Przyszłość Hiszpanii – w wierze

– Dzisiaj wszystkie hiszpańskie siły antykatolickie przypuściły nowy atak przeciwko Kościołowi i roli, jaką pełni religia katolicka w społeczeństwie: Ma temu służyć dokument o wolności religijnej, który m.in. wykreśla istniejący przepis o klauzurze sumienia (działanie w zgodzie z własnym sumieniem), oraz ustawa o laickości państwa, która pod pretekstem oddzielenia państwa od Kościoła chce usunąć religię katolicką w sferę prywatną, by w ten sposób zniknęła z życia publicznego. Jak to możliwe, że w świecie, który na nowo odkrywa wartości religijne i niezastąpioną rolę Kościoła w społeczeństwie, Hiszpania premiera Zapatero idzie w przeciwnym kierunku?

– Trzeba przyznać, że na razie nie ma żadnego nowego dokumentu czy ustawy o wolności religijnej, a sam rząd twierdzi, że nie jest specjalnie zainteresowany nową ustawą w tej kwestii. W chwili obecnej jest wiele problemów ekonomicznych i socjalnych, którym trzeba stawić czoło, tak więc nie powinniśmy się skupiać na innych sprawach, które chociaż są bardzo ważne, w tym momencie nie są priorytetowe.

– Biskupi hiszpańscy często powtarzają, że poważny kryzys ekonomiczny w Hiszpanii ma swe źródło również w utracie wartości, w braku szacunku do życia od jego początku, w negacji transcendentalnego wymiaru egzystencji ludzkiej, w odrzuceniu Boga. Czy zgadza się Ksiądz Kardynał z tym stwierdzeniem?

– Zgadzam się z taką oceną sytuacji: Źródłem światowego kryzysu ekonomicznego – jak twierdzi Benedykt XVI np. w encyklice „Caritas in veritate” – jest pierwotny kryzys moralny, upadek człowieczeństwa. Hiszpania nie jest wyjątkiem i być może doświadcza jeszcze bardziej tego kryzysu, ponieważ naznaczona jest relatywizmem. Niestety, z tym kryzysem się nie walczy i nie podejmuje się działań, które powinny się skupiać na wychowaniu społeczeństwa oraz ponownym ubogaceniu go w wartości moralne. Przy czym wychowanie musi się opierać na autentycznej prawdzie o człowieku i dobru wspólnym, na wartościach, które są w nas głęboko zakorzenione, i na chrześcijańskich prawdach, które są naszą historyczną podporą.

– Jedną z cech systemów totalitarnych jest chęć wzmocnienia kontroli nad edukacją, która w związku z tym przestaje służyć autentycznemu wychowaniu, a zaczyna być narzędziem indoktrynacji młodych pokoleń. Wydaje się, że także w dzisiejszej Hiszpanii programy edukacyjne są wyrazem lewicowych poglądów propagujących nowy rodzaj antropologii, która stoi w sprzeczności z chrześcijańską wizją człowieka. Programy tzw. wychowania obywatelskiego, szeroko traktujące o życiu seksualnym, dyskryminacja nauczania religii, usuwanie symboli chrześcijańskich, a także ignorowanie świąt kościelnych – to wszystko oznacza, że chce się uformować „nowego człowieka”, który odpowiadałby ideologicznej wizji radykałów rządzących Hiszpanią. Jak można się przeciwstawić tym ideologicznym wypaczeniom hiszpańskiego systemu edukacyjnego?

– Istniejący już przedmiot „wychowanie obywatelskie” oraz „wychowanie seksualne”, które niedługo ma być wprowadzone do szkół, są prawdziwym nieszczęściem dla naszego kraju. Igra się z ogniem nowych ideologii, jak np. ideologia gender, i niestety uważam, że w tej grze możemy się poparzyć – czego skutki są już widoczne. Zmiana systemu edukacyjnego w Hiszpanii jest konieczna. To sprawa, którą należy jak najszybciej rozwiązać, jeśli nie chcemy, żeby nasze obecne problemy pogłębiły się jeszcze bardziej. Jest to zadanie dla wszystkich, również dla Kościoła i szkół katolickich, które powinny dawać alternatywę dla nauczania państwowego, alternatywę opartą na wymaganiach wychowawczych Ewangelii, nauczaniu papieży oraz zaleceniach Konferencji Episkopatu Hiszpanii. Episkopat podejmuje wiele działań, aby zapewnić wyższą jakość edukacji, której nieodłącznym elementem jest pokazanie chrześcijańskiej wizji człowieka w celu odkrycia nowego człowieczeństwa. Szkoła powinna się stać miejscem nowej ewangelizacji, której celem jest wielkie dzieło odnowy ludzkości, formowanie „nowych ludzi” w prawdzie i mądrości Ewangelii, przekazywanie miłości i nadziei, dzięki którym można zbudować nowe społeczeństwo kierujące się dobrem wspólnym, a co za tym idzie, dobrem każdego z nas.

Z języka hiszpańskiego tłumaczyła Dobrochna Banaszkiewicz

KARD. ANTONIO CAÑIZARES LLOVERA

To jedna z najwybitniejszych postaci Kościoła hiszpańskiego, prefekt Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, jeden z najbliższych współpracowników Benedykta XVI. Urodził się w 1945 r. w miejscowości Utiel. Ukończył seminarium w Walencji, gdzie w 1970 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Studiował na uniwersytecie w Salamance, gdzie obronił doktorat z teologii. Pełnił posługę kapłańską w archidiecezji Walencja, a następnie w archidiecezji madryckiej. Wykładał teologię na uniwersytecie w Salamance i w seminarium w Madrycie, kierował Instytutem Badań Religijnych i Katechezy św. Damazego w Madrycie. Znalazł się w gronie założycieli  „Asociación Española de Catequistas” oraz był pierwszym przewodniczącym tej organizacji. Kierował pismem „Teología y Catequésis”. W 1992 r. Jan Paweł II mianował go biskupem Ávila – sakrę biskupią otrzymał z rąk abp. Mario Tagliaferriego, nuncjusza apostolskiego w Hiszpanii. W 1996 r. Cañizares Llovera został przeniesiony na stolicę arcybiskupią w Grenadzie; w tym samym roku powołano go w skład Kongregacji Doktryny Wiary. W 2002 r. został mianowany arcybiskupem Toledo (arcybiskup Toledo jest jednocześnie prymasem Hiszpanii). Benedykt XVI wyniósł go do godności kardynalskiej 24 marca 2006 r., podczas swego pierwszego konsystorza.

 Następnie Papież sprowadził kard. Llovera do Watykanu, a 9 grudnia 2008 r. mianował go prefektem Kongregacji Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, co najlepiej świadczy, jak wielkim zaufaniem darzy tego hiszpańskiego hierarchę.

(W. R.)