Listy ostatniego roku

I jeszcze jedno: tak lubimy symbolikę. W pięknym okresie oczekiwania na przyjście Zbawiciela odkrywam swoją misję. Podejrzenie poważnej choroby w piątek, dnia następnego (6 grudnia) potwierdzenie rozpoznania, przyjmuję jako dar Bożego zaufania, że moje zmagania przyniosą dużo dobrego wielu ludziom,  ponadto rozpoczynają się modlitwy nadziei - dary ludzkich serc..., („Umiłowani... Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy, bo niektórzy są przekonani, że Pan zwleka, ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia.(...) Dlatego, umiłowani, oczekując tego, starajcie się, aby On was zastał bez plamy i skazy, w pokoju." 2 P 3,9.14) Rozpoczęcie walki 13 grudnia ,jak kiedyś przed laty, tym razem z chorobą - to decyzja o podjęciu chemioterapii („Bracia: Zawsze się radujcie, nieustannie się módlcie. W każdym położeniu dziękujcie, taka jest bowiem wola Boża w Jezusie Chrystusie względem was. Ducha nie gaście, proroctwa nie lekceważcie. Wszystko badajcie, a co szlachetne zachowujecie. Unikajcie wszystkiego, co ma choćby pozór zła." 1 Tes 5,16-21).

I kończąc już dzisiaj - jeszcze raz bardzo serdecznie dziękuję. Jestem spokojna i ufna. Zgadzam się z wolą Bożą. Nie znam jej, ale wiem, że mam coś ważnego do przekazania: żyjmy w jedności i zgodzie, dążmy do pojednania i przebaczajmy sobie wzajemnie. Walczmy o każdego Człowieka, ogarniajmy Go miłością, nigdy nie odrzucajmy. W każdym Człowieku jest Bóg i dlatego trzeba sobie wzajemnie pomagać, by to, co w Człowieku jest dobre i piękne, mogło rozkwitać.

Czuję się dość dobrze, biorę leki przeciwbólowe, a od jutra zaczynam chemioterapię. Przez trzy tygodnie w Monachium, potem w Polsce. Jak będzie poprawa z wątrobą, to może potem operacja. Niczego się nie lękam. Jestem nawet szczęśliwa w tym zawieszeniu między niebem a ziemią. Jest mi dobrze już teraz na ziemi, a może być tylko lepiej. Moje siły i wiara płyną z Waszej modlitwy i życzliwości. W jedności i zgodzie modli się wiele osób; to jest wielka miłość, która dodaje skrzydeł i pozwala trwać. Dziękuję. Swoje małe cierpienia ofiaruję za jedność i zgodę, bez nich nie ma miłości. Ogarniam wszystkich całą sobą, duchowo i cieleśnie, by zapaliły się wszystkie latarnie miłości. Wszystkich, a szczególnie tych, których znam, proszę o pojednanie i nawrócenie, by we wszystkim naśladować Chrystusa, by jak On umieć kochać i przebaczać. On chce nas wszystkich zbawić, nie pojedynczo. Nikt nie jest lepszy, czy ważniejszy w Jego oczach, ale są ludzie, których nie odkryto, którym nie pozwolono się wznieść, którym trzeba pomóc poznać Chrystusa w nich samych,... którym trzeba pomóc uwolnić miłość i dobro, których trzeba przygarnąć i ujrzeć w Nich samego Boga...

Jestem bardzo szczęśliwa. Bardzo chciałabym choć jeszcze jakiś czas zostać z Wami, by móc za wszystko podziękować i odwzajemnić tę wielką miłość i dobroć, którą jestem otoczona. Ufam, że Pan Bóg mnie ocali; ale On pragnie byśmy się wszyscy zjednoczyli i byli jedno w Nim. We wszystkich jest Chrystus i dlatego każdy Człowiek jest tak ważny. Bez miłości drugiego Człowieka nie można prawdziwie kochać Boga. To przesłanie do jedności, przebaczenia, pojednania i zgody będę przekazywać do końca moich dni. Prosić też będę o nawrócenia, by we wszystkim naśladować Chrystusa. Czuję, że mam dużo sił, by walczyć z cierpieniem i wiem, że to dopiero początek, wiem też, że wielu ludzi - przyjaciół i znajomych, cała moja rodzina modli się w mojej intencji, czuję, że modlą się w jedności i stąd płynie mój optymizm i spokój. Wszystkim bardzo dziękuję, a swoje cierpienie i ból ofiaruję w intencji jedności i zgody. Modlę się całą sobą za Was wszystkich , bo wszystkich tak bardzo kocham. Dopiero teraz rozumiem Chrystusa.

Z serdecznymi pozdrowieniami i z Panem Bogiem.

Wasza Marlena