Pan Jezus był najważniejszy

W czasie rozdawania Komunii dzieci podchodzą pojedynczo z rodzicami. Słychać płacz, ktoś krzyczy (dzieciaki są już zmęczone). Wiktoria wypluła komunikant. – Była za bardzo rozkojarzona – mówi Maria. – Ale ksiądz uspokoił nas, że nic się nie stało i że Komunia jest ważna.

Ksiądz Krzysztof Ratajczak, wikariusz parafii Matki Boskiej Bolesnej i diecezjalny duszpasterz osób niepełnosprawnych, jest kapłanem od dziewięciu lat. Jeszcze jako kleryk zajmował się chorymi. – Traktowałem to jako rekolekcje – wspomina. 

Ale gdy kilka miesięcy temu biskup powierzył mu duszpasterstwo osób z upośledzeniem umysłowym, nie wiedział, czy sobie poradzi. Mówi, że cały czas się uczy. – Im dłużej z nimi jestem, tym bardziej do nich docieram – opowiada o pracy z upośledzonymi dzieciakami. – I przekonuję się, że Pan Bóg jest dla nich kimś ważnym.

Nie zgadza się, że niczego nie rozumieją. Nawet jeśli nie umieją mówić i są głęboko upośledzone. – Mowa jest tylko jednym ze sposobów porozumiewania się. Są jeszcze gesty, uśmiech – uważa ksiądz Krzysztof.

Jak mówi im o Panu Bogu?

– Że to Ktoś, kto ich bardzo kocha. Że oprócz mamy, taty, brata i siostry mają jeszcze Pana Boga.

Nigdy nie miał wątpliwości, czy mogą przyjmować Komunię. Chociaż wie, że nie wszystkie dzieciaki umieją odróżnić „chleb zwykły od chleba eucharystycznego”. –  Nawet jeśli tego nie rozumieją, to przyjmują sakrament w wierze rodziców, tak jak chrzest – tłumaczy.

Dzień przed Pierwszą Komunią dzieciaki miały spowiedź. Podchodziły do konfesjonału i na znak wyznania grzechów dawały księdzu obrazek ze smutną buzią. Ksiądz Krzysztof wypowiadał formułę rozgrzeszenia i wręczał obrazek z sercem. Niektóre umiały powiedzieć: „przepraszam”. Inne biły się w piersi. Ksiądz wierzy, że to na znak żalu.

Odkąd zaczął zajmować się osobami z upośledzeniem umysłowym, nie przechodzi obok nich obojętnie na ulicy, w tramwaju. Stara się zawsze podejść, uśmiechnąć, zrobić jakiś przyjazny gest. 

– Chcę pokazać, że coraz więcej jest ludzi, którzy nie gardzą takimi osobami.

Kwiat: Dziękuję

Panie Jezu, cieszę się, że jesteś ze Mną. Znak „Kwiat” przypomina mi, by powiedzieć Ci „dziękuję” za wszystko.

Środa, mieszkanie Marii i Mieczysława. W wazonach stoją jeszcze białe bukiety po niedzielnej uroczystości. Wiktoria słucha „Arki Noego” (jej ulubiona muzyka). – Gdy w niedzielę przed wyjściem do kościoła wyjęłam albę, ucieszyła się – opowiada Maria. – Widać było, że to dla niej duże przeżycie. Nawet śniadania nie chciała jeść.

Wiktoria nie miała wystawnego przyjęcia w drogiej restauracji. Po Mszy razem z rodzicami, rodzeństwem, chrzestnymi i dziadkami poszła do kawiarni. Była kawa, ciastka, lody.  Wiktoria dostała Biblię dla dzieci z obrazkami i radio z magnetofonem (to właśnie z niego słucha teraz muzyki). 

Mieczysław: – Obyło się bez drogich prezentów. Przecież takiemu dziecku nikt nie kupi laptopa ani roweru. I dobrze.

Krzysztof Lausch mówi, że Pierwsza Komunia jest też potrzebna rodzicom. – Niech ci ludzie zobaczą, że ich niepełnosprawny Jaś jest tak samo ważny jak wasz zdrowy Krzyś, bo też był u Komunii.

Rodzice zabierali Wiktorię do kościoła od małego. Gdy Maria przystępowała do Komunię, brała córkę ze sobą (nie mogła jej samej zostawić w ławce). – Zawsze widziała, że ja coś dostaję, a ona nie – opowiada Maria. – Teraz też będzie dostawać.

Krzyż: Do widzenia

Panie Jezu, teraz kończę rozmowę z Tobą. Wiem, że zawsze jesteś przy mnie. Kocham Cię. W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. 

Po uroczystości do księdza Krzysztofa podeszli krewni jednego z dzieciaków.

Powiedzieli: – To była najprawdziwsza Pierwsza Komunia, jaką widzieliśmy. Bo najważniejszy był Pan Jezus, a nie stroje i prezenty.

Ksiądz Krzysztof: – Zgodziłem się z nimi.

Dyrektor Lausch: – A ja zawsze na takiej Komunii płaczę.

STANISŁAW ZASADA, dziennikarz-freelancer.