Czy są niewierzący księża?

Człowiek wierzący staje się otwarty na działanie Ducha Świętego i pozwala Mu się prowadzić. Człowiek wierzący, którego Panem jest Jezus, stara się rozeznawać wolę Bożą, by ją realizować. In¬nymi słowy, daje się poprowadzić natchnieniom Ducha Świętego, który go uzdalnia do podążania tą drogą. Dotyczy to każdego wierzącego, w tym również prezbiterów. Nigdy nie jest się w pozycji „w pełni wierzącego”, gdyż nasze życie jest paschą, czyli nieustannym przechodzeniem z religijności do wiary.

Utrata wiary

Czy prezbiter może stracić wiarę? Na tak postawione pytanie musimy dać, niestety, pozytywną odpowiedź – tak, prezbiter może stracić wiarę. Co więcej, jak stwierdziliśmy nieco wcześniej, prezbiter może w ogóle do wiary żywej nie dojść i pozostać jedynie człowiekiem naturalnie religijnym. Ale nawet jeśli doszedł do wiary i zdecydował się na akt zawierzenia Bogu swojego życia, może tę wiarę utracić. Ten Boży dar wiary, bez pielęgnowania przez człowieka (też prezbitera) osobistej więzi z Bogiem, może zostać zagubiony albo przynajmniej pomniejszony.

Wiara jest dynamiczna, ciągle ulega rozwojowi bądź zanikowi, nie ma tu stagnacji. A jeśli występuje stagnacja, jest to już początek cofania się na drodze wiary. Dlatego ze strony człowieka potrzeba nieustannej czujności, by nie przegapić obecności i działania Ducha Świętego, który każdego pragnie prowadzić ku świętości.

Jakie okoliczności sprawiają, że prezbiter może utracić wiarę? Podobnie jak w przypadku innych wierzących, brak podążania drogą wiary, tzn. brak podejmowania rozeznawania co jest wolą Bożą, by iść za tym w życiu.

Inną przyczyną, która może zaowocować utratą wiary, jest zaniedbanie osobistej modlitwy. I nie chodzi tylko o brak czasu oddanego Bogu na modlitwie, ale o ograniczanie się do modlitwy formalnej, jakby „pańszczyzny” dawanej Bogu jak niewolnik. Albo podążamy drogą duchowego dziecięctwa i prawdziwej wolności, albo stajemy się coraz bardziej niewolnikami naszych fałszywych wyobrażeń Boga i ulegamy formalizmowi.

Wreszcie do utraty wiary może doprowadzić zaniedbanie drogi osobistego nawrócenia i systematycznego przyjmowania sakramentu pokuty i pojednania. Wtedy grzech rozrasta się i coraz bardziej oddziela wierzącego od Boga, a także od Kościoła. Rozrosnąć się może wówczas pycha i zatwardzić serce człowieka, że zamknie się on na przyjmowanie darów Bożych, w tym daru Ducha Świętego i wiary.

Jak utrata wiary wpływa na pracę duszpasterską i kontakty z innymi ludźmi? Utrata wiary podcina korzeń relacji z innymi i deformuje samą posługę prezbitera. Słowa Jezusa są tu jednoznaczne: Co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili (Mt 25,40). Jezus sam identyfikuje się z tymi, których spotykamy w naszym życiu i którym służymy w naszym duszpasterstwie. Kiedy prezbiter przestaje widzieć w drugim człowieku Jezusa, pozostaje jedynie na płaszczyźnie naturalnej i jedynie naturalnie będzie reagował. Łatwo przyjdą wówczas reakcje odwetowe np. wobec osób nieprzychylnie do niego nastawionych, będzie reagował zgodnie z zasadą oko za oko i ząb za ząb (Mt 5,38), zamiast zasady miłujcie waszych nieprzyjaciół (Mt 5,44).

Podobne skutki wprowadza utrata wiary w styl sprawowanej posługi kapłańskiej. Dany prezbiter będzie ją pełnił jedynie formalnie, jako urzędnik kościelny, wyłącznie z przyziemnych i egoistycznych motywów, z chęci zdobycia dla siebie pieniędzy lub zyskania poklasku i uznania.