Oczyszczenie proroka

Ale Bóg znajduje środek zaradczy: jeden z serafinów bierze rozżarzony węgiel z ołtarza i dotyka nim warg Izajasza, oznajmiając: Twoja wina jest zmazana. Oto dlaczego w niektórych hymnach Eucharystia jest określona jako „węgiel gładzący nasze winy”: Chleb życia dotyka naszych warg i oczyszcza nas.

Ale dlaczego serafin oczyszcza akurat wargi? Otóż Bóg chce Izajasza uczynić swoim prorokiem, by zaniósł ludowi Boże słowa. Ale jego powołanie odbywa się w sposób nietypowy. Zazwyczaj Bóg oznajmia wybrańcowi swoją wolę, a ten przedstawia kolejne zastrzeżenia, czując, że powierzona misja przerasta jego możliwości. Tymczasem tutaj Bóg zwraca się z pozornie ogólnym pytaniem: Kogo mam posłać?, na co Izajasz, jakby sam wprasza się do misji: Oto ja, poślij mnie!

Tak łatwo powiedzieć te słowa w chwili uniesienia, szczęścia zrodzonego z oglądania Bożej chwały... ale jakże trudno będzie pełnić wiernie misję u ludzi, którzy nie chcą słuchać i nie chcą się nawracać!

A Izajasz będzie kontynuował tę „orkę na ugorze”, będzie mówił o Bogu wielkim i wzniosłym, a zarazem tak bliskim, używając paradoksalnego tytułu „Święty Izraela”.

Postaw swoje imię w miejscu „Izraela”, by zrozumieć, co znaczy ten niezwykły tytuł: Pan aniołów jest twoim Bogiem i Ojcem, Trzykroć Święty jest Bogiem i Ojcem Jacka, Małgosi, Ani...

Tylko wtedy, gdy zrozumiesz, kim jest On i kim ty jesteś, On będzie mógł cię posłać, bo dopiero wtedy twoje słowa o Nim będą wiarygodne. Całkowicie Inny, a jakże bliski... Może gdy sobie to uświadomisz, zapragniesz, by przyleciał serafin z rozżarzonym węglem i dotknął nie tylko twoich ust, ale też umysłu i serca. Ale Bóg nie musi posyłać anioła... jest przecież konfesjonał...