Z abp. Giovannim Marrą – do niedawna administratorem apostolskim diecezji Orvieto-Todi – rozmawia Włodzimierz Rędzioch
Październik dla wszystkich ośrodków akademickich w Polsce oznacza nie lada mobilizację. Oprócz sal wykładowych wypełnią się także siedziby duszpasterstw akademickich. Czy jednak słowo „wypełnią się” jest tu najodpowiedniejsze?
Papież przyjrzał się roli, jaką pełni dziś dla katolików Pismo Święte, ponieważ Eucharystia i Biblia to dwa sposoby obecności Chrystusa w Kościele, które otaczane są tą samą czcią – ale nie tymi samymi oznakami kultu. Jakie wnioski płyną z lektury nowej adhortacji?
W sporach o formę liturgii Mszy nie chodzi o język, o szaty liturgiczne, o to, w którą stronę zwrócony jest kapłan, ale o pewną koncepcję człowieka, Kościoła, Ofiary Chrystusa, o formację duchową chrześcijan. List, 1/2009
Z o. dr. Jerzym Tomzińskim – paulinem, dwukrotnym generałem Zakonu Paulinów, przez trzy kadencje przeorem Jasnej Góry, świadkiem poświęcenia Narodu Polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi w dniu 8 września 1946 r. – rozmawia ks. inf. Ireneusz Skubiś
Pielgrzymka Jana Pawła II do Ojczyzny z 1983 r., która przypadła na ponury czas stanu wojennego, „osuszyła łzy Polaków”. Choć władze PRL naciskały, aby w trakcie wizyty ani razu nie padło słowo „Solidarność”, papież mądrze omijał ten wymóg. I krzepił rodaków, mówiąc im o wolności i sprawiedliwości.
W odróżnieniu od krytyków Soboru, środowisko „Tygodnika” stoi na stanowisku, że Kościół otwarty jest nie tylko aktualny, ale stanowi esencję katolickości. Przy czym dalszej refleksji wymagają kwestie sprawowania władzy w Kościele czy etyki seksualnej, które wyłączono z programu Soboru.
Warto spojrzeć na problem cierpienia z perspektywy zdawałoby się odległych od siebie dyscyplin, jakie uprawiali Karol Wojtyła i Antoni Kępiński
Arturo Mari był fotografem sześciu papieży, od marca 1956 r. Fotografował Piusa XII, bł. Jana XXIII, Pawła VI, Jana Pawła I, bł. Jana Pawła II i Benedykta XVI. Podczas pontyfikatu Jana Pawła II wykonał blisko sześć milionów zdjęć
W seminarium panowało przekonanie, że kleryk jest jak saper: myli się tylko raz. Wysiłek wielu z nas polegał na tym, by pokazać przełożonym, że jest się idealnym, aby uniknąć usunięcia. To rodziło problemy.