja. Wszystko za sprawą modlitwy i jednego Anioła. Czy to mało?