Kościołowi potrzebni

Pomoc dla nowo podbitych

Tuż po II wojnie światowej okazało się, że w jeszcze gorszej sytuacji ekonomicznej niż Niemcy znajdują się kraje będące pod wpływami Związku Sowieckiego. Powojenne ubóstwo potęgował bowiem totalitaryzm. Wkrótce do prześladowań duchowych doszły prześladowania materialne. Rabunek kont zakonów i konfiskata mienia dopełniały reszty. Stowarzyszenie Kirche in Not zaczęło więc zbierać nie tylko pieniądze na żywność, ale również na edukację księży, zakonników czy na budowy klasztorów i kościołów. Częstą bowiem formą represji wobec Kościoła było blokowanie sprzedaży materiałów na stawianie budynków sakralnych.

Do Polski Kirche in Not na dobre weszło ze swoją pomocą w 1957 r. Oprócz wsparcia żywnościowego, aż do końca XX wieku, Polska otrzymywała największe dotacje. U początku więc nowego wieku, z inspiracji o. Werenfrieda, zaczęto rozważać uruchomienie Sekcji Polskiej Kirche in Not. W 2002 r. norbertanin, który przez długie lata przyjaźnił się z Janem Pawłem II, na rok przed swoją śmiercią pisał do Papieża: „…Ty dobrze wiesz, z jak wielkim oddaniem wspieraliśmy dramatyczną walkę Kościoła w Polsce w poprzednich dziesięcioleciach. Niedawno zrodziła się wśród nas idea, by Polska została włączona do centralnych struktur naszego stowarzyszenia. Pomoc Kościołowi w Potrzebie potrzebuje Polski, jej ducha i doświadczenia, by móc dobrze wypełniać zadania powierzone nam przez Kościół w dziedzinie pojednania, umacniania wiary oraz pomocy Kościołom prześladowanym i najbiedniejszym”.

I tak w styczniu 2006 r. powstała Polska Sekcja Kirche in Not, która przyjęła nazwę –

Kościół w Potrzebie. Jej dyrektorem został młody ksiądz – dr Waldemar Cisło, który z wielką determinacją rozpoczął organizowanie polskiej sekcji. Już w pierwszym roku działalności okazało się, że nasze społeczeństwo jest nad wyraz hojne, mimo że z każdym rokiem przybywało coraz więcej zbiórek w świątyniach na różnorakie cele charytatywne. – Tym bardziej to cieszy, kiedy wiemy, że w Polsce jest jeszcze dużo biedy – podkreśla ks. Waldemar Cisło. – Okazało się jednak, że potrafimy zachować się w duchu solidarności z tymi, którzy mają się jeszcze gorzej niż my. Że potrafimy się dzielić tym, co mamy. Może nie mamy tego w nadwyżce, ale pamiętajmy przesłanie Ewangelii, że uboga wdowa dała najwięcej, bo dawała nie z tego, co jej zbywało, ale z tego, co podyktowało jej serce.

Sekcja Polska włącza się więc w akcje organizowane rokrocznie przez Kirche in Not. A szczodrość Polaków znalazła wyraz podczas zbiórki pieniędzy dla Sudańczyków, jak również w trakcie ubiegłorocznej akcji pomocy dla Kościoła na Wschodzie czy dla prześladowanych w hinduskim stanie Orisa. – Największym osiągnięciem ostatniego roku było wprowadzenie w Polsce Dnia Solidarności z Kościołem Prześladowanym. Była nim druga niedziela listopada. Mamy nadzieję, że tak już pozostanie – mówi ksiądz doktor. – Co roku chcemy wybierać jeden kraj i skoncentrować się na nim, by pokazać sytuację tamtejszych chrześcijan. W ubiegłym roku przedstawialiśmy to, co działo się z chrześcijanami w Indiach, a konkretnie w stanie Orisa.

Świadectwo dawał najbardziej wówczas doświadczony tamtejszą sytuacją abp Raphael Cheenath. Jeździł ze mną po Polsce i opowiadał o tych strasznościach. Ludzie dowiadywali się o prześladowaniach od świadka tych wydarzeń i to było bardzo sugestywne. Ubiegłoroczna pomoc rodaków przeszła moje oczekiwania. Wiele diecezji zorganizowało pomoc. Więcej, niż pierwotnie zapowiadało. I nadal otrzymujemy relacje z tej zbiórki.

Do akcji znakomicie włączyła się również telewizja publiczna. Przy okazji Dnia Solidarności z Kościołem Prześladowanym zdziwiło mnie jednak to, że został on niemal niezauważony przez telewizje Polsat i TVN, które szczycą się tym, że są stacjami informacyjnymi. Eksponują każde potknięcie w Kościele, a nie dostrzegły rangi tamtego wydarzenia. Zastanawiające jest to, tym bardziej że w Polsce większość mieszkańców to chrześcijanie. Trudno więc pomijać informacje o takiej akcji. To jakaś niezrozumiała dla mnie zmowa milczenia.

Wśród działań prowadzonych przez Kirche in Not, w które włączają się coraz chętniej Polacy, jest zakup Biblii dla chrześcijan, których na to nie stać. Kupując jeden egzemplarz Pisma Świętego w stowarzyszeniu Kościół w Potrzebie, finansujemy dwa albo trzy następne. Szczególnie dla naszych współbraci w krajach afrykańskich. Wyjątkową formą pomocy dla krajów afrykańskich są też zamawiane w Europie, również w Polsce, intencje mszalne. Dzięki nim w wielu przypadkach możliwe jest utrzymanie całej parafii, bo jest to jedyne źródło jej dochodów.

Wśród różnych form pomocowych prowadzonych przez Kościół w Potrzebie również są i te skierowane do własnego kraju. W Polsce dużą popularnością cieszy się rokroczna akcja „Cicha i wierna obecność”, czyli pomoc finansowa dla 82 polskich zakonów kontemplacyjnych, w których przebywa ok. 1500 zakonnic. W ubiegłym roku niektóre z nich otrzymały też jednorazowy prezent: maszyny do haftu. Dzięki temu siostrom żyje się lżej. – Idziemy zasadą trzech kroków: informacja, modlitwa, pomoc materialna – mówi ks. Waldemar Cisło. – Na pewno nikt nas nie może zwolnić z pomocy przez modlitwę. Chwała Panu, że coraz więcej Polaków, gdy tylko dowiadują się o tragediach w „dalekich krajach”, modlą się za prześladowanych. A później szczodrze ich obdarzają. Bo jesteśmy jednym Kościołem, jednym Ciałem. Wszyscy przecież jesteśmy dziećmi Chrystusa.