Narodziny Kuby to nie błąd

Samochód jest jej pomocny zwłaszcza teraz, przy małym dziecku, przy robieniu codziennych zakupów. Ułatwia także dojazdy na kursy: rachunkowości i kodowania medycznego, na które Ania się niedawno zapisała. – Jak ktoś musi, znajdzie sposób na wszystko! – kwituje dziewczyna. – Załamać się i zamknąć w domu jest najłatwiej. A nie o to w życiu chodzi. Dlatego jak sobie coś postanowię, to zawsze dojdę do celu.

Teraz postanowiła uśpić Kubusia. Pcha więc wózek w tę i z powrotem. Po chwili dziecko zasypia.

Fakt, że się nie poddaje i sobie radzi, nie znaczy, że jej życie jest usłane różami. Wiele barier musi pokonywać, wiele schematów przełamywać. Najbardziej w tym wszystkim boli ją jedno: że nie może wziąć swego dziecka na ręce, objąć i normalnie przytulić. – Czekam, aż Kubuś podrośnie i wtedy nauczę go, żeby to on łapał mnie za szyję swoimi rączkami i przytulił się do mnie – mówi.

„Mama” nagrodzona

Co dla Ani jest najważniejsze?

– Miłość. Ona jest cudem. Po urodzeniu Kubusia doświadczam szczęścia, którego istnienia nawet nie podejrzewałam.

Na dalsze życie Ania ma prostą receptę: – Skupiać się na tym, co mnie spotyka dobrego i zauważać jasne strony życia. Cieszyć się z rzeczy, które mam, a nie myśleć o tym, czego nie mam – mówi. I dodaje z uśmiechem: – Mam nadzieję, że Kubuś będzie mnie kochał taką, jaką jestem. I że mnie nie odrzuci tylko dlatego, że nie mam rąk. A ja będę starała się wychować go na porządnego człowieka.

Teraz młoda mama planuje ubrać z Kubusiem choinkę. Potem postara się ugotować jakąś świąteczną potrawę, choć wciąż nazywa siebie „początkującą kucharką”. – W Wigilię Kubuś dostanie ode mnie oczywiście prezent. Kupowanie upominków dla niego sprawia mi większą radość niż kupowanie czegoś dla siebie. Dla mnie natomiast największym prezentem będzie uśmiech na twarzy mojego synka – opowiada Ania i siada wygodnie na krześle. Kładzie przed sobą na podłodze cienie do powiek, puder i róż do policzków. Najpierw palcami od nóg maluje sobie oczy, a potem pędzelkiem pudruje twarz. Gdy makijaż jest już gotowy, spogląda w lustro i mówi ze szczerym uśmiechem. – Chcę, by ludzie, patrząc na mnie na ulicy, zdali sobie sprawę, że niektóre problemy naprawdę nie są w życiu ważne.

Ta właśnie motywacja sprawiła, że Ania zgodziła się porozmawiać z „Niedzielą”. Wcześniej – na udział w filmie dokumentalnym w reżyserii Krzysztofa Piotrowskiego pt. „Mama”. Film został zresztą ostatnio pokazany na Festiwalach Polskich Filmów w Ameryce, w Chicago i w Ann Arbor. Wcześniej brał udział w VII Europejskim Festiwalu Filmowym INTEGRACJA TY I JA – Koszalin 2010, gdzie jury pod przewodnictwem Magdaleny Łazarkiewicz przyznało mu wyróżnienie za to, że – jak powiedziała na ogłoszeniu wyników przewodnicząca „jest to film o pięknej kobiecie i pięknym życiu”.

Emisją filmu nie była natomiast, jak dotąd, zainteresowana TVP.

Czasu by nie cofnęła

Jerzy Satanowski powiedział kiedyś o Ewie Błaszczyk: „Przejechał po niej czołg a ona wstała. I stoi”. Jak ulał te słowa pasują również do Ani, dla której cierpienie nie jest nieszczęściem, ale doświadczeniem obecnym w każdym ludzkim życiu.

Po urodzeniu synka jej życie zaczęło inaczej ważyć. Nawet gdyby mogła, czasu by nie cofnęła. Nie uważa, że urodzenie Kuby to błąd. Dopóki trwa życie, dopóty warto się starać. I walczyć. Także wtedy, gdy wszyscy wokoło przekonują, że życie nic nie jest warte. I że można je przerwać tylko dlatego, że ktoś nie ma rąk.