Mamo! Czy mogę oddychać?

Pojednanie po aborcji

Beata Rusiecka, psychoterapeutka:

Pojednanie kobiety z samą sobą po aborcji jest długim procesem, który niekiedy trwa całe życie. Najpierw trzeba poznać przyczynę. Jak doszło do aborcji? Jaka była przeszłość tej kobiety? Przez jakie zranienia emocjonalne przeszła?

Może się to wiązać z przeżywaniem rozpaczy i konfrontacją z poczuciem winy, także z oszacowaniem jej. Nigdy bowiem nie jest tak, że wina kobiety wynosi sto procent. Wreszcie następuje przyjęcie abortowanych dzieci, pożegnanie ich, kontynuowanie okresu żałoby, symboliczny pogrzeb dziecka itd.

I dopiero po przyjęciu dziecka i przeżyciu okresu żałoby możliwe jest pojednanie z Bogiem. Jest ono konieczne, gdyż w czasie aborcji ma miejsce zwątpienie w Boga. Bóg zaczął jawić się jako zły, wrogi, niechciany.

Ale najtrudniejszy jest pierwszy etap, gdy kobieta sięga w głąb swoich przeżyć, motywacji, zranień. Jest to jednak jednocześnie etap najważniejszy, który warunkuje wszystkie następne i który ostatecznie prowadzi do pojednania z sobą. (mk)

Najtrudniej przebaczyć sobie

O. Łukasz Kubiak, dominikanin, psychoterapeuta:

Kobiecie, która dokonała aborcji, najtrudniej pojednać się z samą sobą. Kiedy spowiada się i otrzymuje przebaczenie od Boga, ważne jest zrozumienie, że ma też prawo przebaczyć sobie.

W przypadku kobiety, która zabiła swoje dziecko, ważne jest przejście przez cały proces żałoby związanej ze stratą dziecka i strata pewnego obrazu siebie oraz tego, co jest wokół. Przeważnie zresztą kobiety, które spowiadają się z aborcji, przez ten proces przechodzą. Zazwyczaj też są już w trakcie terapii.
Pamiętajmy, że Bóg przebacza zawsze. Nie ma takiego grzechu, którego by nam nie przebaczył. My natomiast, jako grzesznicy, powinniśmy to przebaczenie celebrować. (mk)