Świeccy odpowiedzialni za Kościół

– Czy świeccy mogą się przyczynić do odnowy Kościoła?

– Niewątpliwie tak. Jan Paweł II w „Przekroczyć próg nadziei” pisał, że dzisiaj odnowa Kościoła biegnie poprzez stowarzyszenia, ruchy kościelne, gdzie czołową rolę odgrywają świeccy.

– W Polsce ruchy kościelne szczególnie prężnie działają. W dużej mierze przejmują formację świeckich. Dlaczego tak się dzieje?

– Ponieważ parafiom coraz trudniej jest dzisiaj wywiązać się z zadania formowania dojrzałych chrześcijan. Coraz częściej też parafie stają się rodzajem anonimowych „stacji usługowych”. Także tradycyjne duszpasterstwo parafialne – choć niezbędne – zaczyna nie wystarczać, by formować osobowości chrześcijańskie, żyjące Ewangelią w całej pełni. Nasze duszpasterstwo parafialne staje wobec ryzyka ślizgania się po powierzchni i niedocierania w głąb duszy człowieka.

Wielu wiernych szuka pogłębienia wiary i nie zadowala się programem minimum. Dlatego dziś tak bardzo potrzeba grup i wspólnot opartych na wierze, czyli środowisk, które są w stanie dać konkretne oparcie w życiu chrześcijańskim, odwagę pójścia pod prąd i stawiania sobie większych wymagań. Znaczy to, że dla kapłana współpraca z ruchami i stowarzyszeniami nie jest tylko jakimś dodatkiem, ale duszpasterskim obowiązkiem, a nawet priorytetem.

Mamy dzisiaj do czynienia z nową epoką zrzeszeń w Kościele. Ta nowość polega na tym, że obok stowarzyszeń, ruchów o długiej tradycji w Kościele, narodziły się nowe wspólnoty, np. Odnowa w Duchu Świętym, Focolari, Światło-Życie, Droga Neokatechumenalna. Te ruchy wykazują olbrzymi dynamizm. Mają szczególnie żywą wyobraźnię misyjną.

Potrafią odnajdywać nowe drogi, aby docierać do współczesnego człowieka, a ich przesłanie ma wielką siłę przekonywania i formowania ludzi. W ruchach też dokonują się autentyczne nawrócenia, małżeństwa otwierają się na dar życia, rodzą się powołania kapłańskie i zakonne. Dla milionów chrześcijan na całym świecie ruchy stały się laboratorium wiary, miejscem spotkania z Chrystusem, który przemienia życie, szkołą świętości. Dzisiaj odnowa Kościoła przebiega właśnie tą drogą.

Nie można jednak zapominać o niebezpieczeństwach, jakie zagrażają ruchom i wspólnotom.

– Co Ksiądz Kardynał ma na myśli?

– Chodzi o pokusę absolutyzacji własnego doświadczenia, która prowadzi do zamknięcia się w sobie i zajęcia postawy wyższości wobec innych, co oczywiście utrudnia współpracę z ruchami na terenie parafii. Czasem entuzjazm neofitów w ruchach kościelnych może prowadzić do jakichś odchyleń w ortodoksji lub w dyscyplinie kościelnej. W takiej sytuacji kapłan musi upominać ruchy w imieniu Kościoła. Ale zawsze z miłością. Niestety, zdarza się, że bywają one traktowane w parafii jako ciała obce. A są to przecież sprzymierzeńcy, choć współpraca z nimi niekiedy nie jest łatwa.

Jedno jest pewne: Oblicze Kościoła trzeciego tysiąclecia zależeć będzie w dużej mierze od naszej kapłańskiej gotowości słuchania tego, co Duch Święty mówi do Kościoła dzisiaj, również przez ten zdumiewający fenomen rozkwitu ruchów kościelnych i nowych wspólnot.