Gdy dwa lata temu dowiedziała się, że spodziewa się dziecka, przeżyła szok. Bo jak ona, dziewczyna bez rąk, poradzi sobie z ciążą i z wychowaniem? – myślała
Szczupła kobieta palcami od nogi chwyta butelkę ze smoczkiem i podaje rocznemu synkowi. Drugą nogą lekko podtrzymuje główkę dziecka. – Jestem dumna z mojego synka, kocham go nad życie i nie wyobrażam sobie, gdyby miało go nie być – zapewnia Anna Marecka.
Ale kiedy dowiedziała się o ciąży, radość mieszała się ze strachem, czy sobie poradzi. Przerażenie potęgowały rozmowy z rodziną i z przyjaciółmi. – Nie wspierali mnie w decyzji, że będę mamą, namawiali, abym pozbyła się dziecka, co było bardzo bolesne – mówi. – Dla mnie jednak nigdy nie istniała żadna inna opcja, niż ta, że urodzę swoje dziecko. Nie miałam wątpliwości, żeby przyjąć to nowe życie. Tylko ludzie wokoło mieli ich wiele. Nikt nie myślał, że dam sobie radę – opowiada Ania i nogą pcha wózek, usypiając w ten sposób ślicznego, zdrowego malucha. A gdy chłopczyk zaczyna płakać, palcami lewej nogi zaczyna masować mu w buzi dziąsła. – Tego wymaga trudny dla niemowlaka okres ząbkowania – wyjaśnia.
Bez użalania, bez zmieniania
Anna Marecka, rocznik 1989, urodziła się bez rąk, z jedną nogą krótszą o osiem centymetrów. W Jarocinie, w którym mieszkała, nie było najlepszych warunków na leczenie. A ono było koniecznością.
– Całe dzieciństwo córki upłynęło na chodzeniu po lekarzach. Wciąż trzeba było zdobywać pieniądze na leczenie, a to nie było łatwe – opowiada matka dziewczyny.
Dom był od początku przystosowany do potrzeb niepełnosprawnego dziecka bez rączek. Kontakty w ścianach zamontowane tuż przy podłodze, by dziewczynka sama mogła włączać i wyłączać światło. Krzesła z podwyższonym siedzeniem, tak by samodzielne jedzenie nogami, a potem rysowanie i pisanie nie sprawiało dziecku trudności.
– Chciałam za wszelką cenę robić wszystko sama, liczenie na pomoc przypominało mi, że nie jestem normalna – mówi Ania.
Najwięcej emocji budziło zakładanie swetra, spodni czy kurtki. Bo sprawiało potworną trudność. Ale i tę technikę w końcu Ani udało się opanować.
Gdy dziewczynka skończyła siedem lat, pojawiła się możliwość leczenia za granicą. A przez to szansa na lepsze życie. Dlatego Ania wyjechała z matką do Stanów Zjednoczonych. Dzięki Fundacji „Dar serca”, która objęła nad nią opiekę i pomogła jej finansowo, mogła przebyć siedemnaście operacji: na wydłużenie nogi, na kości i poszczególne kręgi w kręgosłupie.
Bywało różnie, raz lepiej, raz gorzej. Ale Ania chciała o siebie walczyć, była uparta. I wygrała. Do dziś mieszka w Chicago i tam jest pod dobrą opieką specjalistów. Wkrótce czeka ją kolejna operacja. – Wiem, że wiąże się z nią wiele bólu. Ale to nie jest najważniejsze. Skupiam się na tym, co chcę zmienić w życiu, nie użalam się nad tym, czego zmienić nie mogę – mówi. I wspomina prawdziwy przełom w swym życiu: kiedy skończyła siedemnaście lat, w szpitalu w Chicago spotkała lekarkę, która nauczyła ją ubierać się i kąpać bez niczyjej pomocy.
– Pogodziłam się z tym, że jestem taka, jaka jestem i pokochałam siebie bez pragnienia zmieniania siebie – opowiada dziewczyna.
Nie o to w życiu chodzi
Zwykłe, prozaiczne czynności przy dziecku trwają nieco dłużej, niż jest to powszechnie przyjęte. Na przykład zapinanie suwaka od kurtki, kąpanie czy karmienie. – Automatycznie nogi zastępują mi ręce, wyćwiczyłam palce u nóg i mogę się nimi posługiwać tak jak rękami – mówi i siada przy komputerze. Pisanie na klawiaturze czy surfowanie po internecie jest dla niej zwyczajną czynnością, tak jak dla wielu jej rówieśników. Podobnie obsługiwanie komórki czy wysyłanie sms-ów. – A czy wykonuję te czynności ręką czy nogą nie ma przecież znaczenia. Kiedy ktoś „zapomina”, że nie mam rąk i traktuje mnie zupełnie normalnie, to dla mnie największa radość na świecie.
Ze wszystkim radzi sobie coraz lepiej. Jeździ nawet sama samochodem. Wprawdzie trochę zmodyfikowanym, bo na kierownicy trzyma przecież nogi zamiast rąk i kluczyk w stacyjce też przekręca nogami, ale robi to zupełnie naturalnie. W zagłówku ma przycisk do kierunkowskazu i do włączania świateł. – Prawo jazdy zrobiłam jeszcze w czasach licealnych. Nie czuję się kaleką, uparłam się, żeby podejść do egzaminu, choć ludzie wokoło mówili, że powinnam zrezygnować. Ale nie poddałam się. Mimo wielu przeszkód egzamin zdałam! – oznajmia.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
O św. Stanisławie Kostce rozmawiają jezuiccy nowicjusze z Gdyni: Marcin, Szymon, Jakub i Mateusz
O kryzysie Kościoła mówi się dziś bardzo wiele, choć nie jest to w jego historii sytuacja nowa.