Kocham – służę

Urodził się 4 lutego 1912 r. w Woligocowie. Rodzina mieszkała na Syberii. Do domu Ojca niebieskiego odszedł w dniu 4 września 2004 r. w Szymanowie na Warmii. Miałem szczęście spotykać się z tym niezwykłym człowiekiem przez 52 lata, od czasu mojego nowicjatu w Otwocku.

"Z Nią się nie dyskutuje…"

Nasze spotkania traktuję jako dar Matki Bożej. Żeby wejść w ich klimat, przytoczę modlitwę, którą Anatol Kaszczuk odmawiał przed każdą czynnością. Spotkania z ludźmi przeżywał bowiem jako wspólną pracę, troskę o wielkie sprawy Boże w Polsce i na całym świecie. Cieszyłem się, że jako ksiądz uczyłem się od tego świeckiego Apostoła. Zawsze delikatnie pytał: „Czy możemy się pomodlić?”. Odpowiadałem: „Tak”. Taki początek stał się regułą.

Modlitwa brzmiała następująco: „W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen. Maryjo, wyrzekam się ducha swojego, a poddaję się Duchowi Twojemu. Maryjo, zabierz mi myśli moje, a daj mi myśli Twoje. Maryjo, zabierz mi pragnienia moje, a daj mi pragnienia Twoje. Maryjo, zabierz mi uczucia moje, a daj mi uczucia Twoje. Jestem cały Twój, Jezu, i wszystko, co mam, do Ciebie należy przez Maryję, Twoją Najświętszą Matkę. Przyjdź, Duchu Święty, przyjdź przez możne wstawiennictwo Niepokalanego Serca Maryi, Twojej wiernej Oblubienicy. Stolico Mądrości, módl się za nami…”. Potem trzykrotnie powtarzał: ,,Matko Dobrej Rady, udziel nam dobrej rady” i odmawiał trzy Zdrowaś Maryjo. Kończyliśmy naszą modlitwę wołaniem: „Duchu Święty, natchnij nas; Miłości Boża, pochłoń nas; Mario, Matko, spojrzyj na nas, z Jezusem błogosław nam. Od wszelkich złudzeń i od wszelkich złości zachowaj nas. Amen”.
Jeżeli uświadomimy sobie, że tak rozpoczynał pracę: leśnik, więzień Kozielska, pilot, żołnierz gen. Andersa – to wszystko nabiera szczególnego wymiaru. Zapytałem kiedyś Anatola: „Bracie mój, skąd u Ciebie ta mądrość?”. Odpowiadał: „Najgłupszy nauczyłby się, gdyby przez tyle lat dotrzymywał towarzystwa Stolicy Mądrości”. Zapytałem również: „Anatolku, dlaczego należy odmawiać różaniec?”. Odpowiedział natychmiast: „O to prosi Królowa, a z Nią się nie dyskutuje”.

W sprawach ważnych – uparty

Wspominał: „Moja mamusia bardzo ufała Aniołom Stróżom, którym zawsze powierzała swoje dzieci’’. Zastanawiałem się, gdzie kryje się sekret jego posługi apostolskiej. Odkryłem tajemnicę. Wszystkie listy, opracowania rozpoczynał od słów: „Kocham – służę”. To była intuicja serca i działania, twórczej, niezmordowanej pracy i troski, aby jak najrychlej nastąpił triumf Niepokalanego Serca Maryi. W ostatnim liście z 13 stycznia 2004 r., który otrzymałem, napisał: „Musimy zmobilizować się. Musimy złączyć się w jedną armię. Co za cudowny Dowódca – Królowa – Królowa całego Świętych Obcowania. Biada nam, jeżeli będziemy gnuśni. Najświętsza Matko, to jeden z Twoich cudownych darów – przyjaźń ludzka. Ten cudowny bukiet kwiatów – wiązankę prześliczną – Tobie na podziękowanie ofiaruję. Mój kochany Aniele Stróżu, dziękuję Ci, że nie pozwoliłeś mi zabłądzić”.

To pisze człowiek, który miał umiejętność łączenia ludzi, szukania na pierwszym miejscu tego, co dobre. Miał ogromne poczucie humoru, był w sprawach ważnych – jak sam mówił – uparty, ale umiał słuchać i niczego nie narzucał siłą, chociaż nigdy nie rezygnował wobec zewnętrznych trudności z tego, co uważał za misję życiową. Legion Maryi, Orędzie fatimskie, kongresy różańcowe, Nieustanny Różaniec, Różańcowe Jerycha i tyle niewymienionych dzieł i inicjatyw apostolskich – wszędzie jest obecna Jego miłość, praca, cierpienie i nieustannie przesuwane paciorki różańca – jego ulubionej modlitwy.