Dziewictwo - nie dziwactwo

Wielcy Ojcowie Kościoła, jak Metody z Olimpu, Atanazy z Aleksandrii, Cyprian z Kartaginy, Jan Chryzostom, Ambroży z Mediolanu, Augustyn z Hippony, papież Leon Wielki, wysoko cenili ten stan w Kościele, otaczali dziewice niezwykłą troską pasterską i poświęcali im swoje dzieła, uważając je za wybraną cząstkę Chrystusowego stada.

Najbardziej znanymi świętymi dziewicami są: Agnieszka, Agata, Łucja, Genowefa – patronka Paryża, Florentyna z Hiszpanii, Patrycja z Konstantynopola. Wraz z upływem wieków zwiększająca się liczba dziewic konsekrowanych doprowadziła do powstawania wspólnot mieszkających w klasztorach. Jednocześnie rozwijające się życie zakonne sprawiło, że coraz mniej kobiet pozostających w stanie świeckim podejmowało życie w dziewictwie.

Sobór Watykański II przypomniał o wielkim darze, jakim są dla Kościoła dziewice konsekrowane żyjące w świecie i nakazał rewizję obrzędu konsekracji, który już od dawna nie był stosowany. Odnowiony obrzęd promulgowano 31 maja 1970 r. Od tego czasu, po ośmiu wiekach przerwy, w całym katolickim świecie odradza się ten stan.

Orszak kobiet podejmujących postanowienie życia w dziewictwie jako owoc miłości do Boga prowadzi Maryja z Nazaretu – Najświętsza Dziewica. Uczyniła to z inspiracji Ducha Świętego. Ambroży mówił, że „Chrystus wy-brał sobie szczególny dar dziewictwa (...) i w sobie samym przedstawił to, co wybrał w Matce”. Nie dał jednak nakazu dziewictwa. Nie jest więc ono koniecznym warunkiem do osiągnięcia zbawienia.

Są jednak tacy, którzy – jak mówi Jezus – ze względu na królestwo Boże pozostają bezżenni (Mt 19, 12). Takich ludzi, oddających całych siebie zatroskaniu o sprawy Pana, bardzo wysoko cenił Apostoł Paweł (1 Kor 7, 25-40). Tradycja przekazuje, że św. Jan Apostoł żył w dziewictwie. To właśnie jego opiece Jezus powierzył swoją Matkę i jemu objawił przyszłą chwałę tych, którzy zachowali dziewictwo dla Baranka zasiadającego na tronie (por. Ap 14, 1-4).

Jak czytamy we wprowadzeniu podanym w pontyfikale zawierającym obrzęd, konsekrowana dziewica jest „znakiem miłości Kościoła do Chrystusa, obrazem niebieskiej Oblubienicy i przyszłego życia”. Po dokładnym rozeznaniu wybiera ona samotność i całkowicie rezygnuje z życia seksualnego.

Nadal pozostaje w świecie i według indywidualnego harmonogramu zagospodarowuje czas. Nie podlega żadnym strukturom wspólnoty zakonnej. Nie posiada więc ani reguły, według której ma postępować, ani przełożonych, którym by podlegała.

Podobnie jak to było w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, ma ona do wyboru różne formy realizacji powołania: może żyć osobno i może pozostawać w rodzinie, może się zrzeszać albo wejść w duchową symbiozę z jakąś rodziną zakonną, aby w ten sposób zapewnić sobie większą pomoc religijną. Przez swoją konsekrację każda dziewica jest jeszcze ściślej związana ze wspólnotą Kościoła, którym w wymiarze lokalnym jest diecezja.