O duchowej grawitacji i przyciąganiu oaz

Oazy to rekolekcje organizowane przez Ruch Światło-Życie. Są, jak cały Ruch, skierowane do różnych grup w Kościele. Na oazy przyjeżdżają dzieci i młodzież, małżonkowie i osoby samotne, kapłani i osoby konsekrowane. Ten oryginalny sposób przeżywania wiary zaproponował sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. Spoglądając na rozwój Ruchu Światło-Życie oraz dzieła oaz, napisał w swoim testamencie: „(...) Nie mogę w tym nie widzieć daru – charyzmatu. To nie zostało przeze mnie wymyślone, stworzone, ale zostało mi dane i zadane. Wiele w tym było przymieszki własnych, niedojrzałych pomysłów, przeszkadzałem często jak mogłem temu dziełu. Ale właśnie fakt, iż mimo to trwało ono i rozwijało się według pewnej stałej, wewnętrznej logiki, świadczy o tym, że jest to dar”.

Co ich przyciąga?

W latach 90. ubiegłego wieku spadła liczba uczestników oaz. Niektórzy nawet wieszczyli koniec tego dzieła. Oazy przeszły jednak próbę czasu, a od kilku lat tę drogę formacji w Kościele odkrywa coraz więcej osób.

– Dlaczego jeżdżę na oazy? Dobre pytanie. Zadawałem je sobie kilka razy i dochodziłem do podobnych wniosków – szukał odpowiedzi Artur Kurowski z Wałbrzycha, obecnie student we Wrocławiu, szczęśliwie zaręczony. – Po pierwsze, moi rodzice są związani z Ruchem Światło-Życie i od małego, chcąc nie chcąc, dorastałem w tej duchowości. Jednak samo wychowanie w dzieciństwie nie odegrało tak istotnej roli. Sądzę, że gdyby nie doświadczenie oaz letnich na 3 stopniach oraz przemian, które we mnie wtedy zaszły, doświadczenie działania w praktyce charyzmatu Światło-Życie, to słowo i koncepcja oazy byłaby dla mnie obca, może nawet i śmieszna. Dlaczego więc jeżdżę na oazy? Bo dla mnie to zadziałało i widzę, że innym też pomaga dojrzewać nie tylko w wierze, ale i na innych płaszczyznach interakcji międzyludzkich – dodaje Artur.

Oazy to typ rekolekcji, który zakłada, że prawdy poznane na liturgii, spotkaniu biblijnym, wspólnej modlitwie, szkole apostolskiej czy też wyprawie odkrywczej muszą być zastosowane w życiu codziennym. Na oazie nie można tylko słuchać. Oazę trzeba przeżyć. Podczas tych rekolekcji robi się bardzo wiele, aby móc przeżyć sprawy najważniejsze: osobistą relację z Bogiem i doświadczenie żywego Kościoła. Taka propozycja przemiany i kształtowania własnej wiary ciągle jest atrakcyjna dla wielu.

– Moją przygodę z oazą zacząłem 7 lat temu – wyjaśnia Maciej Antkowiak, student z Poznania, doradca finansowy. – Już od samego początku był to dla mnie czas odpoczynku i kuracji od dzisiejszego brutalnego i biegnącego świata. Jednocześnie to są 2 tygodnie poświęcone mojej relacji z Bogiem. Co dalej jest do poprawienia, a co mogę uznać za pomyślnie rozstrzygnięte. W tym czasie mogę też pomóc innym osobom odnaleźć ich ścieżkę życia z Jezusem. Jeśli miałbym podsumować jednym słowem, czym jest dla mnie oaza, powiedziałbym, że jest to swoiste sanatorium duszy, ciała i umysłu – zaznacza Maciej.

Program oazowy jest tak pomyślany, że po okresie formacji podstawowej obejmującej minimum 4 lata spotkań biblijnych, celebracji i nabożeństw oraz 3 stopnie wakacyjnych rekolekcji oazowych przychodzi czas na podjęcie służby w Kościele. Taką postawę określa się w ruchu oazowym biblijnym terminem „diakonia”. Oaza rodzi w młodych ludziach, a także w małżonkach czy osobach żyjących samotnie potrzebę dzielenia się wiarą z innymi. Tak było m.in. w przypadku Katarzyny Pabisiak, studentki z Wrocławia.

– Dlaczego jeżdżę na oazy? Bo tam poznałam i poznaję żywego Boga, i to realnie zmienia moje życie. Bycie z innymi i dla innych w tej wspólnocie nadaje sens mojemu życiu – jest to jedna z najbardziej konkretnych rzeczy, jakie w nim robię – wskazuję innym Boga i przy tym sama Go odnajduję. Jest to droga mojego życia.

