Ciało jest od Boga

Na znaczenie formy w ludzkim życiu zwraca też uwagę ks. Moszoro-Dąbrowski. – Formy nie należy lekceważyć – mówi. – Nie jest bez znaczenia, jak wyglądamy. Jeżeli np. idziemy na rozmowę w sprawie pracy, to dbamy o odpowiedni wygląd, postawę, ubiór itd. O tym, jak ważna jest forma, wiedzą też ludzie zakochani. Jest przecież wyraźna różnica w tym, czy na randkę idzie mężczyzna ogolony, czy nie, czy przychodzi punktualnie, czy się spóźnia. Podobnie dziewczyna: przychodzi umalowana i gustownie ubrana czy nie – mówi ks. Moszoro-Dąbrowski.

Czy jednak znaczy to, że dla Boga jest ważne, czy dziewczyna przychodzi do kościoła umalowana, czy nie?
– Dla Pana Boga ważne jest to, co znajduje się w ludzkim sercu. Jeżeli dziewczyna idzie na randkę i maluje się dla chłopaka, wyraża w ten sposób miłość. Tak samo jest z Bogiem. Jeżeli przez piękny wygląd kobieta wyraża miłość Bogu, to On z pewnością to doceni. Ale tylko pod warunkiem, że robi to rzeczywiście dla Boga – podkreśla kapłan Opus Dei.

Jaka asceza ciała

Nasze ciało wymaga troski. Chyba najpełniej dał temu wyraz Karol Wojtyła, którego „Miłość i odpowiedzialność” jest swoistym kompendium chrześcijańskiej teologii ciała. Także cykl katechez Jana Pawła II „Mężczyzną i niewiastą stworzył ich” stanowi próbę udzielenia odpowiedzi na pytanie o męskość i kobiecość. Tak otwarte mówienie o cielesnym aspekcie ludzkiej miłości to – jak powiedział kiedyś George Weigel – „prawdziwa bomba zegarowa, którą Kościół będzie musiał przemyśleć w kolejnych dziesięcioleciach XXI wieku”.

Istnieje też, oczywiście, cała tradycja lekceważenia, przesadnego umartwiania ciała, robienia mu krzywdy, jakby to wszystko miało wpływać na korzyść duszy. – Nie można mówić o zbawieniu, eliminując ciało. Zawsze pozostaniemy istotami cielesnymi. Ciało jest integralną częścią naszego człowieczeństwa – zapewnia o. Knotz.

W historii Kościoła spotykamy przykłady wielu świętych czy Ojców Pustyni, którzy umartwiali swoje ciało. Umartwiali, ale nie niszczyli. – Nie było to wyrazem wrogości wobec ciała, ale wolności wobec niego. Ponieważ dzisiaj uprawiamy bałwochwalczy kult ciała, trudno nam zrozumieć oszczędny, pełen prostoty i surowości styl życia mnichów – mówi o. Augustyn. – Mnisi często żyli bardzo długo. Ich ascetyczny styl życia nie tylko nie zabijał ich ciała, ale służył lepszemu funkcjonowaniu. Ojcowie Pustyni nie stosowali z zasady okaleczania ciała, jak czynili to np. biczownicy w średniowieczu.