Cyklon o imieniu Franciszek

Jego relacje ze wszystkimi chorymi, niewidomymi, chromymi, którzy doświadczają cierpienia, są niezwykłe. Jest jedynym w historii papieżem, który rozmawia z ludźmi przez telefon. Nie ma sekretarza, który by pośredniczył w tych rozmowach, sam bierze telefon i dzwoni. Pamiętamy np. historię, która bardzo wzruszyła świat. To historia matki, która była rozwiedziona i związana z drugą, także rozwiedzioną, osobą. Kiedy zaszła w ciążę, towarzysz jej życia powiedział, że albo dokona aborcji, albo on ją zostawi. Napisała o tym do Papieża, nie wiedząc, co może się wydarzyć. Myślała wówczas o sobie, że jest co najmniej niepoważna, bo Papież ma przecież tyle spraw na głowie. Pewnego dnia otrzymała telefon z Rzymu. Zapytała, z kim rozmawia, i usłyszała odpowiedź: „Jestem papież Franciszek”. Zaczęła płakać i, jak opowiadała, dotknęła z czułością swojego brzucha. Papież jej pomógł, powiedział: „Nie jesteś sama, idź naprzód, twój przykład da moc innym kobietom, żeby urodziły dzieci”. Wyznała, że jest rozwiedziona, kto więc ochrzci jej dziecko. Papież powiedział: „Jeśli nie znajdzie się kapłan, który by to zrobił, przynieś je do mnie”. Wierzę, że ten telefon uratuje wiele dzieci. Proszę wybaczyć moje wzruszenie, ale taki jest właśnie papież Franciszek. Człowiek, który jest blisko każdej osoby i daje świadectwo o Chrystusie.

– Z podziwem patrzyliśmy zawsze na audiencje Jana Pawła II gromadzące rzesze. Teraz na te spotkania przybywa jeszcze więcej ludzi...

– Liczba przybywających na audiencje papieskie czy „Anioł Pański” z Papieżem to około osiemdziesięciu tysięcy osób. To więcej, niż obejmuje niejeden stadion. Rozmawiałem z taksówkarzami, którzy nigdy nie widzieli takiej liczby ludzi z całego świata w Rzymie. Kiedy w czasie audiencji generalnych przeprowadzałem wywiady z ludźmi, nie byliśmy w stanie wyjść z Biura Prasowego ze względu na rzesze pielgrzymów. Rozmawiałem z ojcem rodziny z Como, z jego żoną i dwoma synami. Pytałem, dlaczego tu przyjechali. Odpowiedział, że nie chodzi do kościoła, od wielu lat nie spotyka kapłana, ale słyszał słowa tego Papieża i nie mógł się powstrzymać od tego, aby po prostu przyjść i spotkać się z nim. Tak jest z papieżem Franciszkiem.

Na audiencje generalne z papieżem Benedyktem XVI ludzie przyjeżdżali, zorganizowani przykładowo przez parafie. Przy tym Papieżu nie jest to możliwe. Są tu bowiem setki, tysiące ludzi. Rozmawiałem telefonicznie z przyjacielem, księdzem z małego regionu, gdzie żyje około dwóch tysięcy osób. Ludzie prosili, żeby ksiądz zorganizował im wyjazd do Rzymu. Zgłosiło się tysiąc osób – to pięćdziesiąt procent mieszkańców. Wydawało się, że tak będzie tylko na początku pontyfikatu, dwa, trzy miesiące, ale jest to fenomen, który narasta i... podwaja się. Papież ma w tej chwili dwie audiencje w tygodniu: środową i sobotnią.

– Jak Pan sądzi, czy nie jest to taka taktyka?

– Nie, papież Franciszek jest sobą, jest człowiekiem całkowicie oddającym się w ręce Boże. Zauważmy choćby jego przemówienia: mówi to, co w danym momencie jest potrzebne. W uroczystość Wszystkich Świętych udał się na rzymski cmentarz, mając przygotowane przemówienie, które Biuro Prasowe Watykanu przekazało także dziennikarzom. Po przyjściu na cmentarz wygłosił zupełnie inne przemówienie. Przede wszystkim wieczorem, kiedy Papież się modli, widzi Pana. Bardzo mocno i zdecydowanie zachowuje w sobie pokorę sługi sług. Nie ma w nim minimum pychy czy jakiegoś przywileju. Nigdy nie użył oficjalnego samochodu Stolicy Apostolskiej. Jego ubiór jest bardzo skromny. Jedyną rzeczą, na której Papieżowi zależy, to żeby każdego dnia być świadkiem Chrystusa i dzielić Chrystusową miłość wśród ludzi. Dlatego mówi o Kościele ubogim w sensie franciszkańskim. Nie zawsze taki był. Kiedy pierwszy raz wszedł do więzienia, wystraszył się, ale pracował nad tym, żeby przezwyciężyć lęk. Nigdy nie celebrował liturgii Wielkiego Czwartku w katedrze. Szedł umywać nogi ubogim w szpitalach, więzieniach, chorym na AIDS. W konkretnym czynie dla człowieka potrzebującego odnajduje swoje chrześcijańskie spełnienie; gdyby czynił co innego, niż robi teraz, byłby to grzech. I to ludzie rozumieją. Papież Franciszek jest w tym bardzo podobny do Jana Pawła II. Człowiek, który całkowicie ufa Bogu, by służyć ludziom...

– Jan Paweł II podczas inauguracji pontyfikatu powiedział: „Nie bójcie się otworzyć drzwi Chrys-tusowi”, podkreślając odwagę w wyznawaniu Chrystusa. Papież Franciszek mówi: „Patrzcie, ja nie boję się Chrystusa”.

– Mówi jeszcze więcej: Miłosierdzie Boże jest i działa, i wy jesteście radością i nadzieją świata. Pozwólcie, żeby Ojciec Niebieski czynił swoje dzieło przebaczania i miłosierdzia. Nie bójcie się wrócić do Ojca. Rewolucja chrześcijańska jest bowiem rewolucją miłości. Miłość jest tak wielka, że zwycięża śmierć. Ten Papież daje światu wielki entuzjazm i on sam jest go pełen. Dlatego tak bardzo prosi Kościół, żeby był jak najbardziej oczyszczony z pychy, żeby był pokorny, aby dawać w ten sposób świadectwo prawdziwej radości.

Świat współczesny ma wielkie możliwości, większe niż wcześniej w historii, ale cierpi z powodu braku miłości – my nazywamy to brakiem wiary. Papież Franciszek czyni wszystko, aby naprawić ten brak. Widzimy więc, że jego działanie zmienia człowieka. Nie wiem, jak jest w Polsce, ale w Rzymie kościoły rejestrują podwójną liczbę ludzi, a przy konfesjonałach, które były już puste, teraz ustawiają się kolejki.

W swoim pierwszym przesłaniu do świata papież Franciszek powiedział, że Bóg nie męczy się, przebaczając i kochając, to my męczymy się, ciągle błagając Go o przebaczenie i miłość. Bóg jest szczęśliwy, kiedy może nam przebaczyć. Papież pragnie nam uświadomić, że jeżeli zmienimy swoje serce, to nic nie stanie na przeszkodzie, żeby zapanował pokój na świecie i świat był coraz lepszy. Dlatego chrześcijaństwo jest religią radości.