Na Spisz – zachęca Antonina Krzysztoń

Lubi tam pojechać, pooddychać tamtym powietrzem, pobyć w ciszy i w otoczeniu pięknych krajobrazów. Antonina Krzysztoń, znana pieśniarka, zachęca do wyjazdu na polski Spisz. – Sama byłam tam po raz pierwszy, gdy miałam kilkanaście lat. Nie wiedziałam, że będę wracać tam prawie co rok – mówi

Polski Spisz to region nie do końca jeszcze odkryty turystycznie. Tymczasem można tu spotkać stare, piękne kościoły i domy budowane w stylu niespotykanym gdzie indziej, dwujęzyczne napisy na sklepach oraz niezwykłe, choć łagodne, spacerowe góry. I bardzo gościnnych mieszkańców.

– Są tu miejsca, z których widać Tatry: groźne, ostre szczyty, czasem ośnieżone nawet latem. Ale one są w oddali. Mój ukochany Spisz jest natomiast łagodny, pełny wzniesień, wzgórz i pagórków – mówi Antonina Krzysztoń. – Jeśli ktoś lubi przestrzeń, to dla niego jest to wymarzone miejsce. Można tu patrzeć daleko, bo choć są to góry, nie zasłaniają świata wielkie wierzchołki czy szczyty.

To kraina wymarzona dla ludzi, którzy nie lubią się wspinać, ale lubią chodzić, spacerować po górach. Do pokonania przez ludzi w różnym wieku. – Zresztą w wyższe góry, w Gorce, w Pieniny czy w Tatry jest niedaleko – zaznacza Antonina Krzysztoń.

Spisz to świetna baza wypadowa w te góry. Zawsze można tam pojechać samochodem czy autobusem, ale mieszkać z dala od nich, w cichych i spokojnych wioskach na Spiszu. Gdy ktoś zatęskni za gwarem, może pojechać do Nowego Targu albo nieco dalej, by zaczerpnąć atmosfery Zakopanego, Gubałówki i Krupówek.

Antonina Krzysztoń

Gdy pieśniarkę ciągnie w Tatry, jedzie tam. Częściej wybiera jednak Niedzicę, Dębno i Przełom Białki. Na polskim Spiszu jest naprawdę sporo do obejrzenia.

37 tys. kóp groszy

Zamek w Niedzicy to z pewnością najbardziej znany i najbardziej atrakcyjny zabytek polskiego Spiszu. Tą górską warownię zbudowano na początku XIV wieku dla obrony północnej granicy Węgier. W 1412 r. spisano tu akt zastawu 16 miast spiskich przez Zygmunta Luksemburczyka Władysławowi Jagielle w zamian za pożyczkę 37 tys. kóp groszy praskich, sumę wówczas ogromną.

Zamek należał kolejno m.in. do rodów Zapolyów, Łaskich i Horvathów. Był centrum administracyjnym posiadłości obejmujących prawie cały obszar dzisiejszego polskiego Spiszu. Po I wojnie światowej zamek wraz z okolicą znalazł się w granicach Polski. Po 1945 r. zamek, przejęty przez państwo, został wyremontowany i częściowo odbudowany.