Ciało jest od Boga

Potwierdzają tę prawdę teologowie. – Ciało ludzkie jest tak ważne, że Bóg je przyjął i wyniósł do szczególnej godności – podkreśla o. Ksawery Knotz, kapucyn ze Stalowej Woli, duszpasterz małżeństw i rekolekcjonista. – Dzięki temu, że Bóg przyjął ludzkie ciało, nasze sprawy stały się sprawami Bożymi. Przez ukryte życie w Nazarecie Pan Jezus wskazał chociażby to, że każda praca, nawet ta najbardziej ukryta, gdy jest wyrazem miłości, w oczach Bożych ma sens – dodaje ks. Moszoro-Dąbrowski.

– Jezus doświadczał potrzeb ludzkiego ciała, bo był do nas podobny we wszystkim oprócz grzechu. Był jednak absolutnie wolny wobec potrzeb swego ciała. Ciało Jezusa jest „miejscem” oddania, miłości i poświęcenia. Zarówno wtedy, gdy przemierza ziemię palestyńską, głosi Dobrą Nowinę, przytula dzieci, myje nogi uczniom, jak i wówczas, gdy powieszony na krzyżu, bezgranicznie cierpi i umiera. I dzisiaj Jezus służy nam swoim ciałem w tajemnicy Eucharystii. Uczynić nasze ciało „miejscem” miłości i oddania Bogu i ludziom – to zasadnicza konsekwencja Wcielenia – wyjaśnia o. Józef Augustyn, jezuita, autor wielu popularnych książek, znany kierownik duchowy i rekolekcjonista.

Wcielenie Boga sprawia też, że staje się On dla nas kimś bliskim. W ujęciu Brylla – bratem. Stąd w jego wierszach tak wiele strof o braterstwie Boga z ludźmi.

– Możemy się do Jezusa zwracać ze świadomością, że nas rozumie, bo jest jednym z nas – przekonuje o. Knotz. Wynika z tego konieczność akceptacji własnego ciała. – Chodzi tu także o akceptację sfery seksualnej naszego życia, która także jest dobra, bo stworzona przez Boga – dodaje kapucyn.

Umalowana dla Pana Boga

To, co cielesne, przybiera konkretne kształty. Musi więc wiązać się z formą. Jak w literaturze czy sztuce, kiedy troska o formę urasta do wielkiej rangi i toczy się nawet o nią spór (np. cała dyskusja o czystą formę Witkacego), tak w życiu, również chrześcijańskim, forma ma wielkie znaczenie i sens. Także przez odniesienie do sztuki. Dobrze tłumaczy to wybitny teolog o. Jacek Salij, dominikanin: „Ten, który dla nas przyjął ludzkie ciało, również swoją dzisiejszą obecność wśród nas lubi naznaczać jakąś formą widzialności”. Czyni to poprzez swoją obecność choćby w obrazach czy rzeźbach. Według o. Salija, taka jest natura wiary chrześcijańskiej, że „nieustannie pragnie ona przekraczać granice między tym, co widzialne, a tym, co niewidzialne”.

Także Jan Paweł II pisał, że „ikonografia Chrystusa wiąże się z naszą wiarą w rzeczywistość Wcielenia. Kościół aprobuje ten rodzaj sztuki, ponieważ jest przeświadczony, że Bóg, który objawił się w Jezusie Chrystusie, rzeczywiście odkupił i uświęcił ciało oraz cały świat dostępny poznaniu zmysłowemu” (List apostolski z 4 grudnia 1987 r.).