MI – jak misja Niepokalanej

Wybieram sobie dzień, w którym chcę oddać siebie Niepokalanej przez odmówienie Aktu oddania ułożonego przez św. Maksymiliana. Dobrze jest wyspowiadać się, aby być w stanie łaski uświęcającej i przyjąć Komunię świętą. Można też włączyć ten Akt oddania w Eucharystię i odmówić go po Komunii.

Następnie założyć poświęcony Cudowny Medalik i wpisać się do księgi Rycerstwa Niepokalanej w Niepokalanowie. W tym celu wypełnia się deklarację i wysyła do Niepokalanowa na adres:

Narodowy Ośrodek Rycerstwa Niepokalanej

Niepokalanów, 96-515 Teresin

lub: www.do.mi-polska.pl

Następnym krokiem w życiu rycerza Niepokalanej jest wprowadzanie w czyn słów, które wypowiadamy w akcie oddania. Do tego pomocą jest codzienne odmawianie aktu strzelistego, który w pierwszej części został podany przez Niepokalaną podczas objawienia Cudownego Medalika, czyli: „O Maryjo bez grzechu poczęta, módl się za nami, którzy się do Ciebie uciekamy... (w drugiej dodajemy za św. Maksymilianem) i za wszystkimi, którzy się do Ciebie nie uciekają, a zwłaszcza za nieprzyjaciółmi Kościoła świętego i poleconymi Tobie”.

Dalej, to po prostu dać się prowadzić Niepokalanej, realizując w swoim życiu jak najlepiej własne powołanie i powierzone sobie zadania. Wykorzystując przy tym dla sprawy Niepokalanej wszelkie środki godziwe. Najskuteczniejsze z nich i dostępne każdemu to: modlitwa, pokuta i świadectwo życia chrześcijańskiego. Zaleca się również propagować Cudowny Medalik.

Dobrze jest też pamiętać o następujących słowach twórcy MI, o. Maksymiliana Kolbego: „Uwaga: Środki są tylko polecone. Nic nie obowiązuje pod grzechem choćby najmniejszym; miłość ku Przenajświętszemu Sercu Pana Jezusa, aby jak najwięcej dusz jak najściślej z Nim (Chrystusem) przez Niepokalaną połączyć, jest naszym jedynym bodźcem”.

Z tego widzimy, że o. Maksymilian oparł ideę Rycerstwa przede wszystkim o akt wewnętrzny bezgranicznego oddania siebie Niepokalanej. To Ona ma być sprawczynią wszystkiego w duszy każdego rycerza. „Ona kieruje każdym naszym aktem i przygotowuje wszystkie okoliczności, naprawia upadki i prowadzi nas miłośnie do nieba, a przez nas raczy rozsiewać dobre myśli, uczucia, przykłady, by zbawiać dusze i prowadzić je do dobrego Jezusa” (List do kl. Paolo Morattiego, 26 stycznia 1921 r.).

Jaka prosta jest droga Rycerstwa Niepokalanej! Dla wielu wydaje się zbyt prosta i banalna. Jednak sam św. Maksymilian – cierpiąc przez lata formacji zakonnej na chorobę skrupułów – chciał uwolnić członków MI od jakichkolwiek zobowiązań, które mogłyby wywołać niepokój czy konflikt sumienia. Pragnął, aby rycerze w wielkiej wolności ducha mogli służyć Niepokalanej bez przeszkód, kochać Ją i uczyć innych, jak miłować Maryję, stając się Jej własnością.

Święty Założyciel pragnął też uchronić swoich rycerzy przed pokusą zniechęcenia wobec trudności, które czasem można odczuwać jako brak opieki czy miłości Niepokalanej. „Czasem przyjdzie Wam, Drodzy moi – pisze św. Maksymilian do braci w Japonii – myśl żałosna, jakby tęsknota, prośba, skarga: «czy też Niepokalana mnie jeszcze kocha». – Dzieci Najukochańsze! Mówię Wam wszystkim i każdemu z osobna w Jej imieniu. Zważcie w Jej imieniu. Ona każdego z Was kocha, bardzo kocha i miłuje w każdej chwili bez żadnego wyjątku” (List do Mugenzai no Sono, 13 kwietnia 1933 r.).

Wielu może być bowiem takich, którzy zawierzają siebie Niepokalanej, a później życie im się układa w odmienny sposób i zapominają o Maryi. Ona jednak o nich nie zapomina. Pod koniec życia lub wcześniej upomina się o duszę Jej oddaną, swoją własność, aby ją ocalić i do nieba doprowadzić. Dlatego jest tak bardzo ważne, aby jak najwięcej dusz dla Serca Niepokalanej zdobyć!