Na Spisz – zachęca Antonina Krzysztoń

Z zamkiem w Niedzicy związane jest wszystko, czego oczekujemy od takiego miejsca: bogata historia, legendy i tajemnice. Legendarny jest skarb Inków, którego umiejscowienie miał wskazywać ukryty tu testament. Skarbu nie odnaleziono, spoczywa pewnie gdzieś w Andach.

Mało prawdopodobne jest, że ukryto go na zamku w Niedzicy.

Z Niedzicy blisko do Kacwina. Ciągnące się wzdłuż potoku zabudowania wioski w dolinie między pasmami Magury Spiskiej poprzedzielane są sypańcami, charakterystycznymi spichlerzami spiskimi. Położona na uboczu wieś to ostoja kultury ludowej – przetrwała tu spiska gwara i stroje ludowe z elementami węgierskimi.

Tutejszy kościół jest interesujący, jak prawie wszystkie na Spiszu. Ma gotycką bryłę, a barokowy hełm zawdzięcza przebudowie w XVIII wieku. W bocznej kaplicy zwraca uwagę feretron Matki Bożej Bolesnej, zwanej… Chinką, z powodu orientalnych rysów twarzy.

Z pobliskiej Łapszanki warto wspiąć się na przełęcz Nad Łapszanką. Stąd rozciąga się wspaniała panorama Tatr: Bielskich z Hawraniem i Płaczliwą Skałą oraz Wysokich z Lodowym Szczytem, Gerlachem i Rysami. Widok może konkurować ze słynną panoramą Tatr z Głodówki.

Drewniane chałupy

Jak wybrać na Spiszu kwaterę na wakacje? – Warto pojechać samochodem i… nie dojechać – radzi Antonina Krzysztoń. – Warto dowiedzieć się, które wioski są nieprzejezdne – zaleca. To klucz do znalezienia dobrego lokum na lato, bo takie miejsca są specjalnie chronione. – Ciągle jeszcze można znaleźć takie miejsca na Spiszu, gdzie pojawiają się tylko ci, którzy tu mieszkają. Rzadko dostanie się tu ktoś obcy. Wciąż, na szczęście, jak podkreśla, kraina jest pustawa, są miejsca jeszcze nie tak popularne i nie bardzo zawłaszczone przez turystów. Ja w czasie wakacji nie szukam miasta, gwaru i tłumu, lecz ciszy, spokoju i przestrzeni. Spisz wciąż jest idealny – zapewnia pieśniarka.

– Ta część Spiszu, do której jeżdżę, jest bogata duchowo i to mi też bardzo odpowiada – dodaje. – Działa tam, czuję to, Duch Święty. W okolicy mieszkała Mieczysława Faryniak, wielka, choć zapomniana i niedoceniana mistyczka. W młodości przeżyła wstrząs: jak dowiedziała się, że jej narzeczony ożenił się, życie poświęciła Panu Bogu. Nie ma już po niej zbyt wielu śladów. Jest grota i pokoje, niestety, już bardzo zmienione.

Wioska, w której mieszka, w ostatnich latach bardzo się zmienia. – Kiedyś były tu same drewniane chałupy. Teraz jest ich mniej, są wypierane przez murowane domy – mówi. Szukają tu azylu ludzie z miasta, mimochodem przywożąc „cywilizację”, i turyści, dla których to idealny punkt wypadowy w okolice.