Wszechobecny bluzg

W środku miasta na przejściu dla pieszych młody kierowca do babci na pasach: – Prędzej kur...

Na chodniku rozzłoszczona matka do paroletniej córki: – Zamknij się kur... bo ci w końcu przyp...

Chłopak robi do dziewczyny maślane oczy. Park, ławka... Dziewczę z chichotem: – Spadaj kur...

Pamiętam ten obrazek – młodzi przystojni w ciemnych garniturach, maj, okolice jednego z lepszych w mieście liceów. Wychodzą roześmiani, luzują krawaty, ręce w kieszeniach...

– Wreszcie kur... mamy wakacje...

– Nie pier...

– Ja pier...

Dalszej rozmowy nie ma co cytować, bo trudno stawiać same kropki.

Przerażająca myśl – oto przyszła polska inteligencja. Lekarze, prawnicy, nauczyciele.

Kwadrans w mieście. Dawniej po języku poznawało się, czy to pan, czy cham. Teraz przekleństwa jak przecinek, jak pauza dla nabrania oddechu, jak odruch, nad którym nie można już zapanować. Jakiś kulturowy lincz dokonywany na naszych oczach na języku codziennym. Nieustanne powtarzanie przekleństw, bez względu na okoliczności. Czasami tylko tembr głosu czy gest zmieniają zabarwienie słów – czy to groźba, czy już żart, a może puenta dowcipu.

Częściej bluzgają młodzi niż starsi. W starszych jest jeszcze ślad świadomości, że onegdaj klęli tylko „furmani”, czyli najniższa klasa, do której nikt nie chciał przynależeć. Teraz młodzi rzucają tym błotem bez cienia zawstydzenia, szeroko, głośno, tak żeby słyszała cała okolica. Bluzg słychać na ulicy, w markecie, na koncercie, na śródmiejskim deptaku, przed wiejskim spożywczym. Cicha zmowa, że prywatnie można przeklinać do woli, bo w szkole, w pracy, w kościele mówimy jako tako... Tylko u niektórych widoczny jest mozół, panika w poszukiwaniu słów innych niż „te wiesz...”.

A może tak stwórzmy społeczny ruch tych, co nie klną. Tych, co potrafią porozumiewać się ze światem bez bluzgania, w tym np. opowiadać dowcipy bez koniecznej „k” w puencie. Staniemy się przez to niezwykle oryginalni, bo na tle przeklinających dla szpanu, z przyzwyczajenia albo dla śmiałości – będziemy błyszczeć niczym diamenty w popiele. Lansujmy modę na nieklnięcie, na dbanie o czystość języka – niech stanie się to naszym znakiem szczególnym, rozpoznawalną marką ludzi z klasą.