Czy UE bierze współudział w dofinansowywaniu aborcji w krajach rozwijających się?

Niejasna współpraca pomiędzy UE, IPPF i MSI

Duża ilość projektów „SRH” finansowanych przez UE jest wykonywana przez dwóch największych na świecie wykonawców aborcji: International Planned Parenthood Federation (IPPF) i Marie Stopes International (MSI). Zważywszy na intensywną i regularną współpracę Komisji Europejskiej z oboma organizacjami oraz skrupulatność, z jaką Komisja podchodzi do alokacji grantów, można by się spodziewać, że IPPF i MSI są w pełnej zgodzie z definicją „SRH” według UE. Wystarczy spojrzeć na ich strony internetowe żeby się dowiedzieć, że nie tylko nie funkcjonują w pełnej zgodzie z prawem unijnym i definicją „SRH”, ale że ich podstawowe strategie są z nimi w rażącej sprzeczności.

MSI w swoim sprawozdaniu „Global Impact Report 2010”^[6] szczegółowo opisuje następujące strategie: 1) Zwiększenie dostępu do chirurgicznej i medycznej aborcji tam gdzie jest dozwolona i 2) dostarczanie szkoleń dla średniego poziomu wykonawców aborcji w zakresie aborcji farmakologicznej i stosowania ręcznego aspiratora próżniowego (manual vacuum aspiration, MVC). MSI podaje w raporcie, że ponad 99% ich działalności miało miejsce w krajach rozwijających się, z czego 50% w południowej Azji. W sprawozdaniu potwierdza swoją rolę, jako wiodącego wykonawcy aborcji na świecie: „W 2010 r. milion lub więcej kobiet skorzystało z usług MSI w zakresie bezpiecznej aborcji lub leczenia komplikacji wynikających z niebezpiecznych aborcji”.

IPPF jest nawet bardziej śmiałe w swoim Rocznym Sprawozdaniu 2007/2008^[7] (ostatnie publikowane na ich stronie internetowej), twierdząc że „dostęp do bezpiecznej, legalnej aborcji jest imperatywem zdrowia publicznego i praw ludzkich.” Cel IPPF wymaga „uniwersalnego uznania prawa kobiety do wyboru i dostępu do bezpiecznej aborcji oraz zmniejszenia przypadków niebezpiecznych aborcji.” W 2007 r., suma usług związanych z aborcją dostarczona przez Stowarzyszenia Członkowskie IPPF była prawie trzykrotnie większa niż suma z 2005 r. Najbardziej powszechne rodzaje usług związanych z aborcją, które są wykonywane przez IPPF, to terapia po-aborcyjna, terapia przed-aborcyjna i aborcja chirurgiczna.

Jak skalkulowało European Dignity Watch, MSI dostało przynajmniej 3,5 miliona euro dla wsparcia swoich nowych projektów w 2007 r. i w sumie ponad 9 milionów euro przez lata 2005-2009. To jest liczba minimalna, suma była bowiem obliczana na podstawie raportów MSI dla Komisji, które są omówione poniżej. Jednak wygląda na to, że Komisja Europejska sfinansowała o wiele więcej projektów MSI w zakresie „SRH”, ale odmówiła podania informacji o tych projektach, powołując się na „interesy komercyjne” MSI jako uzasadnienie odmowy. Ta reakcja Komisji Europejskiej jest zaskakująca zważywszy na to, że MSI nie jest jednostką komercyjną, ale znajdującą się w Wielkiej Brytanii instytucją charytatywną zarejestrowaną przez Charity Commision for England and Wales pod numerem 265543 z dochodem w wysokości 129,86 miliona funtów w 2010 r. MSI w swoich oświadczeniach finansowych donosi o następującym „dochodzie grantowym” od Unii Europejskiej. Jego suma to 15,8 miliona funtów za lata 2005-2009, co jest sumą ponad dwa razy większą od tej podanej w raportach MSI, które udostępniła Komisja Europejska. IPPF również otrzymało znaczące dofinansowanie, ale nie można podać dokładnej kwoty, ponieważ tylko cztery raporty IPPF zostały ujawnione European Dignity Watch przez Komisję Europejską. W przypadkach omawianych poniżej, dofinansowanie dla indywidualnych projektów IPPF i MSI wahało się pomiędzy 750 tysięcy a 2,5 miliona euro.

Większość projektów finansowanych przez UE deklaruje w swoich sprawozdaniach, że dostarczyło tysiące „regulacji menstrualnych” lub też wyszkoliło personel w dostarczaniu tych technik kobietom. Znaczenie „regulacji menstrualnej”, choć niejasne na początku, może być wywnioskowane z przeglądania stron internetowych IPPF i MSI. Według IPPF, „regulacja menstrualna” jest procesem, który opróżnia macicę (w której już prawdopodobnie zagnieździł się zarodek) przy użyciu MVC. Według IPPF i MSI różni się to od aborcji chirurgicznej, ponieważ jest umyślnie przeprowadzane przed oficjalnym testem ciążowym, co znaczy, że ciąża nigdy nie jest zweryfikowana.

Sam proces „regulacji menstrualnej” jest zakończany, kiedy wykonawca, zazwyczaj lekarz lub położna, ale czasem też członek rodziny kobiety, wkłada kaniulę aspiratora (MVC) przez rozszerzoną szyjkę macicy kobiety i pociąga za tłok w celu wytworzenia efektu silnego zasysania wewnątrz macicy. Ssanie jest tak gwałtowne, że zazwyczaj opróżnia macicę z całej jej zawartości, łącznie z płodem (dzieckiem!), łożyskiem, i błoną śluzową macicy. Zazwyczaj przed 12 tygodniem płód jest wystarczająco miękki, a ssanie wystarczająco gwałtowne, żeby kompletnie rozczłonkować i rozłożyć płód, pozwalając na to, żeby przeszedł przez bardzo wąską kaniulę zostawiając tylko nieidentyfikalną, krwawą masę tkanek w tłoku. Ten sam proces w medycynie jest określany jako „aborcja chirurgiczna”, z tą różnicą, że „regulacji menstrualnej” poddaje się kobieta, która „podejrzewa”, że jest w ciąży a nie kobieta, która „wie”, że jest w ciąży. „Regulacja menstrualna” jest często chwalona za swoją pożyteczność w obchodzeniu prawa. W wielu krajach rozwijających się aborcja jest nielegalna. W niektórych jest legalna tylko wtedy, kiedy zdrowie matki jest zagrożone. Często kodeks karny wymaga fizycznych dowodów na to, że aborcja miała miejsce. Sprawca w ten sposób unika kary, uniemożliwiając prokuraturze uzyskanie dowodów.

Patrząc na te wszystkie fakty, można się zastanowić, czy w obecnej sytuacji polityka rozwojowa Unii Europejskiej nie polega na „walce z biednymi”, zamiast „walki z biedą” i czy też fundusze rozwojowe nie powinny być skierowane na dostarczanie jedzenia, wody, zdrowia i edukacji dzieciom w potrzebie, zamiast zmniejszanie ich liczby poprzez aborcje.

Sophia Kuby
przełożył Piotr Riccio

Szczegółowy raport w języku angielskim dostępny jest na www.europeandignitywatch.org