Dziękujemy Ci, że nas wybrałeś!

Za każdym razem, kiedy podczas Mszy św. wypowiadam słowa drugiej modlitwy eucharystycznej, padają słowa: „Dziękujemy Ci, że nas wybrałeś, abyśmy stali przed Tobą i Tobie służyli” – jest to dla mnie okazja, aby z całego serca podziękować Jezusowi za powołanie mnie do kapłaństwa.

Słowa te odnoszą się do święceń kapłańskich, ale także do powszechnego kapłaństwa wszystkich ochrzczonych i tych, którzy przyjęli sakrament bierzmowania. Wskazuje na to – słowo w języku greckim hierateuein, o czym mówi znany liturgista Andreas Jungmann: „Oczywiście słowo to oznacza kapłańską służbę biskupa i prezbiterów, ale rozumie się także pod tym słowem powszechne kapłaństwo wierzących”.

Jezus jedyny arcykapłan

Jezus jest jedynym arcykapłanem. Nasze kapłaństwo nie istnieje samodzielnie, lecz jest wszczepione w kapłaństwo Jezusa Chrystusa. Nasz Ojciec Święty Jan Paweł II przypominał o tym w swoim liście do kapłanów na Wielki Czwartek 1985 roku: „Kiedy Chrystus mówi do apostołów: «Czyńcie to na moją pamiątkę» – ustanawia ich tym samym zarządcami tego sakramentu w Kościele, gdzie ta przez Niego po wszystkie czasy złożona ofiara za zbawienie świata powinna być dalej sprawowana, odnawiana i uobecniana. Tym samym, wymawiając te słowa, nakłada On na nich obowiązek czynienia tego w Jego imieniu, in persona Christi – w osobie samego Chrystusa, mocą ich sakramentu kapłaństwa”. Jakaż wielka władza! Co za wielka łaska! My, kapłani, możemy ciągle od nowa upamiętniać i ofiarowywać ludziom ofiarę Nowego Przymierza, ofiarę miłości! Właśnie po przeistoczeniu, kiedy Jezus jest prawdziwie, rzeczywiście i istotowo obecny pod postaciami chleba i wina, nasze serca powinny być wypełnione bojaźnią Bożą, serdeczną wdzięcznością i wielką miłością do Pana! Władza, którą ksiądz otrzymuje w sakramencie święceń kapłańskich, przewyższa każdą inną działalność kapłana. Sprawowanie najświętszej ofiary Mszy św. jest szczytowym punktem kapłańskiego życia i działania. To ona jest źródłem wszelkiego uświęcenia i zdrojem wszelkich łask, każdej miłości i wszelkiego zmiłowania, obojętnie w jakim sakramencie spotykamy Pana i obojętnie jaką kapłańską czynność sprawujemy.

kapłaństwo nieocenionym darem

Jan Paweł II nazywa kapłaństwo w Kościele „nieocenionym darem”, „darem dla całej wspólnoty”. Oczywiście praca kapłańska dla każdego kapłana z osobna jest różnoraka, ale jest ona także różnoraka i odmienna dla kapłanów w ogóle. Wskazuje na to nasz Ojciec Święty we wspomnianym liście do kapłanów. Jedni pracują w typowym duszpasterstwie, inni w krajach misyjnych, jeszcze inni w szkolnictwie, pomagają w wychowywaniu młodzieży lub poświęcają się służbie cierpiącym, chorym, opuszczonym. Niektórzy z nich wypełniają swoje posłanie, sami będąc przywiązani do łoża boleści.

„Sztuką ponad wszystkie sztuki jest kierownictwo duchowe” – pisał papież Grzegorz Wielki. Właśnie ono dzisiaj jest znowu coraz bardziej poszukiwane.

Ten służebny urząd pochodzący ze święceń kapłańskich, łączący w sobie funkcje nauczycielską, pasterską i kapłańską, ma jednak przede wszystkim charakter najbardziej religijnego urzędu. Dzięki działaniu kapłana ludzie mogą poznać, naśladować i kochać Chrystusa. Jest zrozumiałe, że to może wynikać tylko z wielkiej miłości do Niego (por. J 21,15n), ponieważ działalność ta nie może zejść tylko na czysto zewnętrzne dokonania. „Ostatecznie przez ludzi jest zawsze poszukiwany tylko ten kapłan, który jest świadomy swojego kapłaństwa w pełnym tego słowa znaczeniu” – mówi dalej Jan Paweł II. „Kapłan, który głęboko wierzy, który odważnie wyznaje swoją wiarę, który gorliwie się modli, który z przekonaniem wykłada naukę Kościoła, który w postawie służebnej urzeczywistnia program ośmiu błogosławieństw; który umie ofiarnie kochać i jest blisko każdego, a szczególnie tych, którzy najczęściej znajdują się w potrzebie”. Siła do takiego działania płynie z modlitwy, z codziennego nawracania się, a przede wszystkim ze sprawowania Najświętszej Ofiary Mszy św. Dziękujemy Ci, że nas wybrałeś!