To było dziecko

Tak powstał pomysł założenia strony, która dzisiaj ma 60 tys. wywołań dziennie. Znajduje się na niej m.in.: dekalog osieroconych rodziców, działy prawne i medyczne oraz wiele praktycznych porad dla kobiet w ciąży. Ponadto są informacje o spotkaniach grup wsparcia, które zorganizowały się w największych miastach kraju.

Kolejnym krokiem było powołanie stowarzyszenia, bo grupy niemającej osobowości prawnej nikt nie chciał słuchać. Dyrektorzy szpitali odkładali słuchawki, słysząc propozycję zorganizowania wykładu dla personelu z oddziałów położniczych.

– Naszym celem jest pomoc osobom po stracie oraz uwrażliwianie środowiska medycznego i społeczeństwa na sytuacje osób, które poroniły – mówi Monika Nagórko. – Ciągle bowiem część ludzi utożsamia poronienie z aborcją. A my i nasze rodziny chciałyśmy urodzić – podkreśla pani Monika.

Największym sukcesem stowarzyszenia był skuteczny protest wobec zmiany prawa, które pozwoliłoby rejestrować urodzenia martwe dopiero od 22. tygodnia ciąży. Po protestach Ministerstwo Zdrowia wycofało się z planowanych zmian.

Dzięki akcjom stowarzyszenia z roku na rok coraz powszechniej obchodzony jest październikowy Dzień Dziecka Utraconego. W tym roku w kilkunastu miastach w kraju zostały odprawione Msze św. w intencji zmarłych dzieci i ich rodziców. Oprócz odsłonięcia pomnika w Szczecinie stowarzyszenie zorganizowało w Bydgoszczy konferencję naukowo-szkoleniową pt. „Dobre praktyki w sytuacji przegranych narodzin”.

W prace stowarzyszenia zaangażowała się także Arleta Pastewska, która miała prezentację o poronieniach w Wyższym Seminarium Duchownym w Elblągu. – Byłam pozytywnie zaskoczona zainteresowaniem, z jakim spotkałam się podczas prezentacji i po niej. Nie bez znaczenia było także to, że rektor ks. Grzegorz Puchalski, przedstawiając mnie klerykom, powiedział, że jestem matką trójki dzieci. Od czasu poronienia był on pierwszą osobą spoza rodziny, która potraktowała mnie i moje zmarłe dziecko normalnie – mówi pani Arleta.

* * *
Rola kapłana: cierpliwie wysłuchać

Ks. Grzegorz Puchalski, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Elblągu:
- Duszpasterz powinien towarzyszyć w bólu, jaki przeżywa osoba po stracie dziecka. Oznacza to przede wszystkim wysłuchanie tej kobiety, jej żalu i nierzadko gniewu wobec Pana Boga. W przypadku poronień mamy do czynienia z rodzicami, którzy oczekiwali dziecka, pragnęli jego przyjścia na świat. Nie można więc w pierwszych słowach posługiwać się tanim pocieszeniem w stylu: „Nie przejmuj się, będziesz miała następne dziecko”. Trzeba cierpliwie słuchać oraz skupić się na tym, aby osoby te mogły przeżywać swoją żałobę. A ta druga kwestia oznacza także poinformowanie rodziców o prawie, jakie mają wobec utraconego dziecka. O tym, że mogą je odebrać ze szpitala i pochować, mimo że nie miało chrztu. Kościół przewiduje taką sytuację, a nadal wiele osób o tym nie wie.

Puste łóżeczko

Marlena Trąbińska-Haduch, psycholog:
– Trzeba sobie uświadomić, że tracąc dziecko, kobieta traci kawałek samej siebie. I nie jest ważne, na którym etapie ciąży ma miejsce poronienie. Bowiem już w momencie oczekiwania matka myśli, jakie to będzie dziecko oraz kim będzie za 3 czy 10 lat. A w domu niejednokrotnie są już zabawki i łóżeczko dla oczekiwanej pociechy. To wszystko tworzy silną więź emocjonalną. Dlatego utrata dziecka jest szokiem, którego nie można bagatelizować. Nie należy więc pocieszać kobiet po stracie. Lepiej zapytać: Jak mogę ci pomóc w tej sytuacji?