Umarli uczą spokoju

Od tamtej pory Migdał zaczął poważnie myśleć o przyszłości, o tym, co dalej ma robić w życiu. Zainteresował się eschatologią, czyli nauką o rzeczach ostatecznych. I zaczął studiować teologię. Zaocznie.

W dzień pracował. Palił w piecu w szpitalnej kotłowni. Pewnego dnia zwolniło się miejsce w prosektorium. Potrzebny był nowy pracownik. I Migdał się zgłosił. – Dziś wiem, że to moje powołanie – zapewnia.
Do dziś pamięta chłód, kiedy po raz pierwszy dotknął zmarłego. – Kobieta, która uczyła mnie fachu, ostrzegała: zawsze będziesz czuł chłód umarłego. Ale przecież ktoś musi to robić. Może inni nie chcą o tym wiedzieć, ale zmarłych ktoś musi ubrać.

Nie pamięta, kiedy przestał się bać. – Wiedziałem, że muszę się zajmować zmarłymi. No i że będę w tym dobry – powtarza.

Od tamtej pory każda czynność wykonana przy zmarłym: mycie, ubieranie, czesanie, była formą zadośćuczynienia za tatę. – Traktuję zmarłych tak, jak bym chciał, żeby tamci ludzie potraktowali mojego ojca. Zmarli do końca są ludźmi, choć ich dusza jest już gdzie indziej. Ale ciału należy się szacunek. Ono jest przecież świątynią Ducha Świętego. Dlatego z ciała zmarłego nigdy nie żartuję. Wierzę, że kiedy kogoś szykuję, ten ktoś jest ze mną, patrzy na mnie i wie, co robię.

Pracę magisterską napisał o śmierci w Nowym Testamencie.
– Dlaczego? – pytam. – Bo chciałem ją poznać.

I poznał. – Przekonałem się, że słowo „śmierć” – greckie „thanatos” – zwłaszcza w Ewangeliach i Dziejach Apostolskich kilkadziesiąt razy zostało użyte w znaczeniu duchowym. „Zmarły” – czyli oporny na Słowo Boże, a więc ten, kto odrzuca zbawienie. Ci natomiast, którzy fizycznie są martwi, tak naprawdę żyją i czekają na zmartwychwstanie. Teologia dała mi zatem poczucie bezpieczeństwa, przywróciła wewnętrzny spokój. No i zaczęła mi pomagać w pracy.

Spokój, który zaczął uwodzić

Dużo ciał widział. Nie może jednak powiedzieć, że jest oswojony ze śmiercią. – Nie jesteśmy przygotowani na śmierć. Ja też nie – mówi Migdał. – Po pracy muszę zapominać o śmierci. Choćby po to, żeby przytulić własne dzieci.