Na szczęście mamy spowiedź

Jego zdaniem, to, co było najbardziej niezwykłe w historiach cudownych uzdrowień, to fakt, że prawdopodobnie nie mogłyby mieć miejsca, gdyby Papież nie był taki, jaki był – całkiem zwyczajny. – On podchodził do ludzi, rozmawiał z nimi, przyjmował od nich intencje modlitewne – podkreśla Zuchniewicz.
IX Liceum Ogólnokształcące im. Klementyny Hoffmanowej uchodzi w Warszawie za jedno z najlepszych. I właśnie to liceum ukończył w 1980 r. Paweł Zuchniewicz.

Bardzo chwali pracujących tam wówczas nauczycieli. Ale w pamięci ma przede wszystkim księdza katechetę z parafii Wszystkich Świętych w Śródmieściu – ks. Mirosława Mikulskiego. – Dawał solidną wiedzę religijną. Fascynowało mnie, że świat wiary jest taki konkretny. Pamiętam, jak po każdej lekcji religii opowiadałem jej treść kilku niewierzącym kolegom z klasy. Słuchali mnie z zainteresowaniem – opowiada Zuchniewicz.

Wiara odpowiedzią na pytania

Po maturze rozpoczął studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim. Chciał zostać dziennikarzem. Ale jednocześnie coraz mocniej uświadamiał sobie, że to w wierze jest odpowiedź na wszystkie pytania. I trzeba ją koniecznie pogłębiać. Dlatego równolegle studiował także w Instytucie Studiów nad Rodziną w Łomiankach. Po studiach rozpoczął pracę w Polskim Radiu. – Moja praca zawodowa zawsze wiązała się z religią.

Obsługiwałem wydarzenia kościelne, pielgrzymki papieskie, Światowe Dni Młodzieży. Dużo mówiłem o sprawach wiary. Szybko zobaczyłem, że łatwo jest mówić, ale o wiele trudniej jest tym żyć. Za każdym razem, jak człowiek relacjonuje takie tematy, to potem spotyka w życiu sytuacje, które weryfikują postawę tego, co się mówi. Najwięcej na ten temat mogłaby powiedzieć moja żona, ale ona na szczęście czyta „Dzienniczek” siostry Faustyny i jest miłosierna. A jeszcze większe szczęście to fakt, że w Kościele mamy spowiedź – dodaje Zuchniewicz.

W swojej pracy stara się pokazywać całe bogactwo Kościoła. Kiedyś amerykańscy dziennikarze zapytali go, jak może obiektywnie pisać o Kościele, skoro jest człowiekiem wierzącym. Odpowiedział, że właśnie, aby kompetentnie o danej rzeczywistości pisać i mówić, trzeba ją dobrze poznać. – I wtedy, owszem, widać, że Kościół to ludzie słabi i grzeszni. Ale jest tam też cały ocean dobra, które trzeba pokazać, ujawnić. Tu nie chodzi o lukrowanie rzeczywistości. Chodzi o to, by pokazać tę najgłębszą prawdę, że zło może być pokonane przez dobro. Jan Paweł II był tego świadkiem – mówi Zuchniewicz.

Od dawna związany jest z Opus Dei. Tam, m.in. dzięki kierownictwu duchowemu, przekonał się, jak ważne jest regularne stosowanie prostych praktyk religijnych, takich jak np. codzienna Msza św., Różaniec, rozmyślanie. Do dzisiaj je stosuje. Razem z rodziną uczestniczy w liturgii w swojej parafii Ofiarowania Pańskiego na Natolinie w Warszawie. Zawsze z „Oremusem”, w którym śledzi wzrokiem czytane właśnie teksty liturgiczne. Dzięki temu w odbiór tekstów zaangażowane są dwa zmysły: słuch i wzrok, a nie tylko jeden. – Ciągle się uczę, jak wykorzystywać ludzkie przymioty, rozum, zmysły, różne umiejętności, aby pogłębiać relację z Panem Bogiem – dodaje.