Czułość i obecność

Ideałem ojcostwa dla osób wierzących jest Bóg Ojciec. Ale proszę powiedzieć od kogo, na takim ludzkim poziomie, mamy się uczyć dzisiaj ojcostwa?

To jest bardzo złożony problem, bo na początku powiedziałem, że nie wszyscy ojcowie realizują tę swoją misję. Ale nie bałbym się powiedzieć, żeby uczyć się od swojego ojca. Myślę, że w każdym z ojców możemy odnaleźć bardzo dobre elementy ojcostwa. Trzeba najpierw je odkryć i precyzyjnie nazwać a później uczyć się ich i nimi żyć.

Zamiast narzekać na naszych ojców, na brak ich obecności trzeba dostrzegać to, co jest w nich dobrego?

Jak będę dostrzegał dobro, to będę potrafił rozróżnić też zło. Ono wszędzie się pojawi, ale rozumiemy , że  trzeba  je zostawić. Musimy się też odwoływać do innych wzorców. Dla nas, pijarów, oczywiste jest, żeby szukać ich pośród wychowawców i nauczycieli. Wzorem wychowawcy jest sam Chrystus. Jezus pozwalał Apostołom na różne błędy, ale był przy nich, podkreślał tę obecność, a nawet zapewniał, że zostanie z nimi do końca.

Skoro już jesteśmy przy pijarach, to porozmawiajmy chwilę o tym aspekcie ojcostwa niezwiązanym bezpośrednio z biologicznym zrodzeniem dzieci. Jak realizuje się swoje powołanie do bycia ojcem będąc kapłanem, zakonnikiem?

Nasz zakon organizuje obozy wędrowne dla młodzieży. Na takich Pijar-Campach naprawdę można poczuć, że jest się tym, który kształtuje i uczy. Przykład: jesteśmy w lesie. Młodzi ludzie przybiegają z pytaniem o łazienkę, toaletę, sklep.

Nie mają gdzie podłączyć ładowarki do smartfona…

O zasięgu nie wspomnę (śmiech). Ale jak już zasłony opadły i młodzież wiedziała, że tego wszystkiego nie będzie, to naszym zadaniem było im pokazać, nauczyć ich jak w tych okolicznościach sobie poradzić. Wykonując wspólnie różne czynności  jako prowadzący, uczestniczymy w ich dojrzewaniu do samodzielności, do radzenia sobie w różnych sytuacjach, podejmowaniu wyborów. To jest piękno tych obozów – my im coś dajemy, oni przeżywają przygodę życia. Ale każdy taki wyjazd daje bardzo wiele także nam-pijarom – tym towarzyszeniem młodzieży zaspakajamy potrzeby ojcostwa. Czasem wisienką na torcie są spotkania już po obozie. Okazuje się, że przez codzienne bycie ze sobą, zwyczajne rozmowy, człowiek wraca do Boga i prosi np. o sakrament pojednania. Wtedy czuję, że jest to, to właściwe rodzenie, czuję się ojcem pełną gębą (śmiech). To zaspakaja bardzo dużo potrzeb, pragnień dobrego ojcostwa, które w nas jest.

Obecność i czułość, o których Ojciec wcześniej mówił, dotyczą także kapłanów w stosunku do wiernych?

Gdybyśmy my kapłani byli obecni – często i mocno – przy wiernych, szczególnie przy dzieciach i młodzieży, byli czuli w znaczeniu obecności z dystansem, obecni z troską i stawiający wymagania, to myślę, że duszpasterstwo dzieci i młodzieży wyglądałoby znacznie, znacznie lepiej.

  Archiwum prywatne o.Tomasz Jędruch

No i pewnie kryzysów kapłańskich byłoby mniej?

Przede wszystkim realizowałoby się ojcostwo (śmiech).

A proszę powiedzieć z perspektywy Ojca jako rektora seminarium, jak wychowawcy seminaryjni przygotowują kleryków do bycia ojcami?

Najważniejszą rzeczą jest osobiste świadectwo. W seminarium nie ma konkretnego przedmiotu z „ojcostwa”. Na bycie ojcem składają się elementy wielu różnych seminaryjnych zajęć. Jednym z nich są np. indywidualne rozmowy z ojcami duchownymi, zarówno o obrazie ojca biologicznego, jak i postrzeganiu Boga Ojca. Uświadomienie tego młodym ludziom pokazuje skąd bierze się ich rozumienie ojcostwa. Zasadniczo brać się powinno wszystkie elementy i ogólnie kształtując, pozwalać dojrzeć młodym ludziom do pełni człowieczeństwa. Wtedy będzie się dobrze przygotowanym do bycia ojcem. A w tym jest bardzo ważne osobiste doświadczenie i przekonanie, że Ojciec w niebie jest blisko, że jest czuły, ale i wymagający, pozwalający też na błędy i nieustanną naukę.

Rozmawiał Przemysław Radzyński

Artykuł pochodzi z Kwartalnika eSPe nr 103/2013 – Wiara czyni cuda