Święta w kolorze nadziei

Ja narzekać nie umiem

W szarości zimowego dnia ledwie widać przyczepę kempingową w głębi posesji. Stary pękaty model, całość odlana z plastiku, w oknach matowe pleksi. W środku pani Józefa, lat 70. Matka siedmiorga dzieci: 4 córek i 3 synów. Wszyscy dorośli już, niektórzy – też ofiary powodzi. Tylko jeden z synów nadal mieszka z mamą i jak wszyscy synowie pani Józefy także stracił słuch po przebytym w dzieciństwie zapaleniu uszu.

Szybki kempingu skute lodem, w środku farelka – jedyne ogrzewanie, dwa wąskie łóżka, stoliczek, na nim tycia choinka i malutki telewizor.

Drepczemy parę kroków dalej do blaszanego, a więc lodowatego teraz, garażu, w którym mieści się cały dobytek matki i syna. Z prawej, na półkach równo poukładane ciuchy z darów. Polary i bluzka w kwiatki, szalik i bielizna. Jak woda zabrała drewniany dom, zostali w tym, co mieli akurat na sobie.

Blaszak mieści jeszcze lodówkę, pralkę w folii i kuchnię na butlę gazową, na której codziennie gotuje się jedzenie. Na środku garażu zydel, a na nim unijna pomoc – mąka, cukier, mleko, ser żółty... Niewiele tego.

– Dzisiaj na obiad makaron z sosem pomidorowym z puszki – ogłasza uśmiechnięta szeroko pani Józefa. – Dostaliśmy od św. Mikołaja puszki, to podjemy sobie!

Codzienność wygląda tak, że w przyczepie można wytrzymać maksymalnie do – 6 st. C. Jak mróz bardziej ściśnie, czyli do jakichś -10 st. C, trzeba się ewakuować. Wtedy matka i syn idą nocować do sąsiada. Dom stoi pusty, bo ciągle wymaga osuszania, więc dobry człowiek użycza im klucza. Właśnie zajrzał do swojego obejścia, to i sąsiadkę odwiedził, żeby sprawdzić, czy czegoś nie potrzebuje.

– Niczego mi nie brakuje – śmieje się Józefa. – No, z jedzeniem krucho jest... – przyznaje po dobrej chwili, lekko zawstydzona. – Konserwy jakieś, żeby było co do chleba, może olej...

Kobieta, która całe życie pracowała na roli, nie poddaje się łatwo. Szczupła, energiczna, biega nieustannie po podwórku. Chwali się nowym domem, na który tuż przed zimą udało się położyć dach. Kurami, które ulokowała w murowanym kurniku. Ludźmi, którzy okazali jej tyle serca.

– Nie umiem narzekać, gdyby nie ta powódź, słowa skargi byście nie usłyszeli...

Pokazuje nam kwitek z KRUS-u – a na nim kwota 61 zł. Decyzja opiewa na 200 zł, ale kobieta ma trochę pola, więc przepisy pozwalają na zabranie części jej i tak malutkiej emerytury. A jak przepis pozwoli, to urzędnik nie daruje... Na szczęście syn otrzymuje rentę po ojcu plus dodatek pielęgnacyjny. Oboje dysponują więc miesięcznie kwotą ok. 700 zł.

W przyczepie zepsuła się właśnie farelka, więc czeka ich trudna noc. Za oknem znowu prószy śnieg. Oboje chronią się w ciasnej kajutce przyczepy kempingowej.

Jak matka siódemki dzieci może żyć w takich warunkach? Pani Józefa nie powie o nich złego słowa. Chciały zabrać, a jakże... Tylko że kobieta nie zostawi zwierząt. Ani psa Mikiego, ani kur...

– U mnie koza musi być, bo bez kozy nie ma życia. A taka malutka to potrafi i z 50 zł kosztować...

Te, co miała, potopiły się.

– Iść do dzieci... gadanie – wzrusza ramionami. – Przecież gadziny głodnej nie zostawię. A potem codziennie miałabym tutaj dojeżdżać? To za drogo i za daleko. No i na przystankach człowiek marznie – dodaje i wybucha śmiechem, rozbawiona własną wypowiedzią.

Z wielkiego gara, w którym bulgocze makaron, idzie po dach blaszaka pióropusz pary. Józefa w kurtce, kilku polarach, dresie i czapce naciągniętej mocno na uszy miesza makaron i opowiada. Z kurtki wystają spracowane, sine z zimna ręce.

– Święta... Przez wszystkie te lata cała siódemka dzieci zjawiała się w domu matki. Tylko że domu już nie ma. Nie ma krzeseł ani stołu, ani czegoś na stół. Może trzeba będzie pójść do dzieci. Nie żebym nie chciała, ale wolę u siebie. Bo wiecie, co jest w tych świętach najważniejsze? Wiecie? Nadzieja! Bóg się rodzi, przetrwaliśmy powódź, to i dla nas tej nadziei nie zabraknie.

Jeśli chcesz pomóc:  Bank Gospodarki Żywnościowej: 44 2030 0045 1110 0000 0078 8020. Zgromadzenie Sióstr św. Dominika, z dopiskiem: „Dom dla Beaty” lub „Dom dla Józefy”.