Doświadczenie wspólnoty

Obok programu rekolekcyjnego i właściwej każdemu w Kościele formacji, oazy przyciągają czymś jeszcze: doświadczeniem wspólnoty. Mała grupa składająca się z kilku osób lub krąg składający się z kilku małżeństw razem przeżywają program rekolekcyjny. Najwyższym prawem takiej grupy jest prawo agape, czyli prawo pięknej miłości. Jej wzór oazowicze czerpią bezpośrednio z obrazu Chrystusa Sługi oraz Niepokalanej Służebnicy Pańskiej. Kilka grup przeżywających razem rekolekcje pod kierunkiem kapłana moderatora, osoby odpowiedzialnej i animatorów określamy mianem oazy rekolekcyjnej. Duży nacisk położony jest na wspólnotę. Potwierdza to Karolina Licznar, pielęgniarka ze Szczecina. – Ta wspólnota jest dla mnie bardzo ważna. Właśnie w relacji z ludźmi  szczególnie doświadczam, czym jest charyzmat Światło-Życie. Na oazowej drodze spotkałam i wciąż spotykam ludzi, dzięki którym mogę się rozwijać, uczyć się bezinteresowności, braterskiej miłości, posiadania siebie w dawaniu siebie.

Domowy Kościół

Można jeszcze spotkać takie opinie, które mówią, że oaza jest dobra tylko na jakiś czas. Niektórzy nawet twierdzą, że z oazy się wyrasta. Czasem tak bywa, że po zakończonej formacji podstawowej ktoś nie decyduje się, by pójść dalej. To bardzo trudny moment. Muszę rozeznać własny charyzmat i podjąć bezinteresowną służbę w Kościele. A dalej? Dalej są wspólnoty dla kapłanów, osób konsekrowanych, żyjących samotnie czy też dla małżonków. Oni w Ruchu Światło-Życie gromadzą się we wspólnotach Domowego Kościoła. To droga duchowości małżeńskiej wpisana w doświadczenie oazy. Tym doświadczeniem żyją Irena i Waldek Trypuccy ze Zbąszynka. – Każdy kolejny wyjazd na oazę to wielki krok naprzód w drodze do Pana Boga i w relacji do współmałżonka. Jest to najlepszy czas w całym roku, czas zatrzymania i zrewidowania swojego życia w małżeństwie, czas łaski, czas pogłębiania wiary, doświadczania szczególnego działania Pana Boga. To dzięki oazie nie zmieniamy już na siłę współmałżonka, tylko siebie samego. Wreszcie każda oaza daje siłę, aby z radością, świeżym zapałem i pełnym zaufaniem do Boga przeżywać kolejny rok.

Misje aż po krańce

Oazy są obecne nie tylko w Polsce. Już dawno przekroczyły granice naszego kraju. Czechy, Słowacja, Ukraina, Kazachstan, Niemcy, Francja, Wielka Brytania, Stany Zjednoczone, Brazylia, Ekwador, Chiny czy też Czarny Ląd są miejscami, gdzie oazy się przyjmują i rozwijają. Nie są więc tylko polskie, ale mają w sobie coś uniwersalnego.

Podczas ostatniej uroczystości Zesłania Ducha Świętego w centrum oazowym w Krościenku n. Dunajcem pobłogosławiono kolejną ekipę, która wyjedzie w tym roku na misje, do Kenii. To małżonkowie i młodzi ludzie. Jednym z nich jest Paweł Rudzki, informatyk z Wrocławia. Dlaczego tam jedzie? – Niektórzy pytają mnie, dlaczego rekolekcje w Kenii, i czy się nie boję. Jadę, bo jestem tam potrzebny, a jednocześnie mam obawy. Na rekolekcjach w Kenii, ze względu na specyfikę kraju, potrzebny był animator liturgiczny z doświadczeniem, ale też otwarty na całkiem inną mentalność. Poproszono mnie o pomoc, w pracy nie miałem problemu z urlopem, więc w tym roku jadę tam na rekolekcje. Martwi mnie, jak sobie poradzę z angielskim lub dopiero poznawanym suahili, czy nie będę starał się wprowadzać w liturgii mentalności europejskiej, zamiast rozwijać afrykańską, a także jak mój organizm zniesie pobyt w Afryce – dodaje Paweł.

To tylko kilka obrazków. Artur, Maciek, Kasia, Karolina, Irena i Waldek oraz Paweł. Kiedyś wyjechali na oazę i tam spotkali żywego Boga oraz doświadczyli autentycznej wspólnoty. To zmieniło ich całe dotychczasowe życie. W tym roku znów kilkadziesiąt tysięcy osób wyjedzie na oazy. W większości nie wrócą już tacy sami.